Het is grappig, maar meestal zijn de moeilijkste dingen om te bekritiseren degenen die gewoon aardig zijn. Niet overdreven ambitieus in zijn formele opbouw, niet leerzaam of op zijn minst humoristisch in zijn variabele tekortkomingen, maar gewoon een erg plezierige tijd met een aantal sympathieke karakters. Idem voor A Tropical Fish Craves Snow, waarvan het eerste deel me volkomen in de ban had, terwijl ik weinig meer te bieden had dan een oprecht “Ik vind ze cool.” Maar ik zal mijn best doen om dit gevoel wat meer uit te leggen, terwijl we dit zachte en charmante liefdesverhaal verkennen.
De inherent schattige aard van Tropical Fish komt zonder woorden tot uitdrukking, belichaamd in de fundamenten van het visuele ontwerp. De personages hebben een soort natuurlijk drijfvermogen en afgeronde vormen die doen denken aan het werk van Yoshitoki Oima, hier in een omgeving aan zee die zich uitstrekt als een oude hond in rust, zijn slaperige stadje bij uitstek. Panelen zijn overal schaars en gracieus – panelen vloeien soepel in elkaar over, met veel negatieve ruimte om harde botsingen te voorkomen. De pagina’s zelf bieden ruimte om je gedachten te ordenen, om stil te staan bij gebeurtenissen uit het verleden; er is geen haast in deze wereld behalve de opwinding die de personages eraan brengen.
Onze eerste van deze personages is Konatsu Amano, een meisje dat onlangs vanuit Tokio naar dit slaperige stadje is verhuisd. Hoewel ze haar buitenlandse vader vertelt dat ze het prima vindt met deze situatie, is haar glimlach duidelijk geforceerd en komt de echte eenzaamheid van haar situatie duidelijk naar voren in haar visuele isolatie in de klas. Dit is het lot van de transferstudent – je betreedt een compleet en bloeiend ecosysteem met zijn eigen culturen en gewoonten en probeert vriendschappen en sociale groepen te behouden als je geen van de gemeenschappelijke ervaringen hebt die ze definiëren. Sommige mensen gaan deze uitdaging met enthousiasme aan en schilderen hun nieuwe school in hun eigen kleuren, maar anderen hebben iemand nodig die bereid is om contact met ze op te nemen en hen op hun eigen comfortniveau te ontmoeten.
Betreed onze tweede heldin, Honami Koyuki. Hoewel ze al haar hele leven in deze stad woont, is ze ook eenzaam en voelt ze zich geïsoleerd van haar leeftijdsgenoten. In plaats van Konatsu’s situatie dat hij geen band heeft met deze studenten, lijdt Honami aan een vals connectie – ze beschouwen haar stille onzekerheid als nauwgezetheid en gratie, ze zien haar als te superieur en gespannen om de simpele geneugten van de middelbare school te omarmen. Zelfs de jongens die haar verafgoden, zien alleen wat ze willen zien, een ‘serieusheid en vriendelijkheid’ die haar identiteit niet weerspiegelt. Honami wil begrepen worden, niet aanbeden, vooral als het niet eens de echte zij is die verliefd op ze wordt.
Op het eerste gezicht is een nieuwkomer als Konatsu, zonder enige vooroordelen over Honami’s ware aard, eigenlijk de perfecte persoon om haar te bereiken. De twee ontmoeten elkaar via een typisch ongemakkelijke uitwisseling, waarbij Konatsu Honami’s maandelijkse aquariumvertoning tegenkomt terwijl ze de stad inloopt. Honami begroet haar met een abrupt “hou je van salamanders”, wat Konatsu waarschijnlijk als een ongemakkelijke vraag zou hebben geregistreerd als ze niet bezig was geweest met “wauw, hete meid”. In plaats daarvan biedt ze een direct en duidelijk antwoord: “wat is er leuk aan? De tank is leeg, dus het is raar!”
Door deze onmiddellijke wrijving wekt Tropical Fish een karakterrelatie op die met plezier door alle volgende iteraties zal schijnen, waardoor Konatsu en Honami zich als verschillende, complementaire karakters voelen. Zijn genegenheid is er niet een van ver weg verlangen en willekeurige vurigheid; ze komen elkaar tegen in gesprekken met een duidelijk gebrek aan verbale coördinatie, waarbij ze elke keer weer nieuwe dingen over elkaar ontdekken. Waar Honami’s andere klasgenoten moeiteloze gratie zien, herkent Konatsu een idioot die niet weet hoe hij zich moet uiten. En wanneer Honami zich probeert terug te trekken naar die comfortabele afstand, houdt Konatsu haar onmiddellijk tegen en zegt de woorden die ze zelf zou willen zeggen: “je hoeft niet te glimlachen en het te verdragen”.
Hoewel al snel duidelijk wordt dat onze titulaire vis Konatsu is, en de sneeuw waar ze naar hunkert Honami’s winterhart is, is het meest hardnekkige visuele motief in dit boek dat van de wolkensalamander, dat malle wezen dat Konatsu zo beledigde met haar anti-oorlogsmanieren. -sociaal. Honami’s connectie met dit wezen wordt duidelijk gemaakt door een verhaal dat in de klas wordt voorgelezen over een salamander die beweert “hoe kouder het wordt, hoe eenzamer ik me voel”. Vanaf dat moment wordt de salamander Konatsu’s volhardende metgezel, die advies en lof lijkt te geven voor de vele heerlijke amfibische en zeedieren van Tropical Fish.
Die salamander tenminste hij weet hoe het voelt; daarentegen, wanneer Konatsu Honami later gelijkstelt aan salamander, neemt Honami ten onrechte aan dat dit een knipoog is naar hun wederzijdse koppigheid. In feite verwijst Konatsu naar Honami’s verlegen en eenzame aard, een aard die ze zelf niet helemaal begrijpt. We kunnen zelfs in grotere eenzaamheid een comfortabel leven vinden; na een tijdje wordt de eenzaamheid van een eenzame routine misschien niet eens actief geregistreerd. Er is vaak een herinnering aan hoe het leven is hij kan het kan ons uit deze geruststellende grotten stoten en ons uitdagen om echt geluk te vinden.
Konatsu geeft deze herinnering aan Honami en verblindt haar herhaaldelijk met zijn energie, eigenaardigheid en bereidheid om Honami’s verdediging te doorbreken. Een van de grootste geneugten van Tropical Fish komt van Konatsu en Honami’s niet-overeenkomende niveaus van zelfbewustzijn. Als Konatsu alleen is, denkt ze “Ik wou dat ik niet zo eenzaam was” – als ze verliefd is, denkt ze “wauw, ik ben superverliefd”. Honami’s reactie daarentegen op vrijwel elke niet-standaard emotie is om te blozen en de controle over haar gedachten te verliezen, waarbij ze een voortdurende onwetendheid over haar eigen gevoelens handhaaft. Hun verschillende manieren om hun emoties te verwerken (of niet te verwerken) leiden er vaak toe dat ze geloven dat ze veel meer verschillen dan ze in werkelijkheid zijn – en voor beiden, de angst om te sterk te worden met iemand die duidelijk zo koppig is hoe ze zijn voorzien van smakelijke dramatische ironie voor ons in het publiek.
Hoewel elk van onze hoofdrolspelers gevangen zit in aquaria van hun eigen ontwerp, ontgrendelt hun opeenvolging van liefdevolle interacties voortdurend die emotionele kooien. Geen van deze heldinnen is individueel zelfverzekerd, maar ze geven elkaar vertrouwen: Konatsu door haar erop aan te dringen dat Honami haar ware gevoelens uitdrukt, en Honami door een toevluchtsoord en een thuis te bieden in deze onbekende wereld. Net als de onopvallende zeedieren waar ze van houden, bewegen Konatsu en Honami langzaam en voorzichtig, uitreikend naar een ongemakkelijke maar oprechte verbinding. Als de glimlach van een salamander, als een vredig dok op een hete middag, nodigen sommige verhalen zich uit in je hart en nestelen ze zich op zoek naar warmte. De ruimte die deze twee delen, is echt een hotspot.
Dit artikel was te geken mogelijk gemaakt door lezersondersteuning. Bedankt allemaal voor alles wat je doet.