In “If These Walls Could Sing” komt McCartney het dichtst in de buurt van het opnieuw vertellen van het verhaal van zijn vader met ruimte. En toch legt de documentaire, die naar Disney+ komt, de ziel en melodieën vast die uit de omgeving van de studio komen met een vertederend gemak.
Helaas voldoet zijn film niet aan het voorbeeld van Greg ‘Freddy’ Camalier’s scherpe herinnering aan FAME Studios in ‘Muscle Shoals’. Terwijl Camaliers visie zorgvuldig mythologie, schandalen en muziek doorzoekt om een compleet portret te bieden van wat die vier muren zo speciaal maakte, verzandt McCartney te veel in het weergeven van louter een jukebox-gedreven hervertelling van gebeurtenissen.
We krijgen enkele biografische aantekeningen over Abbey Road: hoe het werd opgericht als EMI-studio’s, hoe George Martin bij het bedrijf kwam en wat er oorspronkelijk werd opgenomen voordat het de permanente thuisbasis van de Beatles werd. Maar McCartney gaat al snel over naar zijn vader, die anekdotes geeft over de liedjes die daar zijn opgenomen en welke instrumenten hebben bijgedragen aan die composities. Hoewel van McCartney wordt verwacht dat ze terugkijkt op haar beroemde roots, vooral in een verhaal dat zo persoonlijk voor haar is – ze opent “If These Walls Could Sing” door een babyfoto van zichzelf in de controlekamer van de studio te delen – de tijd die daarvoor is uitgetrokken een al veelbesproken onderwerp lijkt misbruikt.
Vooral wanneer de meeste muziekliefhebbers waarschijnlijk diep geïnteresseerd zijn in de algehele geschiedenis van deze studio: wat maakt Abbey Road zo uniek? Waarom hebben zoveel artiesten deze omgeving gekozen om enkele van de beste popmuziek aller tijden op te nemen?
De antwoorden komen met grote sprongen. We ontmoeten de oude technicus van de studio, Lester Smith, een intrigerende spil in het dagelijkse reilen en zeilen van de ruimte, maar dat maakt de afwezigheid van meer mensen die betrokken zijn bij het onderhoud van Abbey Road des te opvallender. John Williams lijkt daar ook te praten over het opnemen van de soundtracks van “Indiana Jones” en “Star Wars”. Zijn uitleg van de unieke weerkaatsing van de kamer, waardoor deze studio zich onderscheidt van alle andere, komt het dichtst in de buurt van iemand die het niet heeft over in de ruimte zijn tijdens een beroemd evenement, maar over het in zich opnemen van de omgeving.