Deze recensie maakt deel uit van onze verslaggeving van het Sundance Film Festival 2023.
Het veld: Killian Maddox (Jonathan Majors) wil maar één ding: herinnerd worden. In de voetsporen van zijn idolen (waaronder een aan wie hij regelmatig schrijft, gespeeld door viervoudig Mr. Universe Michael O’Hearn), wijdde hij zich aan bodybuilding, at hij 6.000 calorieën kipfilets en pompte hij ‘s ochtends ijzer. dag en nacht.
Hij oefent zijn poses voor de camera, vormt zijn lichaamsbouw tot bijna perfectie, scheurt door steroïden alsof het cola light is. Hij drinkt eiwitshakes tijdens het kijken naar porno, maar masturbeert niet – of dat komt door steroïde-geïnduceerde impotentie of een aantal onuitgesproken facetten van zijn seksualiteit valt nog te bezien. Hij doet mee aan bodybuildingwedstrijden voor amateurs, maar de juryleden vinden altijd een of andere spiergroep die hij bekritiseert, die hij vervolgens aanvalt met een buitengewoon wanhopige kracht.
Zelfs toen we hem voor het eerst ontmoetten in de tweede film van Elijah Bynum (de eerste was de film met Timothee Chalamet). hete zomeravonden), is Killian al een man op het randje. Hij is verlegen, teruggetrokken, maar vatbaar voor gewelddadige uitbarstingen, en hij staat al onder toezicht van een bezorgde therapeut (Harriet Sansom Harris). Hij heeft geen vrienden en zijn collega’s in de kruidenierswinkel (behalve een aardige meid, gespeeld door Haley Bennett) en klanten kijken dwars door hem heen. Alles wat hij heeft, alles wat hij kan beheersen, is zijn lichaam. En zelfs dat bereikt zijn grenzen, waardoor hij steeds donkerdere paden zal bewandelen.
Spelen in de hoofdklasse: Filmstudies van obsessie en ambitie zijn niets nieuws. Bespaar op de bodybuilding-hoek, er zit veel in tijdschrift dromen dit zal iedereen die alles van gezien heeft bekend voorkomen Zweep voor ijzer pompen, karakterstudies over mensen die zich inzetten voor een enkelvoudig doel als een manier om herinnerd te worden, ongeacht de kosten op elk ander gebied van hun leven.
De aantrekkingskracht van Bynum bestaat comfortabel binnen dit territorium, maar het is breder dan dat: bodybuilding is ons startpunt, maar door die lens worden we getrakteerd op geïsoleerde studie, radicalisering en het langzaam uitdunnen van de ziel van een man door de codes. ondersteunende systemen. De slaapkamer van Killian is beschilderd met bodybuildingposters, ambitieuze afbeeldingen van een onmogelijke lichaamsbouw die moeilijk, zo niet zeer ongezond, waar te nemen is. En toch is dat precies wat hij zal doen, ook al scheuren steroïden zijn lever uit elkaar en verandert een leven van frustratie zijn hersenen in een onaangepaste soep.
Bovendien wordt de zwartheid van Killian frontaal aangepakt, zij het op een manier die aanvoelt als een zoveelste blok toegevoegd aan de brandstapel van zijn psyche. Hoe groter (en dankzij zijn ‘roids, hoe bozer) hij wordt, hoe groter de aansprakelijkheid van zijn zwartheid. Blanke klanten staren hem aan in de supermarkt, woedende aannemers slaan hem in elkaar en noemen hem een ’aap’, en incidenten met de politie zijn gewelddadiger dan je je kunt voorstellen.