Toen je zei: “Je bent geen snijder…”
“…ik ben een snijder.” JEP. Want wat interessant is, is dat hij niet verlegen is om een kotter te zijn, wat de bijnaam is die universiteitsstudenten aan stedelingen gaven. Dit is dus als belediging bedoeld. En ik zei: “Je bent geen snijder. Ik ben een snijder. Dus een van de snijders van mijn personage is de man die steen hakt, een metselaar. Het heeft dus twee betekenissen. Ik hou van die lijn.
Wat maakt jou een goede filmvader?
Het is een antwoord van twee woorden: goed acteerwerk. Met andere woorden, ik hoef niet veel op het bord te brengen. Ik heb overal kinderen. Het is gewoon instinctief. Het is niet zo dat ik echt zo’n geweldige acteur ben dat ik me kan identificeren met elk nieuw kind van wie ik een ouder ben. Het is gewoon dat ik een aangeboren kwaliteit heb, en dat is niets dat ik weet, het is gewoon iets dat uit mij komt dat een vaderlijke kwaliteit heeft, en die vader kan een beetje chagrijnig zijn of hij kan een aardige vent worden. Maar het is bijna niet iets waar ik aan moet werken, het is gewoon iets dat instinctief komt.
Je schrijft heel ontroerend in het boek over het filmen van een tedere scène met Dennis Christopher in ‘Breaking Away’ toen je gescheiden was van je kinderen.
Het dwong me bijna… het duwde me om een methode-acteur te worden toen ik Denis Christopher omhelsde. En hij stond op het punt te huilen. Ik speelde altijd mijn vader in die films. Het was met wie ik werkte. Dus als ik de ouder ben, wie is dan dit kind dat ik knuffel? Ik ben het. Dus ik had de ervaring Denis en mezelf te zijn omdat ik de vader ben die de zoon omhelst. En de zoon ben ik ook. Ik heb nooit een vader gehad die me omhelsde, dus ik moest doen alsof ik wist hoe het werkte.
Je schrijft veel over je liefde voor woordspelingen, maar een van de acteurs van wie je het meest houdt, is stille ster Buster Keaton. Natuurlijk houden we allemaal van Buster, maar wat maakt hem zo speciaal voor jou?
Iedereen vergelijkt hem altijd met Chaplin, en Chaplin was uiteindelijk beroemder dan Keaton destijds. Maar ik zei in het boek: ‘Als Chaplin koning was, dan was Buster zeker prins. Ik voelde dat Chaplin iemand was naar wie ik alleen van een afstand kon opkijken omdat hij zoveel slimmer leek dan ik, zoveel slimmer dan het publiek. Hij leek altijd te pronken. Nu pronkt hij natuurlijk briljant. Maar het was bijna alsof hij op een prosceniumpodium stond in plaats van in een film. Vaak speelde hij gewoon voor de camera. Maar Buster leek altijd in een echte situatie te verkeren. Hij was een echt persoon, geen komiek. En toch had ik ontzag voor hem. Ik had eigenlijk het gevoel dat dit iemand was met wie ik kon gaan zitten, een biertje kon drinken en waarmee ik kon praten. Hij zag er benaderbaar uit. Hij zag er bescheiden uit. Hij zag er kwetsbaar uit. En hij was, zoals je leert uit het boek van Dana Stevens, cameraman, wordt hij beschouwd als een veel innovatievere filmmaker dan Chaplin. Chaplin creëerde niet veel soorten dingen die tot andere dingen leidden. Hij maakte natuurlijk geweldige films, maar Buster liep door het gangpad en “Sherlock Junior” verscheen op het scherm. Dit is erg surrealistisch. En hij deed nog meer van dat soort dingen.