Tue. Mar 19th, 2024


Pip Gargery (Fionn Whitehead) is een wees die aan de kust van Kent woont met zijn smidse zwager Joe (McDonnell) en zijn wreed beledigende zus Sara (Hayley Squires). Zoals de meeste weeskinderen van Dickens droomt Pip van een geweldig leven waarin hij Joe’s vak niet hoeft op zich te nemen; hij wil de wereld rondreizen. De gekke, rijke lokale Amelia Havisham (Colman), overweldigd door woede omdat ze bij het altaar in de steek werd gelaten, leeft in haar trouwjurk terwijl ze de emotionele en psychologische gezondheid van haar geadopteerde dochter Estella (Shalom Brune-Franklin) vernietigt. Pip wordt ingehuurd om als metgezel van Estella te dienen; Miss Havisham kijkt naar het paar en moedigt Estella aan om hem met bittere wreedheid te behandelen. Een onbekende weldoener financiert Pip’s reis naar het leven in Londen, waar hij zijn nieuwe baas, Mr. Jagers (Thomas). Samen proberen ze het specerijenhandelsimperium van Bentley Drummle (Needham), een laffe man die verloofd is met Estella, neer te halen.

Hoewel het grootste deel van de cast interessante uitvoeringen levert, behoort elk van hun interpretaties van hun personages tot verschillende genres. Colmans kijk op Havisham is meeslepend en doordrenkt elk woord niet met droefheid en verdriet, maar met giftige woede en een hels verlangen naar wraak op elke man die ze tegenkomt. Berry’s Pumblechuck heeft niet veel te doen, maar de lichte en donkere tinten van het personage hadden meer lagen kunnen toevoegen aan de scènes in Pip’s dorp (wat is je exacte doel in het boek); hetzelfde geldt voor McDonald’s, terwijl Thomas’ Jaggers thuishoort in een steampunkfilm. Maar Steven Knight, de schrijver en bedenker van de serie, geeft niets om cohesie of coherentie. In plaats daarvan voelt het schrijven meer aan als een combinatie van Robert Downey Jr.’s “Sherlock Holmes”, “Peaky Blinders” (die Knight heeft gemaakt) samen met een scheutje “Game of Thrones”-achtige opera-wereldbouw. Weet je wie wist hoe je de duisternis en wanhoop van het Londen van 1860 effectief kon documenteren? Charles Dickens. En hij had geen dominatrix, orgieën of een letterlijk vuurgevecht in een brandend landhuis nodig om het te doen.

Het ambacht van de serie ontbreekt ernstig. Zeker, het Londen van 1860 was grijs, zwart en smerig, maar waarom moet alles in dat kleurenpalet er nu uitzien als “Ozark”? De originele soundtrack van de serie slaat ook nergens op. Het is mogelijk om moderne muziek effectief te gebruiken in een historisch stuk (“Marie Antoinette” en “Corsage” komen voor de geest), maar de enige manier om te beschrijven wat ik hier hoorde is “True Detective” lite. Blijkt dat dit geen toeval is: componist Keefus Ciancia hielp T-Bone Burnett met het scoren van de HBO-kaskraker. Maar waar ‘True Detective’ werd opgefleurd met flinke doses metal, hiphop, country en psychedelische rock, klinkt Ciancia’s soundtrack bij ‘Great Expectations’ als minimalistische dubstep en Nine Inch Nails. Het werkt gewoon niet, en hoe bozer ik werd over de slechte kwaliteit van het schrijven – vrijwel elke regel van de dialoog is een belediging of een bedreiging, allemaal met de scherpte van een roestig keukenmes – hoe irritanter de partituur voelde. . Ik ben ook een trotse voorstander van kleurenblind casten, maar deze praktijk is alleen interessant als het goed wordt gedaan. Je kunt geen diverse cast inhuren, ze zinloze dialogen geven die zelfs tot de meest genereuze verbeelding van het publiek reiken, en lof verwachten voor hun inspanningen.

By Orville Anderson

Professional Writer | Published Author | Wordsmith | Lover of Literature | Crafting stories that captivate and inspire | Seeking to connect with fellow wordsmiths and literary enthusiasts | Let's embark on a journey through the power of words | #Writer #Author #LiteratureLover