Een aspect van de film dat ik echt interessant vond, was het contrast tussen Jean die thuis naar “Blind Date” op tv keek, wat echt heteroseksueel daten en gedrag normaliseert, en haar het vinden van een exemplaar van Radclyffe Hall’s boek De bron van eenzaamheid in het appartement van zijn vriendin. “Blind Date” is daarbuiten, daarbuiten voor iedereen om naar te kijken, maar ze komt met dit boek min of meer in beeld.
Dat was een van mijn belangrijkste motivaties om het verhaal te vertellen, denkend aan de stortvloed aan heteronormatieve boodschappen waaraan iedereen wordt onderworpen. Niet alleen Jean, maar Sammy, de kleine jongen. Het idee is dat we allemaal opgroeien in hetzelfde vacuüm waar we keer op keer een bepaald soort ervaring te zien krijgen tot het punt waarop het niet uitmaakt of het niet eens uitmaakt of je anders bent in je directe familiekring. , lijkt het toch fout te gaan door al die andere berichten.
Ik praat er de hele tijd over met vreemde vrienden. Ik heb een stiefdochter, en zij maakt altijd opmerkingen die je niet zou verwachten van iemand die eigenlijk is opgegroeid met twee moeders. Je zult zeggen: “Waarom zei je dat net?” en ze zegt: “Oh, ik heb dit ding op Netflix bekeken”, en jij zegt: “Oké, ja.” Dus ik dacht er veel over na en dacht aan hoe ik opgroeide in een huis waar we elke zaterdagavond naar “Blind Date” keken, en niemand dacht daar aan.
Toen ik de “Blind Date”-archieven aan het bekijken was, had ik niet verwacht zoiets te vinden… het voelt bijna als een komedie, omdat de vrouwenhaat zo uitgesproken is. Het zit in elke aflevering. Het laat het puistje gewoon tintelen. Ik wilde nadenken over hoe, in wezen, uit mijn ervaringen toen ik opgroeide tijdens Sectie 28, de belangrijkste conclusie was dat als je alle modellen verwijdert en elke vorm van homoseksualiteit verwijdert, het gewoon ophoudt te bestaan in jouw wereld.
Maar al deze berichten komen bij u binnen zonder uw toestemming. Je wordt elke dag op je hoofd geslagen en je merkt niet eens de billboards waar je langs loopt. Of artikelen in de krant. Ook toen was het een krantentijdperk. Als je op een school werkte, was er een krant waar de school zich op had geabonneerd en wat de kop die dag ook was, dat las iedereen. Het hielp de publieke opinie te vormen. Dus als er iets was geschreven – en er waren zoveel koppen als “Gekke lesbienne… bla bla bla”. Als dat is wat iedereen tijdens de lunch leest, weet je, en jij bent daar een van, hoe verschilt dat dan van de manier waarop we het nieuws nu waarnemen en dat soort dingen?