Zoals Vlahos het vertelt, was ze niet geïntimideerd door het idee om voor patiënten te zorgen van wie herstel uitgesloten was. Met haar familie in de uitvaartbranche, schrijft ze: “Ik ben opgegroeid met het besef dat de dood natuurlijk was en voor mij normaal aanvoelde, niet eng of mysterieus.” Een normaal onderdeel van de deal, merkt ze op, is dat het grootste deel van je tijd als verpleegster in de palliatieve zorg wordt besteed aan het verplaatsen van het ene huis naar het andere, de plaatsen waar de meeste van haar patiënten ervoor kiezen om hun dagen te beëindigen. Dit is meestal niet ingewikkeld, hoewel ze in een gedenkwaardig verslag het verhaal vertelt van een man voor wie ze zorgde in een daklozenkamp die vreesde dat ze het risico liep gewond te raken bij een auto-ongeluk – een profetie die bijna uitkwam. Sommige van zijn patiënten zijn trots en afstandelijk, anderen een beetje afstandelijk. Uit allemaal trekt de auteur interessante lessen. De ene betreft de ‘surge’, een tijdelijke heropleving van levenskracht die niet het herstel van de gezondheid aangeeft, maar de laatste hoera van het lichaam. Een andere is zijn overtuiging, na jaren in functie, dat “we enige controle lijken te hebben over wanneer we sterven”, sommigen kiezen ervoor om te wachten tot hun dierbaren de kamer verlaten, anderen tot een geliefde van buiten de stad arriveert. Bijzonder ontroerend is Vlahos’ beschrijving van de stilte die optreedt wanneer een persoon sterft: waar er misschien twee mensen in de kamer waren voordat, nadat de patiënt sterft, is het alleen zij die documenteert “de tastbare verandering in de lucht op dat moment wanneer een persoon verlaat je lichaam.” Hoewel sommige anekdotes van de auteur iets te lang zijn en er een beetje herhaling in het boek zit, beseft men al vroeg dat een persoon erger kan doen dan sterven onder haar empathische zorg – niet sympathiek, ze doet er alles aan om het uit te leggen.
Source by rezal