Fri. Mar 29th, 2024


VERHAAL: Een gemene weduwnaar genaamd Otto (Tom Hanks) raakt betrokken bij het leven van zijn verarmde buren, tot hun (aanvankelijke) ongenoegen.

BEOORDELING: aan het begin van Een man die Otto heet, is er een scène waarin Tom Hanks, als de knorrige Otto, een ijzerhandel bezoekt om wat touw te kopen. Hij is van plan naar huis te gaan en zichzelf op te hangen, maar zodra hij het geld heeft, krijgt hij een lange discussie over hoe ze hem meer touw in rekening brengen dan hij nodig heeft. Deze scène wordt beschreven als “gek” en somt alle problemen op die ik heb met de film. Daarin is het personage van Tom Hanks zo depressief dat we moeten geloven dat hij zelfmoord zal plegen zodra hij thuiskomt met dit touw. De manier waarop Marc Forster deze scène regisseert en Hanks het speelt, deze reeks voelt als iets uit een sitcom, en je gelooft geen seconde dat Otto zo depressief is dat zelfmoord een legitieme optie voor hem is.

Gezien dat Een man die Otto heet is een remake van een veel bewonderde Zweedse film, Een man die Ove heet, die was gebaseerd op een roman, kan worden aangenomen dat het verhaal beter elders kon worden gedaan. Op het bronmateriaal valt niets aan te merken, ook al heeft het verhaal waarschijnlijk iets verloren door de verandering van omgeving van Zweden naar Noord-Amerika. Hier speelt Hanks de brutale Otto, die in paniek is sinds zijn geliefde vrouw stierf aan kanker. Hij is gedwongen met pensioen te gaan, en met lege dagen thuis zonder zijn vrouw, besluit hij er een eind aan te maken. Wanneer hij zich echter voorbereidt op actie, wordt hij onderbroken door zijn nieuwe buurvrouw, Marisol (Mariana Treviño). De aanstaande moeder kan niet autorijden en heeft vaak hulp nodig met de kinderen. Ze heeft vaak kleine dingen waar ze Otto’s hulp bij nodig heeft, tot haar aanvankelijke wanhoop. Er is ook een schattige kat die hem niet alleen laat en snel het hart van de oude man waarschuwt.

Van zijn kant lijkt Hanks het leuk te vinden om de pittige Otto te spelen, maar als je bedenkt hoe geliefd hij is, lijkt de rol een act. Hanks heeft die twinkeling in zijn ogen die van Otto een lieve oude man maakt, terwijl een minder geliefde acteur misschien beter wat pathos had kunnen overbrengen (ik dacht dat Bryan Cranston uitstekend zou zijn geweest). Het is moeilijk omdat Een man die Otto heet het is het soort film dat het publiek verdeelt. Hij leeft en sterft met het optreden van Hanks, en als je emotioneel met hem wordt, zul je de film geweldig vinden. Als je, zoals ik, het acteerwerk niet overtuigend vindt, wordt de film een ​​soort sentimentele beproeving.

De film bevat ook veel flashbacks die Otto’s leven met zijn vrouw uitbeelden. In zijn jeugd wordt hij gespeeld door de zoon van Hanks, Truman, met zijn vrouw, Sonya, gespeeld door Rachel Keller. Hoewel dit bedoeld is om op te roepen hoe diep Otto’s verlies was, komt Sonya nooit naar voren als een volledig personage, maar lijkt ze onmogelijk heilig. Zij en Otto lijken een niet bij elkaar passend paar, en hun romance lijkt zwak, totdat het grote decorstuk, dat wordt onderbroken door Kate Bush’s “This Woman’s Work” (hoewel bioscoopbezoekers zich zullen herinneren dat het nummer op dezelfde manier werd gebruikt in de onderschatte ze krijgt een baby). Hoewel is aangetoond dat ze de afgelopen jaren met wat tegenslag te maken hebben gehad, blijft dit allemaal buiten beeld, waarbij Otto alleen herinneringen ophaalt aan de begindagen, tot het punt waarop wanneer Sonya aan het einde van de film aan hem verschijnt, we gewoon zien haar. als een jonge vrouw.

Op het eind, Een man die Otto heet het is het soort film waar sommige mensen dol op zullen zijn en anderen zullen afwijzen. Het raakte me vanaf het begin een zure noot, waardoor het een moeilijke film was om over te geven. Het is op een geforceerde manier sentimenteel en mist de cynische beet die volgens velen het origineel heeft, met alle ruwe kantjes weggeschuurd op weg naar een premium studiotarief met een groot budget. Hoe reageer je op Een man die Otto heet het hangt er helemaal van af of u het eens kunt zijn met de prestatie van Hanks, en voor de tweede keer dit jaar (nadat zijn over-the-top kolonel Parker het uitstekende elvis), was ik niet overtuigd door de machtige Tom.

5

By Orville Anderson

Professional Writer | Published Author | Wordsmith | Lover of Literature | Crafting stories that captivate and inspire | Seeking to connect with fellow wordsmiths and literary enthusiasts | Let's embark on a journey through the power of words | #Writer #Author #LiteratureLover