Op de dag dat ze het aan mij gaf, besefte ik hoe mooi het was om dit stuk te hebben, omdat ik voelde dat er een heel deel van haar leven was, van haar ervaringen. Ik herinner me dat ik haar in deze kaftan naar een bruiloft zag gaan. En dus als ik het zou gebruiken, zou het zijn alsof ik deze ervaring heb van, het klinkt misschien raar, maar ik had het gevoel dat ik al deze dingen ervoer. En het was mooi, omdat het emotioneel geladen was met alles wat ze had meegemaakt.
En de man die het gemaakt heeft ook, want die legde me altijd uit hoe het moest. De complexiteit, de tijd die het kostte, het werk erachter. En er was een fase waarin ik me voorstelde dat deze man maanden bezig was om deze prachtige outfit te maken. Vandaag leven we in een wereld waar alles heel snel gaat. Waar te kopen betekent vervangen, weggooien, verder gaan. Ik hou gewoon van dingen die blijven. Ik denk dat ik erg nostalgisch ben naar bepaalde dingen, weet je, maar ik hou van de waarde van dingen die kunnen blijven en van generatie op generatie kunnen overgaan en dingen die tijd aangeven.
Daarom wilde ik dat Halim deze man zou zijn die een beetje is. . .het is waar dat als je kijkt er iets over een andere leeftijd in zit. Er is, in de manier waarop hij zich kleedt en de manier waarop hij zich gedraagt, niet modern. Hij houdt vast aan die traditie die mooi is. Ik vind het een mooie traditie.
Dus eigenlijk deze kaftan, voor mij, wist ik eerst niet eens waarom. Maar ik denk dat alle dingen er zijn met een reden. Daarom denk ik dat dingen je bijblijven als je jong bent of als kind of als je ouder bent. Ik bedoel, in het dagelijks leven worden we misschien gekenmerkt door verschillende dingen, maar sommige dingen nemen veel ruimte in beslag en blijven daar. Dan vertrekken ze op een dag. Die kaftan kwam om die reden uit in de film, denk ik. Want ook door deze kaftan wilde ik het karakter van Halim beter begrijpen.
Halim is een man die zich afsluit van de wereld omdat hij zichzelf probeert te beschermen tegen een samenleving die hem niet noodzakelijkerwijs wil, die niet accepteert wie hij is. En hij is zich ervan bewust. Dus voor hem is het een manier om in zijn eigen wereld te zijn en in dat soort cocon terwijl hij aan die passie werkt. Terwijl hij aan het werk is, hecht hij ook zijn wonden. Hij hecht ook zijn wonden.
Hij maakt deze prachtige kaftan voor andere vrouwen om te dragen, hoewel er een klein deel van zijn bestaan is dat hij niet buiten kan dragen, in de steegjes van hamams of op welke manier dan ook in het donker. Er is dus ook een complexiteit tussen de kunstvorm die hij maakt, die hij levend wil houden, en deze traditie die hij ook probeert te redden door middel van overdracht, door dingen door te geven aan Youssef. Hij heeft het eerder geprobeerd, maar het werkte niet met andere leerlingen. En er is een deel van die traditie dat hem er ook van weerhoudt te zijn wie hij is. Hij is dus ook verdeeld.