Het duurde echter niet lang voordat hij Hollywood zou verlaten en weer terug: eerst de hoofdrol in “White Man’s Burden” tegenover John Travolta, voordat hij opnieuw zijn hoofdrol in Robert Altman’s “Kansas City” liet vallen (hij heeft al een cameo gedaan in Altman’s “De speler”). en “Klaar om te dragen”). In “Kansas City” speelt hij Seldom Seen, een gangster en nummerloper. Zoals verwacht voor elk Altman-project, heeft dhr. Belafonte improviseerde veel van zijn dialogen. Belafonte speelt hier een man die lijkt op zijn oom Lenny en maakt gebruik van de onstuimige energie die zijn beurt voortstuwde in ‘Buck and the Preacher’. Er is een scène waarin Rarely een grap van Marcus Garvey maakt terwijl zijn mannen een ex-werknemer van achteren in elkaar slaan en die verrukkelijk is: je weet dat het geweld achterin gaande is, maar Mr. Belafonte, haar melodieuze stem die als sigarettenrook in de wind zweeft, houdt je meegezogen door haar schitterende uitstraling. Hij is een gewelddadige, weelderige, krankzinnige bal van energie waardoor je hem vreselijk mist elke seconde dat Altman besluit bij hem weg te lopen.
Dhr. Belafonte maakte voor het einde van zijn leven nog een paar filmretouren. De eerste kwam in Spike Lee’s “BlacKkKlansman”. “Elke keer als we elkaar kruisen, Mr. B. zei, moet je Ossie Davis in elke film gebruiken? Hij zei het altijd grappend, maar ik wist dat hij het meende”, legt Spike Lee uit aan Deadline. Het toneel van dhr. Belafonte staat centraal in Lee’s film: hij portretteert activist Jerome Turner, een versie van zichzelf die spreekt met jongere zwarte activisten. Ze verzamelen zich om hem heen terwijl hij zich tot in de kleinste details de moord en castratie herinnert van Jesse Washington, een ongeletterde zwarte tiener in Waco, Texas, in 1916, aangespoord door de release van DW Griffiths “Birth of a Nation”. Het is een stille, angstaanjagende scène die zijn kracht oproept als ouderling, recorder en drager van het zwarte leven, zwarte pijn en zwarte revolutie.
Zijn laatste bijdrage was aan Elvis Mitchells indringende ode aan Blaxploitation, de documentaire “Is That Black Enough for You?!?” Daarin herinnert hij zich dat hij beperkt was tot rollen die onder hem lagen. In plaats van de beperkingen van zijn leven te accepteren, antwoordt hij: “Fuck it, ik ga naar Parijs.” Het is een iconisch moment dat de vasthoudendheid van niet alleen een enkelvoudig talent belichaamt, maar ook een bijzondere leider en rebel.
Dhr. Belafonte is misschien weg, maar hij is niet tot zwijgen gebracht. Hij rust misschien, maar zijn imago geeft nog steeds energie. Zijn ogen mogen dan gesloten zijn, zijn bezielde activisme blijft open en vooruitkijkend. Dhr. Belafonte gaat door naar de volgende fase, waar mogelijk meer veranderingen mogelijk zijn. Als iemand hen in de weg staat, hoop ik dat ze zeggen: “Fuck you, ik ben Harry Belafonte.”