Losjes verpakt in documentaireverpakking, “Desperate Souls, Dark City and the Legend of the Midnight Cowboy”, werd geschreven en geregisseerd door Nancy Buirski. Het beschikt over Jon Voight, Bob Balaban, Brian de Palma, Charles Kaiser, Lucy Sante, Brenda Vaccaro, de stem van John Schlesinger en vele anderen die in “Midnight Cowboy” waren, betrokken bij de productie, of bewonderaars van de film. .
Wanneer de documentaire begint met een close-up van Jon Voight die herinnert aan de existentiële crisis van regisseur John Schlesinger na de voltooiing van “Midnight Cowboy”, stelt de film bijna impliciet dat het zal gaan over het maken van die film. “Desperate Souls” raakt echter slechts licht aan de creatie van “Cowboy”. In plaats daarvan besteedt deze film het grootste deel van zijn tijd aan het graven in het tijdperk waarin hij is gemaakt. “Midnight Cowboy” leefde op het kruispunt van een oorlog, de burgerrechtenbeweging en het begin van de homorechtenbeweging.
De eerste blik op de film is hoe de oorlog in Vietnam het omkaderde. Oorlog wordt genoemd als de belangrijkste factor bij het transformeren van de wereld van het zorgeloze land van musicals naar realistische films zoals “Midnight Cowboy”, die niet aarzelden om New York City in zijn realiteit te portretteren. Schlesinger begon in Europa en kwam in aanraking met het werk van andere creatievelingen zoals John Richardson, die een bepaalde realiteit gebruikte om zijn films te maken, een stijl die Schlesinger overnam.
Wanneer de film abrupt overschakelt op praten over Johns homoseksualiteit en de impact van de wereld op hem, beginnen we de motivaties te begrijpen die hij en schrijver Waldo Salt hadden bij het creëren van de relatie tussen de filmsterren. Schlesinger, een opgesloten homoseksueel die flirtte met het communisme en bijna verbannen werd uit Hollywood, werd gesterkt door het vertrouwen dat hij kreeg met “Midnight Cowboy”, dat later “Sunday Bloody Sunday” zou lanceren, een verhaal dat verbeeldt wat een van de meer openlijke en eerlijke representaties van homoseksualiteit op het scherm.
De documentaire verschuift vervolgens naar een bespreking van de burgerrechtenbeweging, te beginnen met de dood van JFK. In één scène merkt Charles Kaiser op dat de gay pride-beweging de idealen “coöpteerde” en ze “helaas beter dan de burgerrechtenbeweging” gebruikte om haar agenda te bevorderen.
Als deze recensie een beetje verstrooid en onhandig lijkt, komt dat omdat het een opzettelijke recreatie is van de toon en richting van ‘Desperate Souls’. De richting van de film is niet wazig, maar hij is erg niet-lineair in zijn presentatie, waardoor hij met losse verbanden van onderwerp naar onderwerp kan dwalen. Een van de geïnterviewden, Lucy Sante, vraagt zich zelfs hoorbaar af hoe ze in een bepaalde gedachtegang is gekomen bij het vertellen van een verhaal.