Een van de meest verwachte films van het festival was “Serveerster, The Musical – Live op Broadway,” een gefilmde versie van de toneelmusical gebaseerd op de film uit 2007 van Adrienne Shelly over een pasgetrouwde en zwangere serveerster die haar frustraties en angsten kanaliseert in de taarten die ze bakt voor het restaurant waar ze werkt voordat ze een roekeloze affaire begint met haar verloskundige. Omdat het een opname is van zowel de productie als het optreden van popster Sara Bareilles, die de liedjes schreef, in de centrale rol, is het behoorlijk bevredigend, vooral voor degenen die al fans van de serie zijn. Hoewel de nummers zelf aangenaam genoeg zijn – vooral die uitgevoerd door Bareilles zelf – is geen van hen bijzonder gedenkwaardig of beweert dat dit een verhaal was dat in de eerste plaats op muziek moest worden gezet. Een groter probleem is dat de nummers helpen om meer dan 40 minuten toe te voegen aan wat in het begin een vrij dun verhaal was, en een verhaal dat moeite heeft om het gewicht van nieuw materiaal te dragen. Na het zien zullen de meeste kijkers waarschijnlijk vertrekken met een voorliefde voor een fluitje van een cent en een verlangen om door te gaan met de originele film.
Andere festivaldocumentaires hebben ervoor gekozen om allerlei soorten sociale kwesties te bekijken, waarbij verschillende de manieren illustreren, in heden en verleden, waarop mensen hebben geprobeerd terreinen binnen te dringen die gewoonlijk in strikt witte termen worden gezien. “Onzichtbare schoonheid” neemt ons mee op een fascinerende en vaak irritante blik in het leven en werk van Bethany Harrison, een van de eerste zwarte modellen, en hoe ze vocht tegen racisme in de industrie met haar macht als rolmodel, agent en activiste om te strijden voor diversiteit. In dezelfde geest, zij het op een heel ander gebied, “De ruimterace” biedt een oogverblindende blik in de levens van de eerste zwarte astronauten en hun strijd om barrières te doorbreken en te bewijzen dat ook zij de zogenaamde ‘juiste dingen’ hadden. “Het nieuws breken”, door regisseurs Heather Courtney, Princess A. Hairston en Chelsea Hernandez, vertelt de inspirerende visie van een groep journalisten, voornamelijk vrouwen en mensen van kleur, die samenkwamen in de hoop een nieuw onafhankelijk mediakanaal te creëren dat zich richt op nieuws over politiek, ras en gender op een manier die de gevestigde media in de loop der jaren grotendeels hebben genegeerd – het resultaat debuteerde tijdens de paniek over het coronavirus, maar kreeg al snel genoeg aandacht, dankzij de berichtgeving van verslaggever Erin Haines over de moord op Breonna Taylor, om te bewijzen dat er een markt was voor nieuwe nieuwsstemmen .
Twee andere meeslepende en vaak ontroerende films laten hun thema’s zien met behulp van elementen uit de populaire cultuur als een manier om hun transitie te verwerken. In “Breek het spel” waarmee regisseur Jane M. Wagner de New Director of a Documentary Award won, verliest de wereldrecordbrekende gamer Narcissa Wright een groot deel van haar online fanbase als ze uit de kast komt als transgender. Terwijl ze probeert in het reine te komen met haar nieuwe leven, worstelt ze om ze terug te winnen door zelf te livestreamen, waarmee ze een nieuw snelheidsrecord vestigt voor de game “Legend of Zelda: Breath of the Wild”. “Amy achtervolgen,” geïnspireerd door een goed ontvangen TED-talk van Sav Rodgers over hoe de film zijn leven in wezen veranderde toen hij hem op 12-jarige leeftijd zag, ontdekt hij de ingewikkelde nalatenschap van de film – vooral het uitgangspunt over een homoseksuele vrouw die verliefd wordt op een heteroseksuele man (geschreven en geregisseerd door hetero Kevin Smith) en hoe het werd geproduceerd door de nu verguisde Harvey Weinstein (die lovende kritieken ontving voor de film op Sundance terwijl hij ook Rose McGowan verkrachtte) – en de onverwachte parallellen die het zou delen met zijn relatie met zijn eigen vriendin , Riley. Hoewel op sommige plaatsen ongelijk, is deze documentaire uiteindelijk een krachtig en belangrijk onderzoek naar de manieren waarop populaire entertainment ons op onverwachte en zeer persoonlijke manieren kan raken en ontroeren.