Gelukkig besloot Shinkai zijn weg te vinden en de enige echte Makoto Shinkai te worden, met de nadruk op de afstand tussen mensen, Japanse mythen en tienerliefde. Of het nu gaat om de letterlijke lichtjaren tussen jonge geliefden in zijn OVA “Voices of a Distant Star” uit 2002 of om iemand te leren kennen door van lichaam te wisselen in “Your Name”, Shinkai’s werk ging altijd over het bereiken van de horizon van anderen.
Haar nieuwste film, ‘Suzume’, volgt de 17-jarige Suzume Iwato terwijl ze door Japan reist, magische deuren sluit en catastrofes van bovennatuurlijke wormachtige wezens voorkomt. Als ze niet slaagt, zullen deze wezens aanzienlijke aardbevingsschade aanrichten in de regio. Ze wordt vergezeld door Shota Munakata, een student wiens familie het op zich heeft genomen om die deuren al generaties lang te sluiten. Normaal gesproken zou Shota de gevaarlijke taak op zich nemen om zichzelf af te sluiten, maar helaas is hij een beetje ongevoelig geworden. Het fuseerde met een kinderstoel, en nu moeten Suzume en deze bewuste stoel op avontuur gaan om Japan te redden en Shota terug te brengen naar zijn lichaam.
De verwoestende gebeurtenissen van 11 maart 2011 hebben grote invloed gehad op de laatste drie Shinkai-films. Op die dag veroorzaakte de grootste aardbeving ooit in Japan enorme verwoestingen in het land. Een tsunami en een nucleaire ramp volgden in de kerncentrale van Fukushima Daiichi. Duizenden werd gevraagd hun huizen te verlaten, waardoor het leven in Japan voor altijd veranderde. “Suzume” toont de angst waarmee Japanners dagelijks worden geconfronteerd over een nieuwe catastrofe en hoe, hopelijk, iemand hen beschermt.
Vooruitlopend op de Amerikaanse release van “Suzume” deze week, RogerEbert. com sprak met Shinkai over hoe de aardbeving hem bleef raken, hoe het idee ontstond om Shota in een stoel te veranderen en waarom hij altijd films maakt over onoverkomelijke afstanden.
Dit interview is bewerkt en ingekort.
Je recente films zijn sterk beïnvloed door de tragische gebeurtenissen van 11 maart 2011. Wat hoop je dat je fans in het Westen, die misschien niet zo bekend zijn met die tragedie, emotioneel zal aanspreken?
Toen ik “Suzume” begon te maken, wilde ik mijn publiek niet kiezen. Ik wilde er zeker van zijn dat het iets was waar je van kon genieten, ongeacht of je op de hoogte was van de aardbeving. Sterker nog, ik denk dat de overgrote meerderheid van het publiek en de demografie die dit in theaters gingen zien, te jong was om zich te herinneren hoe de aardbeving voelde, of het niet eens heeft meegemaakt omdat er enige tijd was verstreken sinds het incident.