Met ‘Fear the Night’ wil LaBute duidelijk op de knoppen van de kijker drukken, vooral door de vaak herhaalde dreiging van seksueel geweld. Sommige dramatische ironie herschikt het formuleconflict van de film enigszins in een harder licht, maar niets wordt gecompliceerd door die extra kennis, vooral niet de dialoog van LaBute, noch zijn onverschillige richting.
In theorie onderstreept de relatie van Tess en Beth de spanning van de belangrijkste gebeurtenis van de film: de belegering van de familieboerderij door een drietal goede oude vrouwenhaatjongens, geleid door Bart (James Carpinello) en Perry (Travis Hammer). Deze jongens breken het huis binnen en doden een belangrijke gast met pijl en boog. Ondertussen probeert Tess de dag te redden zonder haar zus te vermoorden, die duidelijk meer weet over waarom Perry en zijn vrienden haar huis aanvielen. Beth is vaak adembenemend irritant, of ze nu Tess vraagt niet te vloeken in het bijzijn van haar dochter of Tess vertelt om te ontspannen en wat te drinken, ondanks dat ze weet dat Tess al een paar weken nuchter is.
Tess’ gewonde krijgergimmick suggereert dat sommige dingen heilig zijn, ondanks de heersende morele relativiteit van het drama. Andere karaktertics en stijlfiguren zijn verwarrend en/of verachtelijk ingewikkeld. Soms is het moeilijk om het verschil te zien wanneer zoveel vrouwen in deze film LaBute’s desinteresse in het ontwikkelen van geloofwaardige personages weerspiegelen. Alle gasten van Rose praten als hulpeloze, geile karikaturen, terwijl Perry en de bende alleen praten over wat deze vrouwen “verdienen”, vooral verkrachting.
Die alomtegenwoordige dreiging is niet noodzakelijkerwijs onrealistisch, en Beth en haar vrienden zijn ook niet brutaal volgens de cijfers. In plaats daarvan maakt een algemeen gebrek aan verbeeldingskracht “Fear the Night” een hele klus om naar te kijken, vooral als je bedenkt hoe schaars Tess’ dialogen vaak zijn. Want als zij de surrogaat van het publiek is, dan is het moeilijk voor te stellen dat dit nudge-nudge-genre zin heeft, niet wanneer vrijgezellen een spits tegenkomen voor een groot feestbanier “Same Penis Forever”, noch tijdens de frequente en onzinnige beschimpingen van Perry en Bart. Op een gegeven moment vraagt een stoute meid aan een stoute meid of ze “een zwarte meid” haar gaat laten vertellen wat ze moet doen. Het zwarte meisje in kwestie, gespeeld door Ito Aghayere, reageert op de een of andere manier pas als ze verleidelijk en moeizaam aanbiedt om orale seks uit te voeren met een van de aanvallers. Alles is aas in “Fear the Night”, maar niets ervan is het waard.
“Fear the Night” had kunnen slagen als een goedkoop maar spannend staaltje postfeministisch revanchisme. Wat bloederig geweld voegt echter niet veel toe aan de leegte van de film rond Tess, die net zo bloedserieus en niet overtuigend is als ‘Fear the Night’. Veel dode lucht en tijdelijke aanduidingen suggereren ook dat er niet veel onderscheid te maken is tussen het soort film dat LaBute zou uitzenden en wat hij uiteindelijk maakte.
In een onthullend ongemakkelijke gevestigde orde doet LaBute er alles aan om vast te stellen dat Tess een scherp gevoel voor humor heeft. Ze omschrijft zichzelf tegenover Beth’s vrienden als lerares, of ‘Mr. Miyagi met borsten.” Stilte. Tess gaat toch door: “Wat valt er niet voor jou, Miyagi of borsten?” Omdat zij Aziatisch-Amerikaans is en zij niet, toch? De toon van deze grap is ogenschijnlijk ironisch, maar die tweedelige regel is kleverig.
“Fear the Night” voelt vaak alsof het is gemaakt door artiesten die begrijpen wat voor soort film ze maken, maar het misschien niet genoeg kunnen schelen om het te maken, of het nu gaat om een genre-gedreven oefening in aantallen of een verwerping van de fans en hun behoefte aan pseudo-verlichte catharsis. In plaats van een rijstrook te kiezen, rijden Labute en de bende over een vlak, griezelig leeg stuk goed bereden weg. Veel succes aan de nieuwsgierige en nietsvermoedende kijkers die hen volgen.
Nu te zien in bioscopen.