Maar zoals alle verhalen, voordat we het over het einde hebben, moeten we het over het begin hebben.
Stripboekfilms zijn niets nieuws. De niche-superheldenfilms van eind jaren negentig en begin jaren 2000 vonden veel ophef onder toegewijde stripboeklezers, of ‘echte gelovigen’, zoals Marvel-krachtpatser Stan Lee het omschreef. Maar toen Kevin Feige’s Marvel Cinematic Universe de wereld stormenderhand veroverde met de release van “Iron Man” in 2008, is het product teruggekeerd om het grote publiek aan te trekken. Bioscoopbezoekers werden verliefd op stripboekfilms vanwege hun grootse karakters en overkoepelende verhalen, die een gevoel van escapisme boden en een weerspiegeling waren van de Amerikaanse culturele identiteit.
Personages gekleed in nauwsluitende spandex met buitengewone capaciteiten verkenden de universele thema’s van heldenmoed, moraliteit en de strijd tussen goed en kwaad, net als westerns decennia eerder. Het succes van Marvel veroorzaakte een superheldenwoede toen concurrenten zoals DC, Prime Video en andere bedrijven moeite hadden om relevantie te krijgen in de race om recordbrekend kassucces. Deze mediareuzen erkenden het enorme potentieel en de publieke vraag naar superheldeninhoud en begonnen hun eigen filmische universums en onafhankelijke superheldenfilms te ontwikkelen om van de sensatie te profiteren. Filmmaatschappijen hebben ontwerpen voor CGI-popcornevenementen gemaakt om de ticketprijzen te rechtvaardigen. Als Voogd schrijver Steve Rose schreef: “Een avondje naar de bioscoop is nu een grote investering.” Plots waren stripboekpersonages niet alleen op het grote scherm, maar ook televisieseries, merchandise, videogames en andere vormen van media.
Net als het filmische medium kunnen helden worden gevormd om te passen bij het verhaal dat de artiest probeert te vertellen. Superheldencontent garandeert echter geen winstgevende kassa. Velen zouden beweren dat de overvloed aan superheldenfilms van de afgelopen jaren heeft geleid tot oververzadiging en een verlangen naar meer variatie op de filmmarkt. Dit gevoel is echter onjuist. Oververzadiging is niet de vijand van stripboekfilms, eerder flauwe verhalen en het in stand houden van onderling verbonden verhaallijnen heeft geleid tot superheldenmoeheid. Regisseur James Gunn zei: “Ik word moe van de meeste spektakelfilms, met de routine om geen emotioneel gefundeerd verhaal te hebben. Het heeft niets te maken met of het superheldenfilms zijn of niet.”