Afronding van de groep zijn twee zelfbenoemde Bonnie en Clydes, Rowan (Kristine Froseth van TV’s “The Society”) en Logan (Lukas Gage van “The White Lotus”). Deze schattige karakters zijn zo aan elkaar gehecht dat ze vaak ongevoelig lijken voor de pijn van anderen en vatbaar zijn voor afleiding. (Ze raken zo opgewonden tijdens het lange wachten op hun keu om aan hun deel van de zoektocht te beginnen dat ze seks hebben achter struiken in de woestijn.)
Rowan en Logan zijn slechts de meest voor de hand liggende voorbeelden van een van de dingen die het script goed doet over de geïdealiseerde woede van de jeugd. De film maakt herhaaldelijk duidelijk dat als dit team de pijpleiding gaat opblazen zonder slachtoffers en ontsnapt om op een andere dag te vechten, ze gefocust moeten blijven op het deel van het plan dat aan hen is uitbesteed, luisteren naar iedereen om hen heen, vermijd drugs, alcohol, impulsieve seks en andere afleidingen, en houd u aan een schema, want één misstap kan ertoe leiden dat iedereen wordt gearresteerd of vermoord. Je kunt wel raden hoe dit komt. Maar iedereen die revolutionaire groepen bestudeert, zal je vertellen dat dit echt is. Een grote uitdaging in de geschiedenis van ondergrondse activistische bewegingen is het verzoenen van het politieke met het psychologische. Mensen zijn op een bepaalde manier geprogrammeerd en er is niet veel dat ze kunnen doen om hun aard te beheersen.
De film heeft ook een rustige houding ten opzichte van de personages terwijl ze zichzelf en anderen proberen uit te leggen wat ze doen en waarom. Een van de eerste groepsgesprekken (het soort dat in het tijdperk van de Black Panthers en de Weather Underground een ‘rapsessie’ zou zijn genoemd) gooit historische vergelijkingen in een verbale gumbo, raakt aan het terrorisme van na 9/11, de V.S. burgerrechten (in tegenstelling tot Martin Luther King met niet-pacifistische tijdgenoten) en zelfs Jezus Christus. Het is een geweldige scène omdat, ondanks alle focus en vurigheid, deze mensen tien jaar eerder op de middelbare school zaten en nog steeds sporen van de adolescentie hebben.
De film wisselt af tussen diepgewortelde en intellectuele actie op een manier die simpele spanning inruilt voor iets ambitieuzers, zij het soms ten koste van het moment, vaak afgebroken of in een gespannen, uitgebreide actiescène om je een beetje een achtergrondverhaal te geven. .
Flashbacks zijn altijd kort, maar er zijn momenten waarop je je een nog effectievere, zij het traditionelere, volledig actiegerichte film kunt voorstellen. (Om eerlijk te zijn, was het verstandig om de verhalen op te vullen door te laten zien dat de personages dingen doen, in plaats van ze te laten hoesten in een ongemakkelijke uiteenzetting in elke andere scène.) De structuur van de overvalfilm legt precies uit wat er moet gebeuren en laat zien hoe oo groep past zich aan (of past zich niet aan) wanneer bijvoorbeeld een onderzoeksdrone overvliegt of een paar gewapende inspecteurs van eigendommen van oliemaatschappijen verschijnen. Er zijn fouten en ongelukken en verwondingen, en uiteindelijk leeft iedereen de vermaning van Indiana Jones na: “Ik verzin dit gaandeweg.”