Net als in Emily’s boek, Wuthering-hoogten, de instelling is enorm belangrijk. We zien Emily voor het eerst letterlijk het moerasgras aaien. Wat was belangrijk voor je bij het uitbeelden van de omgeving waarin de Brontës leefden?
Frances O’Connor: Toen ik begin twintig was, maakte ik een film in Londen, [Mansfield Park], en ik had een paar weken vrij omdat de directeur ziek werd. Ik was al een beetje een Brontë-nerd, dus ging ik voor het eerst naar Haworth, waar de Brontës vandaan komen, en er was iets aan het bezoeken van dat landschap dat voor mij ongelooflijk suggestief was, en je kon zien waar die wereld van de boek vandaan kwam. Landschap wordt meestal geassocieerd met emotie en dat wilde ik heel graag in de film krijgen. En dus moest de omgeving een plek zijn die heel suggestief aanvoelde en ook elementair was met de wind en de regen en het gezang van de vogels, zodat je je echt ondergedompeld voelde in de wereld. Een van de dingen die ik echt belangrijk vond, was dat het geluid ons ook hielp om ons ondergedompeld te voelen in de wereld, of het nu de ademhaling van de acteur is of de beweging van het kostuum. Foleyed er veel van, zodat je echt het gevoel had dat je erin zat.
Want zo voelde ik me toen ik het las Wuthering-hoogten.
Het geluidsontwerp is absoluut fantastisch. Ik hield van de manier waarop het geluid van de regen en de vogels doorkomt en de manier waarop de geluiden van de vogels doorkomen. Tijdens de preek voelen we ons echt doorweekt in die regen als het geluid aangaat.
Frances O’Connor: Dat is in haar verbeelding. Ze verbeeldt het terwijl hij erover praat. En dat is de verbeeldingskracht die het heeft. We hadden veel geluk. Ik werd voorgesteld aan Niv Adiri, die samenwerkt met een van mijn vrienden die redacteur is. Hij maakte “Gravity”. Vorig jaar deed hij “Belfast”. Het is een zeer creatieve geluidsmixer. We wilden een soundscape maken die zou kunnen veranderen in iets meer impressionistisch en op andere momenten gewoon heel echt. En dus zijn er momenten waarop we bijna een vacuüm creëren, dus er is geen geluid. En toen ging er een raam open en werd je in het geluid van vogels, wind en regen gegooid. Daar hebben we echt mee gespeeld, om het suggestief te maken voor het publiek.
Ik hield ook van de verlichting in de film die heel authentiek aanvoelde voor die periode, alleen kaarslicht en zonlicht. Welke invloed heeft dit op uw prestaties?
Emma Mackey: Het was erg bevrijdend. Ik had niet het gevoel dat ik werd aangetrokken. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit heb gescoord. Cinematograaf Nanu Segal maakte deze L-vormige arm die ze met kaarsen aan de camera bevestigde, dus in de nachtscènes en wanneer de personages in bed lagen, was het geweldig. En het was niet eens op tijd. Ik dacht niet: ‘Wat is ze aan het doen? Wat is dit voor iets? Maar het was geweldig. Ik denk specifiek wanneer Charlotte en Emily in bed liggen en ze de verhalen vertellen, en Charlotte haar vertelt haar verhalen voor zichzelf te houden en het gênant is, dat eerste soort zus dat we hebben, allemaal bij kaarslicht. Dat is wat het die tint geeft. Ik kan me niet herinneren dat me werd verteld dat het mijn close-up was, dus toen ik de film zag, dacht ik: “Oh mijn god, dat is veel van mijn gezicht.” Dat is een goed teken, denk ik. Ik was niet zelfbewust. De verlichting en de manier waarop de camera bewoog waren essentieel voor deze zaak.