Iedereen houdt van Eddie Murphy. Zijn grofgebekte capriolen hebben het publiek in verrukking gebracht sinds hij inbrak in de zaterdagavond live in een Gumby-fantasie in de vroege jaren 1980 en klom naar de Hollywood-kassa met een reeks hits die hem de koning van het decennium maakten.
Thet valt niet te ontkennen dat Murphy’s komedie een snaar raakte bij kijkers. Bewijs nodig? Zie de volgende lijst, die de beste Eddie Murphy-films van de jaren 80 rangschikt, van slechtste naar beste.
7) Harlem-nachten (1989)
Murphy beëindigde zijn run in de jaren 80 op letterlijk dramatische wijze en werkte samen met Richard Pryor voor de kritisch gepande Haarlemse nachten. De film, geregisseerd door Murphy, verdiende een behoorlijk bedrag aan de kassa, maar verspilde uiteindelijk zijn getalenteerde cast aan een zinloos misdaaddrama dat de aandacht niet trekt.
Haarlemse nachten betekende het begin van het einde voor Murphy als vervolgfilms Boemerang, de voorname heer, Beverly Hills Politieagent IIIen Vampier in Brooklyn slaagde er niet in zijn aanvankelijke magie vast te leggen.
Gelukkig was de tweede komst nabij – Murphy stuiterde terug met hits als de gekke leraar, mulan, Dokter Dolittle, Levenen boogvinger voordat ze haar stem leende aan de kassa-reus schrek. Hoewel hij nooit het astronomische succes behaalde dat hem aan het begin van zijn carrière was geschonken – laat staan dat er over werd gesproken De avonturen van Pluto Nashbeter – Murphy’s latere inzendingen waren nog steeds solide genoeg om fans te sussen die hunkerden naar meer van zijn creatieve genialiteit.
6) Het gouden kind (1986)
Murphy’s eerste uitstapje naar een gezinsavontuur is een leuke ravotten gevuld met een aantal echt gedurfde speciale effecten – het demonengedeelte maakte me altijd bang – en een paar goed getimede grappen – “Ik wil gewoon wat chips!”
Dat gezegd hebbende, schokkerige montage, een verwarde plot en lauwe regie zorgen ervoor dat de foto niet van de grond komt. Murphy doet zijn best om het fiasco te redden, maar zijn talenten komen vaak op de tweede plaats bij het spektakel met een groot budget. Jammer, want deze had speciaal kunnen zijn.
5) Beverly Hills Cop II (1987)
Tony Scotts vervolg op Beverly Hills-politieagent dupliceert alles wat werkte in het origineel met gemengde resultaten. Murphy is zijn gebruikelijke charmante zelf, maar verloren in de overgang is de luchthartige toon ten gunste van meer geweld en een dwaze plot die geschikter lijkt voor slechte jongens dan Axel Foley.
Toch ziet de reeks er fantastisch uit vanwege de visuele bloei van Scott en bevat hij genoeg lachmomenten om kijkers betrokken te houden. Er is hier niets dat je nog niet eerder hebt gezien: Axel dwaalt door Beverly Hills terwijl hij zich uit de problemen probeert te praten op weg naar het oplossen van de zaak, terwijl Billy (Judge Reinhold) en Taggart (John Ashton) ondersteuning bieden in de periferie.
Op de een of andere manier werkt de formule nog steeds, hoewel kijkers die hopen op een productie die overeenkomt met de talenten van de ster, misschien teleurgesteld zijn.
4) Naar Amerika komen (1988)
Er valt veel te waarderen aan het werk van John Landis Naar Amerika komen, ook al voelt de foto vaak aan als een reeks komische sketches die met elkaar zijn verbonden door de zwakste plots. We hebben te maken met Eddie Murphy, de filmster van nu, niet de onbezonnen, opkomende jonge komiek van weleer. Naar Amerika komen het laat Murphy zijn ding doen, en voor het grootste deel werkt het. Hilariteit is er in overvloed dankzij een hele reeks gekke personages (veel gespeeld door Murphy en zijn co-ster Arsenio Hall) en enkele goed uitgevoerde visuele grappen.
Prins Akeem valt ook op als een van de meest sympathieke personages in Murphy’s oeuvre, zijn stralende positiviteit staat op hilarische wijze in contrast met het cynisme van onderdrukte New Yorkers – ‘Goedemorgen, mijn buren’, brult hij vanuit zijn appartement. “Hé, fuck you”, antwoordt een voorbijganger. Je zou alleen maar willen dat Landis hem een beetje had tegengehouden en meer tijd had besteed aan het ontwikkelen van het complot dan aan het verzorgen van zijn ster.https://www.youtube.com/watch?v=Fupg2r1EJ9w
3) Handelsplaatsen (1983)
Deze rags-to-riches-komedie koppelt Murphy aan Dan Aykroyd en regisseur John Landis en het trio verkent op hilarische wijze het idee van natuur versus opvoeding. Behalve hier, verwisselt Murphy, een lage boef die niets te verliezen heeft, van plaats met Aykroyds snobistische investeerder via een kleine weddenschap tussen twee oudere mannen en moet hij het leven van de ander een tijdje verdragen (of ervan genieten).
De resultaten zijn vaak hilarisch en verrassend diepgaand. Hier hebben we een slimme komedie die om zijn personages geeft. Landis houdt niet van goedkoop lachen. In plaats daarvan laat hij de humor op natuurlijke wijze ontstaan zonder zijn verhaal uit het oog te verliezen.
Het helpt natuurlijk om twee van de beste op de markt tot je beschikking te hebben. Murphy levert een afgemeten prestatie die zijn openhartige komedie in evenwicht brengt met echte charme. Zijn gevatte humor past perfect bij Aykroyds brutale intellect; het beeld schakelt naar een andere versnelling wanneer het paar eindelijk samenkomt in het derde bedrijf.
Jamie Lee Curtis is ook aanwezig als hoertje met een hart van goud, terwijl Denholm Elliott meedoet als een wereldvermoeide butler die zich inleeft in beide mannen. Zoveel plezier!
twee) Beverly Hills-politieagent (1984)
48 uur. en Commerciële plaatsen bracht Murphy’s shenanigans naar het grote scherm, maar dat was het wel Beverly Hills-politieagent het maakte hem tot een superster. Als Axel Foley levert Murphy de goederen en zorgt voor veel gelach zonder afbreuk te doen aan het hoofdverhaal.
Van de magnifieke openingsscène tot de door Bronson Pinchot geïnspireerde Serge en Harold Faltermeyer’s fantastische synth-heavy soundtrack, het draait allemaal om Beverly Hills-politieagent het werkt.
Murphy doet het zware werk. Zijn komische timing en manische energie zijn bijna magisch; hij wisselt af tussen een snel pratende slimmerik en een stoere agent met behendige precisie. Wat nog belangrijker is, hij speelt Axel als een agent wiens loyaliteit geen grenzen kent, een man die bereid is alles op het spel te zetten voor zijn collega-agenten, namelijk Juge Reinhold en John Ashton’s Billy en Taggart.
Regisseur Martin Brest en schrijver Daniel Petrie Jr. ze laten de scènes (en Murphy’s optreden) ademen, maar zijn slim genoeg om te weten wanneer een grap voorbij is. Zo zit het, mensen.
er is een reden Beverly Hills-politieagent blijft een van de grootste blockbusters aller tijden – het is een echt hilarisch avontuur boordevol actie dat vandaag de dag nog net zo vermakelijk is als toen het in 1984 in de bioscoop te zien was.
Kijk naar Slecht breken alumnus Jonathan Banks als een norse handlanger.
1) 48 uur. (1982)
Murphy’s eerste uitstapje naar het grote scherm was een absolute stopwatch. 48 uur. koppelt de vlot pratende komiek aan de pittige Nick Nolte, wat resulteert in een verrassend duister en duister komediedrama. Regisseur Walter Hill stelt alles in het werk en leunt met verve in het vuil en zand van het San Francisco van de jaren tachtig. Tegelijkertijd demonstreren de twee hoofdrolspelers een natuurlijke chemie die hun relatie verheft tot boven de gebruikelijke tropen van oneven koppels.
Kijkers verwachten luchtig plezier in de stijl van Beverly Hills-politieagent of een van de volgende films van Murphy zou geschokt kunnen zijn om te zien dat het icoon een relatief rechttoe rechtaan optreden levert, af en toe onderbroken door komische uitbarstingen – “Er is een nieuwe sheriff in de stad!” Reggie Hammond is complexer dan veel van Murphy’s personages, en men kan alleen maar spijt hebben dat de ster later in haar carrière niet meer genuanceerde rollen zoals deze heeft gekregen.
Tegen elke prijs, 48 uur. is een zeer goede film, gevuld met keiharde actie, een gestoorde schurk (gespeeld door James Remar) en een smerig script dat je doet verlangen naar de ongecensureerde dagen van de jaren 80. Dit is het meest perfecte misdaaddrama dat iemand ooit heeft gezien gezien. zal zien.