Maar terug naar de actie/avontuur dingen. Voordat hij zijn pensioencadeau kan opbergen, wordt Indy meegenomen op avontuur met Helena Shaw (Phoebe Waller-Bridge), Basil’s dochter en Indy’s peetdochter. Het blijkt dat Basil geobsedeerd raakte door de wijzerplaat nadat hij hem een kwart eeuw geleden had ontmoet, en Indy vertelde hem dat hij de helft van de gevonden wijzerplaat zou vernietigen. Natuurlijk vernietigt Indiana Jones geen historische artefacten. Terwijl ze de wijzerplaat uit het magazijn halen, worden ze aangevallen door Voller en zijn handlangers, wat leidt tot een paardenachtervolging door de metro tijdens een parade. Het is een rommelige, onhandige actiescène met puur nostalgische kracht – een iconische held die in een parade rijdt en naar iemand anders wordt gegooid.
Voordat je het weet, is iedereen in Tanger, waar Helena haar de helft van de wijzerplaat wil verkopen, en de film injecteert zijn laatste hoofdpersonage in de actie met een sidekick genaamd Teddy (Ethann Isidore). Vanaf hier wordt “The Dial of Destiny” een traditionele Indy-achtervolgingsfilm waarin Jones en zijn team proberen de slechteriken voor te blijven terwijl ze hen leiden naar wat ze proberen te achterhalen.
James Mangold heeft eerder “old man hero action” afgeleverd met het uitstekende “Logan”, maar hij is verdwaald in de reis hierheen, niet in staat om actiescènes op te voeren op een manier die net zo boeiend is als Steven Spielberg hetzelfde doet. Ja, we zitten in een ander tijdperk. CGI komt vaker voor. Maar dat is geen excuus voor de onhandige, onhandige, onsamenhangende actiechoreografie. Kijk naar films als “John Wick: Chapter 4” of een klein vervolg dat over een paar weken uitkomt en waar ik eigenlijk niet over zou moeten praten – zelfs met de CGI-verbeteringen weet je waar de personages meestal zijn, wat ze zijn proberen te bereiken en wat hen in de weg staat.
Deze basisactiestructuur valt vaak uit elkaar in “The Dial of Destiny”. Er is een achtervolgingsscène in Tanger die ongelooflijk frustrerend is, een waas van activiteit die op papier zou moeten werken, maar geen gewicht en echte inzet heeft. Een latere scheepswrakscène die claustrofobisch zou moeten zijn, is even onhandig in termen van basiscompositie. Ik weet dat niet iedereen Spielberg kan zijn, maar de simpele kadrering van actiescènes in “Raiders of the Lost Ark” en zelfs “Indiana Jones and the Last Crusade” is hier verdwenen, vervangen door sequenties die zoveel kosten dat het budget op de een of andere manier werd verhoogd naar $ 300 miljoen. Ik wenste vroeg en vaak om de $ 100 miljoen versie van deze film te zien.