De protopunkband Death heeft als motto: “Before punk, there was Death”. In het werk van Neil Gaiman O zandman, krijgt het een geheel nieuwe betekenis. Of ze nu als goth of emo wordt beschouwd, Netflix’ live-action Death (Kirby Howell-Baptiste) vertegenwoordigt cultuur en gemeenschap. Hoewel scènekoningin Cinamon Hadley oorspronkelijk het personage inspireerde, met name vanwege haar deathrock-stijl, koos Gaiman voor Baptiste omdat ze het personage het beste belichaamt.
De dood is universeel. Het is de laatste dans voor elk wezen, planeet of ster. Binnen de wereld van De zandman, trouw aan zijn aard, ongeacht welke etniciteit of zelfs geslacht de dood aanneemt. Hier draagt zijn zwartheid echter bij aan zijn symboliek en is zijn mededogen anders. In de realistische punk-esthetiek is de dood bereid om het vuil te maken – om dingen voor zichzelf te voelen en de mensheid beter te begrijpen. Zelfs als ze moet sterven. Hun empathie en humaniteit zijn belangrijke punkprincipes die Death iconisch maken. Keuze van het themalied: “Fall Asleep” – Big Joanie
Afro-punkpersonages breken uit kleine archetypen en bieden ons antihelden waarmee we kunnen rocken. We kennen ze als we ze zien. Ze vertegenwoordigen de ‘niet-scene’-gezichten van punk. En onze gotische koningin, Death, verandert maatschappelijke angsten voor wat daarna komt in acceptatie.
“Ik ben niet langer je marionet.” – Kat Elliot, Wendell & Wild
Natuurlijk moeten we het hebben over de rebelse punkgeest. Het hoofdpersonage van “Wendell & Wild” mag dan een playlist vol punkrock uit de gouden eeuw hebben (dankzij haar vader), Kat Elliot (Lyric Ross) is pure postpunk. Van haar groene afro-puffs tot haar op Vivienne Westwood geïnspireerde geruite rok en oversized veiligheidsspelden, Kat is een rebel. Degene die combineert wat punk was met wat het aan het worden is. Wanneer ze haar identiteit op school onthult – met haar mooie boombox en haar laarzen gemaakt om te stampen – is dat een vorm van verbondenheid door schaamteloze eerlijkheid. Ze zegt “Dit is wie ik ben” omdat punk de waarheid is [sic]. Zoek naar Meet Me @ The Altar, Pleasure Venom en Nova Twins om het zelf te zien en te horen. Deze echte Kats zijn het bewijs. Keuze van het themalied: “Say It (To My Face)” – Meet Me @ The Altar
In deze wereld van conformiteit regeert het ‘ik’ in de hele punkscene. Of je nu zacht spreekt of op hoog volume schreeuwt, het gesprek tussen zwarte punks is een “neem me of niet” voorstel. Terwijl een andere groep de balans vindt tussen het reguliere leven en punkexpressie, herdefinieert ze onzichtbaar zijn naar keuze terwijl ze van binnen punk-AF blijven. Het is allemaal geldig. Niet omdat ik het zeg, maar, om Audre Lorde te parafraseren, omdat we onszelf door onszelf moeten definiëren.
… En nog veel meer
Zwarte filmmakers als Danny Denial (‘Bazzooka’, ‘Kill Me to Death’) en Laci Dent (‘Into the Night’) bevolken het filmlandschap met fictieve personages die het snijvlak van BIPOC, punk en queer-perspectieven overspannen. In biopics speelt Debby Bishop Phoebe in “Sid and Nancy” (1986), een vriend en tourmanager van de Sex Pistols.