Moeder stelt haar dochter gerust in het Vietnamees. Dat openingsgesprek lijkt langer te duren dan zou moeten, maar de stiltes die Dinhs toespraak onderbreken, versterken alleen maar de verontrustende stemming die wordt veroorzaakt door een groothoekopname die de omvang en leegte van de garage van zijn vader benadrukt. Natuurlijk licht, wat filmgrain en een ongebruikelijke focus op ongemakkelijke stiltes geven ‘Daughter’ een oppervlakkige balans en een gevoel van mysterie. Dus wat is er mis met deze foto en hoe speel je het rare spelletje van deze familie?
De ouder stelt enkele algemene verwachtingen en basisregels vast. Hij vertelt Son dat de wereld buiten ziek is, wat ogenschijnlijk ook zijn sinistere thuisonderwijslessen verklaart. Moeder gaat het liefst mee om met elkaar overweg te kunnen en moedigt Dochter aan hetzelfde te doen. (In het Vietnamees: “Het is makkelijker om hem te geven wat hij wil.”) De zoon glimlacht breed en probeert altijd zijn vader een plezier te doen. Dochter zaait wantrouwen door te suggereren dat zij en haar nieuwe broer moeten samenwerken aan een toneelstuk voor zijn verjaardag. De vader heeft zijn twijfels – ik bedoel, ja – maar hij laat zijn kinderen alleen spelen. Een vreemde en emotioneel doodgeboren wilsstrijd volgt.
Het is soms moeilijk om precies te weten waar “Dochter” naartoe gaat, hoewel het duidelijk iets te maken heeft met het vertellen van verhalen en indoctrinatie. De dialogen van Van Dien zijn te vlak en te onverzettelijk om er lang over na te denken. Het bekritiseert kritisch denken en oordeelt over mensen buiten uw huis, die iedereen kunnen vertegenwoordigen, van vax-conforme schapen tot anti-maskerende buitenbeentjes.
Schrijver/regisseur/producent Corey Deshon besteedt steeds meer aandacht aan de stiekeme pogingen van Daughter om haar surrogaatbroer over te halen door middel van hun scriptspel, waaraan ze in het geheim meewerken. Maar hoewel dit drama in een drama herinnert aan “Dogtooth”, een erkende invloed, voelt niets anders op “Daughter” zo onderscheidend aan.