Na de opening met een enge pop gefilmd in een bos, toont deze film, eveneens geschreven en geregisseerd door Robert Machoian, ons titelpersonage, die zijn baard scheert. Hij laat een gebeeldhouwde strook liphaar achter waarvan hij tegen zijn vrouw zegt dat het zijn “jagerssnor” is. In een wirwar van verklarende dialogen tussen hem en genoemde vrouw, Tess (Jordana Brewster), leren we dat Joseph op deze specifieke ochtend op een solo-jachttocht gaat.
Tess is tegen de wandeling. Ze wil dat hij in bed blijft. Ze vertelt hem dat hij geen dier hoeft te fokken omdat hij zijn brood verdient met het verkopen van verzekeringen en dat hij er goed in is, zodat ze de boodschappen kunnen betalen. Ze herinnert zich dat terwijl zij en Joseph verhuisden naar het landelijke opvoedingsgebied van Tess (Pell City, Alabama, zoals we later vernemen) om hun kinderen in een “veilige” omgeving op te voeden, ze niet wil dat zij en Joseph “kinderen” worden. van Fox News wereldwijd personeel.” Wat blijkbaar Tess’ eigen ouders zijn. Joseph dringt erop aan dat “als de dingen erger worden, we misschien moeten weten hoe we deze dingen moeten doen.”
Hij heeft niet de wiskunde gedaan die een slimmer persoon zou kunnen vertellen dat als het erger wordt, het bos vol idioten zal zijn die denken dat ze hun eigen voedsel kunnen doden, en dat ze uiteindelijk allemaal elkaar zullen vermoorden, waarschijnlijk.
Hoe voorbereid is Joseph in zijn zoektocht om een ”tienpunt” te vangen? Niet veel. In feite moet hij een geweer en een vrachtwagen lenen van een van zijn vrienden, om de man voor zonsopgang wakker te maken. Zodra hij het “perceel” betreedt, gaat hij op jacht – blijkbaar heeft een van zijn andere vrienden een voorbeeld van een bepaald jachtgebied – klimt Joseph op een hertengordijn en stelt zich applaus voor. Hij slaapt een beetje, niet met opzet. Dit is eigenlijk een betere strategie dan hij zich realiseert, aangezien een van de hoofdregels van de hertenjacht is dat de jager stil en stil blijft, aangezien herten erg schichtige wezens zijn. Dus klimt hij langs het hertengordijn het bos in, waarbij hij vergeet een spoor van broodkruimels achter zich te laten. Hij ontdekt dan een waarheid die mijn eigen vader verschillende reizen naar het bos heeft gekost om te ontdekken, namelijk dat herten jagen echt saai is. Zo vroeg, hij is in het bos en stelt zich voor dat hij een werper is in de World Series van 1991. Nee, ik heb het niet opgezocht. Je kunt als je wilt.
Nu, ongeveer een halfuur later, loopt Joseph op een richel van de aarde en zingt luid: “Ik ben de man met de snor/koning van de berg, ja dat ben ik.” En je zou kunnen denken, wauw, het zou leuk zijn als er iets GEBEURDE in deze film, tenzij je “Jeanne Dielman” probeert te zijn voor idioten met geweren. En inderdaad, Joseph ziet een hert. Iemand die het niet erg vindt dat je zingt! En dus zet hij de achtervolging in. En hij belandt dieper in het bos, met geen enkel kruimeltje brood achter zich. Hij hoort een geluid en draait zich om, en schiet in paniek. En we kwamen er al snel achter dat hij met dat ene schot geen hert maar een man had neergeschoten. Hoe gelukkig. Wat een doelpunt! Stront!