Angela Bundalovic geeft in feite een (opzettelijk) optreden van één noot als Miu, de uitgestreken heldin van deze reis naar de criminele onderwereld. Ze praat niet veel, lacht niet veel en doet niet veel. Refn is zelfs tevreden met grote stukken “Copenhagen Cowboy” die gewoon op zijn uitdrukkingsloze gezicht blijven hangen terwijl er dingen om hem heen gebeuren. Haar personage breidt zich later in de serie uit zoals vereist door het verhaal, maar ze is al zo lang een onbeschreven blad geweest dat ze elk potentieel momentum opslokt. Refn en schrijvers Sara Isabella Johnson, Johanne Algren en Mona Masri geven de heldin in het blauwe trainingspak zelfs een bovennatuurlijke draai wanneer ze wordt gepresenteerd als een letterlijke geluksbrenger die is gekocht door een vrouw die zwanger wil worden en denkt dat ze daartoe in staat is. het gebeurt. Afgezien van een paar vechtscènes, bestaat Miu op een ander vlak dan wat er om haar heen gebeurt, een gedurfde verhalende keuze, maar een die niet past bij de stijl van Refn, die al misschien ver weg lijkt en nu zelfs nog verder verwijderd van de realiteit. Het zou niet verrassend zijn als Miu gewoon in een scène verdwijnt of lasers uit haar dode ogen afvuurt, omdat er geen interne monoloog of reden voor het personage is, wat een beetje vervelend wordt.
“Copenhagen Cowboy” begint met de verkoop van Miu aan de vrouw die een kind wil. Ze runt een ondergronds bordeel dat gegrepen wordt door geweld. Tijdens Miu’s avonturen in de onderwereld van Kopenhagen geeft Refn commentaar op de basale instincten van de mens, waarbij hij ze vaak vergelijkt met dieren. Wanneer een ondergeschikte in elkaar wordt geslagen, schakelt de audiomix over op varkensgeluiden voor hun geschreeuw van pijn. De vader van een wrede moordenaar praat maar niet over zijn lul, en gaat zelfs zo ver dat hij Miu vraagt of hij het ‘culturele bezit’ tussen haar benen wil zien. Er is een gevoel dat “Copenhagen Cowboy” Refn is die zijn machoheld-archetype neemt en ziet wat er gebeurt met een geslachtswisseling, maar hij gaat niet diep genoeg in op dat idee. De meeste ideeën in “Copenhagen Cowboy” zijn onderontwikkeld en Refn herhaalt meer dan opnieuw uitvinden.
Hij herhaalt ook stilistisch en wast “Copenhagen Cowboy” in fel neonblauw en rood. In samenwerking met cameraman Magnus Nordenhof Jonck hanteert Refn een lome benadering van visuele verhalen, waarbij hij zijn camera langzaam door een grotendeels lege ruimte laat cirkelen totdat hij bijna over een compositie struikelt. Refn onthulde naar verluidt dat de titel niets te maken heeft met deze rare, lege show en dat hij het geluid van de twee woorden die hij koos gewoon leuk vond voordat hij zelfs maar begon te schrijven. Dit proces lijkt de diepte van dit hele project vast te leggen, dat met zoveel interessante elementen speelt maar zo weinig plezier heeft om het te doen.
Het hele seizoen werd getoond ter beoordeling. Première op Netflix 5 januarie.