Met een script van Mark Bacci ontvouwt “The Prisoner’s Daughter” zich langs redelijk voorspelbare lijnen: Maxines langzame versmelting met haar vader, de band tussen grootvader en kleinzoon, enz. achtergrondverhaal en ingewikkelde emoties ontwikkeld. Elke scène is beladen met bagage uit het verleden. Ezra, gepest op school vanwege zijn aanvallen, heeft een vaderfiguur nodig, aangezien zijn eigen vader een drugsverslaafde verliezer is genaamd Tyler (Tyson Ritter), die in een “band” speelt en leeft in wat hij “de kunstenaarscoöperatie” noemt. “. (eigenlijk gewoon een drugshol). Ezra wil meer van zijn vader zien. Tyler eist om deel uit te maken van het leven van zijn zoon. Maxine kent de gevaren en is bereid om de “slechterik” te zijn en Tyler de toegang te weigeren. Max, beschut in het kleine huis, probeert tussenbeide te komen. Soms gaat het goed, soms niet zo goed.
Goede scripts doen je vergeten dat het scripts zijn. Het script voor “The Prisoner’s Daughter” is behoorlijk spraakzaam en krijgt nooit vleugels. Je kunt de woorden bijna op de pagina zien, ondanks de inspanningen van Beckinsale en Cox. Young Convery (zeer goed in een gelijkaardige rol in “Pinball: The Man Who Saved the Game”) vergaat het niet zo goed. Hoewel Ezra wat je “vroegrijp” zou noemen, neigt zijn dialoog naar schattigheid en klinkt alsof het is geschreven door iemand die geen kinderen kent. De zelfbewuste grappen irriteren, evenals het kalme vermogen om moeilijke emotionele gesprekken met volwassenen aan te knopen in therapeutische taal, zoals een kind in een sitcom, omstreeks 1987. Dit probleem is moeilijk te overwinnen. Als de dialoog niet waar klinkt, heeft niets anders een kans van de grond te komen. De film wordt verraden door zijn slotsequentie, waarin Max het heft in eigen hand neemt, een plotontwikkeling van een heel ander type film. En dus, wat karaktergedreven had kunnen zijn, is tenslotte plotgestuurd. “Prisoner’s Daughter” loopt leeg.
Als je Las Vegas alleen in de bioscoop zou zien, zou je denken dat het gewoon een neonstrip is en wordt bevolkt door gangsters, high rollers en showgirls. Maar Las Vegas is natuurlijk een plek waar normale mensen wonen. Vergelijkbaar met “The Descendants” van Alexander Payne, dat zich afspeelt in een Hawaï dat zelden in films wordt vertoond, roept “Prisoner’s Daughter” Las Vegas op in al zijn woestijnschoonheid en ellende (de “kunstenaarscoöperatie” is het vuile spul van de Nightmares ). Maxine noemt haar huisje een “stortplaats”, maar het heeft een achtertuin en een onafgemaakte garage, en ze heeft haar best gedaan om het ondanks haar beperkte middelen huiselijk te maken.