Ik vond het geweldig hoe ze Whishaw vertelden dat het nu de taak van zijn personage is om de jongens te onderwijzen en ervoor te zorgen dat ze die toekomst, die hoop, die goede basis hebben. Ik zou graag iets horen over hoe je kinderen in de film hebt verwerkt.
Ik denk dat wat deze vrouwen uiteindelijk doen en waarover ze praten, is wat ze voor hun kinderen gaan opvoeden. En het houdt in dat je teruggaat en kijkt naar wat niet voor hen werkte. Dat is een heel, heel moeilijk proces, denk ik, voor ons allemaal. Maar ze moeten het op zo’n enorme schaal doen. De inzet is zo hoog voor hen, en de inzet is zo hoog voor hun kinderen. Het was interessant om dingen rond de kinderen te filmen, want uiteindelijk is er een gevoel, of ik wil dat er een gevoel is in deze scènes, waar ze voor vechten, wat ze denken, wat hun geloof voor hen is. Op zijn puurst en best, maar nogmaals, kinderen zijn niet alleen onschuldige ontvangers. Ook zij zijn producten van de wereld waarin ze opgroeien, en ook zij hebben de zaden van dingen die mis zijn gegaan omdat ze daar zijn geplant. Dus ik denk dat als je naar deze kinderen kijkt, er hopelijk een gevoel van hoop en doel en geloof en schoonheid is, maar ook vragen in termen van hoe word je in een samenleving die is opgezet in zo’n oneerlijke hiërarchie?
Ik zou graag met je praten over je aanpassingsproces. U noemde het vinden van de taal om deze complexe emoties te verwerken. En in zijn script is er veel zware dialoog, maar het bevat ook veel emoties. Begin je met het emotioneel in kaart brengen van waar je wilt dat deze personages naartoe gaan, of begin je met dialoog en werk je vervolgens met emotie?
Ik ga instinctief altijd mee met wat zijn de momenten of beelden, voor mij zullen ze me niet verlaten. Dus als ik een boek voor het eerst heb gelezen, schrijf ik, als ik het ga aanpassen, meteen wat ik denk dat het script is, zonder het eerst opnieuw te lezen, gewoon om een idee te krijgen van wat mijn aanvankelijke blos was op wat die momenten waren. waren en wat zijn de dingen die in mij zijn blijven hangen en wat zijn de beelden die het belangrijkst zijn. Ik vind die oefening altijd fascinerend, want dan kom je terug en natuurlijk heb je het boek een jaar lang verkend, en je kijkt ernaar en je leest het keer op keer.
Ik ben altijd gefascineerd door die tweede lezing, omdat ik besefte dat sommige van de afbeeldingen die voor jou het belangrijkst waren of dingen die werden gezegd die voor jou het belangrijkst waren, niet echt in het boek stonden. Het is interessant voor de lezer om te beseffen hoeveel we aan het ontwerpen en in kaart brengen zijn van wat we lezen. Ik bedoel, ik zie het ook met films. Mensen citeren een regel die niet in de film voorkomt of een afbeelding die niet in de film voorkomt. Er is iets soortgelijks, maar het is duidelijk dat de persoon dat ding heeft genomen, het in zijn eigen leven heeft verwerkt en het weer de wereld in heeft gegooid. Ik denk dat dit fundamenteel is bij het aanpassen. Ik denk dat als je die dingen neemt die je onbewust hierin meetrekken en probeert uit te zoeken hoe ze zijn, waar de ruimte is tussen jou en het boek? Ik denk dat hier aanpassing plaatsvindt.