De scène die de verborgen betekenis van het spinnenvers onthult

Het volgende bericht bevat enkele milde spoilers voor Spider-Man: Across the Spider-Verse.

Spider-Man debuteerde op de pagina’s van Marvel-strips geweldige fantasie #15. Het nummer verkocht goed genoeg om van Web-Slinger een eigen serie te maken, De geweldige Spider Man. In zijn debuutnummer – Spider-Man’s tweede optreden – probeerde hij lid te worden van een superheldenteam.

Het ging niet erg goed.

Wanhopig op zoek naar geld om zijn geliefde tante May te helpen, denkt Peter Parker dat hij een betaalde baan bij de Fantastic Four kan krijgen. Spidey kan op geen enkele manier contact opnemen met de FF, dus breekt hij in bij hun hoofdkwartier, wat leidt tot ruzie met de groep. Ondanks Peters onervarenheid en jeugd weet hij zich staande te houden tegen het team. Dus vraagt ​​​​hij om een ​​baan, waarop ze hem vertellen dat de Fantastic Four eigenlijk een non-profitorganisatie is; ze worden niet door de overheid betaald voor hun werk, en al het geld dat ze verdienen, financiert hun onderzoek en uitgebreide apparatuur. Moedeloos en blut als altijd, loopt Spidey weg van het Baxter-gebouw.

Het zou jaren duren voordat Spider-Man probeerde samen te werken met een ander superheldenteam. Al die tijd is Spider-Man de ultieme eenling van Marvel gebleven. Het paste bij de verhalen die Stan Lee, Gerry Conway, Roger Stern en zoveel andere Marvel-schrijvers wilden vertellen; melodramatische actieverhalen over een verwarde jongen die zich overal een buitenstaander voelde.

Opgejaagd door de politie, achtervolgd door J. Jonah Jameson en de zijnen dagelijkse bugel krant, Spidey kon nooit een pauze krijgen en had heel weinig ondersteuningssysteem om zijn problemen op te lossen. Degenen die van hem hielden zoals Peter Parker kenden zijn geheim niet; degenen die naast hem vochten als Spider-Man hadden geen idee waar hij als middelbare scholier mee te maken had. Waar hij ook heen ging, zijn isolement verdiepte zich.

Voor honderden Spider-Man-strips ging het verhaal als volgt: Peter Parker worstelde om zijn dubbele leven te behouden en ontdekte vaak dat elk succes in de ene identiteit de andere direct ondermijnde. Je zou er praktisch je horloge op kunnen zetten. Oh, is het de eerste woensdag van de maand? Welnu, dan zal Peter het opnemen tegen Gwen Stacy om New York City te redden van de Sandman, enzovoort. Zo werden de dingen gedaan, want zo werden de dingen altijd gedaan.

Dat is de afgelopen jaren veranderd. In 2005 werd Spider-Man een volwaardig lid van de Avengers. Een paar jaar later lieten de Fantastic Four hem eindelijk ook toetreden tot de groep. (Ik weet niet zeker of hij dat salaris ooit heeft gekregen.) Een tijdlang onthulde Peter Parker zijn geheime identiteit aan de wereld; een paar jaar later werd hij een wereldberoemde wetenschapper en hoofd van zijn eigen multinational.

En beetje bij beetje begonnen Marvel Comics vol te lopen met tientallen alternatieve versies van Spider-Man: Miles Morales, Spider-Gwen, Spider-Woman, Spider-Man, Noir, nog een Spider-Woman, Spider-Girl, Spider-Man India, een derde Spider-Woman, Spider-Man (een stel spinnen die denken dat ze een mens zijn), Spider-Ma’am (tante May, gebeten door een radioactieve spin) en zelfs een gigantische Spider-Man-dinosaurus genaamd Spider-Rex. Marvel begon met het publiceren van een reeks van spiderverse stripboeken, die op hun beurt animatiefilms inspireerden Spider-Man: Into the Spider-Verse en nu Door het Spider-Vers.

in het spinnenvers speelde met dit idee, ontworpen vanaf het begin Geweldige Spider Man strips, van een “unieke Spider-Man”. Zo stelt Peter Parker (ingesproken door Chris Pine) zichzelf voor in een openingsvoice-over. Hij leert later dat Miles Morales (Shameik Moore) werd gebeten door een radioactieve spin en soortgelijke krachten kreeg. Al snel verschijnen extra helden zoals Spider-Ham en Peni Parker om Miles te helpen bij zijn zoektocht om de Kingpin te verslaan.

Elk van deze Spider-Men (en hammen) dacht dat ze de enige levende Spider-Man waren. in het spinnenversHet verhaal van deze groep vreemden die gezamenlijk een gemeenschappelijke basis vonden, was een prachtige metafoor voor de manier waarop zoveel mensen zich geïsoleerd en alleen voelen in de echte wereld, om vervolgens het gevoel van verbondenheid te vinden dat ze zoeken in gemeenschappen zoals stripverhalen van fanclubs.

Door het Spider-Vers compliceert die mooie, simpele boodschap door dat gemeenschapsgevoel actief in twijfel te trekken. In de nieuwe film ontmoet Miles een hele “Spider Society” van helden uit de hele Spider-Verse, geleid door Miguel O’Hara van Oscar Isaac. Deze futuristische Spider-Man heeft het op zich genomen om het hele multiversum te beschermen tegen “afwijkingen” die tussen werelden springen en individuele dimensies dreigen te vernietigen. Miles is wanhopig om zich bij de groep aan te sluiten; Miguel weigert heftig om hem binnen te laten.

Het concept van de Spider-Society verschilt niet veel van de multiversele verhalen die zich momenteel ontvouwen in Marvel Cinematic Universe-titels zoals Doctor Strange in het multiversum van waanzin of Spider-Man: Geen weg naar huis, een film waar Miguel in een van zijn regels zelfs naar verwijst. Maar wanneer Miguel het heeft over het redden van het “Web of Life and Destiny” waaruit het multiversum bestaat, heeft hij het niet over “heilige tijdlijnen” of het behoud van de geschiedenis.

Hij noemt zichzelf de bewaker van de “canon”.

Zoals Miguel het beschrijft, is de canon wat al deze verschillende Spider-Men uit meerdere dimensies met elkaar verbindt. Hoewel elke Spider-Man een uniek verhaal heeft, delen ze allemaal bepaalde belangrijke “hoofdstukken”. Verhalen die zogenaamd “moeten” gebeuren om de structurele integriteit van een dimensie te behouden, worden “canonieke gebeurtenissen” genoemd.

Het voorbeeld dat Miguel geeft, heet “ASM-90”, waarin een politiecommandant dicht bij Spider-Man heldhaftig sterft, waardoor het toch al tragische bestaan ​​van Spider-Man nog droeviger wordt. De ASM-90-aanduiding verwijst naar De geweldige Spider Man #90, geschreven door Stan Lee en geïllustreerd door Gil Kane en John Romita Sr. In dat nummer komt Captain George Stacy – de vader van Peter Parker’s vriendin Gwen Stacy – om het leven bij het redden van een jonge jongen van puin tijdens een gevecht tussen Spider-Man en Doctor Octopus.

Het blijkt dat Miles’ vader Jefferson (Brian Tyree Henry) op het punt staat politiecommandant te worden – en als dat gebeurt, zal de kwaadaardige Spot (Jason Schwartzman) hem vermoorden. Miguel en zijn Spider-Society – waaronder enkele goede vrienden van Miles uit in het spinnenvers zoals Peter B. Parker – weet dat dit zal gebeuren, maar weiger het te stoppen omdat, volgens Miguel, de dood van Jefferson een van de “canonieke gebeurtenissen” is die hij moet voorkomen in de geschiedenis van Spider-Man. Als je het onderbreekt, kan de canon worden verbroken en kan het hele universum van Miles uit elkaar vallen. (“Breek genoeg kanonnen af, red genoeg kapiteins,” zegt Miguel tegen Miles, “en we zouden alles kunnen verliezen.”)

Miles weigert toe te kijken hoe zijn vader sterft, terwijl hij zich vestigt Door het Spider-Versde grote achtervolging in het derde bedrijf en het creëren van een kloof tussen de Spider-Men die zal doorgaan in het volgende vervolg, Spider-Man: Voorbij het Spider-Vers.

Michaels uitleg van canonregels is gebaseerd op persoonlijke ervaring. Hij probeerde zichzelf in te leven in een universum waar een plaatsvervangende Miguel O’Hara was overleden en een gezin had achtergelaten – een subtiele echo van de motivatie van de Kingpin uit Spider-Man: Into the Spider-Verse om alternatieve realiteitsversies van hun overleden dierbaren te vinden. Miguel bedoelde geen kwaad, maar zijn egoïstische acties zorgden er onbedoeld voor dat de hele dimensie instortte.

Of dat gelooft Miguel. Het is niet helemaal duidelijk hoe Miguel er zo zeker van kan zijn dat zijn relatief goedaardige keuze heeft geleid tot de vernietiging van een universum, een keuze waardoor hij een beetje te ijverig lijkt in zijn zoektocht om de heiligheid van deze vermeende canon te beschermen. met een geheel getal spiderverse Nog een film te gaan, ik heb het gevoel dat Miguel uiteindelijk zal beseffen dat hij niet zo verantwoordelijk is voor al die doden als hij denkt – of in ieder geval dat Miles hem zal leren dat er meer dan één manier is waarop het Spider-Man-verhaal zich ontvouwt.

Dit vermoeden van een ‘canon’ die koste wat het kost moet worden verdedigd – en daarmee een aantal verhalende voorschriften die hij moet voorkomen dat iemand als een “echte” Spider-Man wordt beschouwd – is verreweg het meest interessante aspect van Door het Spider-Vers. Het is ook degene die interpretaties het meest toejuicht.

Je zou kunnen stellen dat Miguel en zijn Spider-Society die de regels afdwingen van wat ‘zou moeten’ gebeuren in een Spider-Man-verhaal, analoog is aan de zelfcontrole die plaatsvindt in de boosste uithoeken van niche-fandoms – de duistere kant van de gemeenschappelijke allegorie. van Spider Man. Op de rug van de spin – wiens leden soms uithalen naar films, filmmakers of andere fans waarvan ze denken dat ze niet de “juiste” weg zijn ingeslagen om een ​​nieuwe versie te maken of te waarderen van een klassiek intellectueel eigendom waar ze van houden. Miguel en zijn team die Miles achtervolgen door het futuristische Nueva York, is als een internetmenigte die ‘nepfans’ probeert te achtervolgen die vinden dat ze niet het recht hebben verdiend om zich bij hen aan te sluiten, in een verontrustend leven gebracht.

Je kunt Miles’ strijd tegen de Spider-Society en zijn nadruk op rigide, versleten verhalen vertellen ook lezen als een grootse parabel over de strijd om kunst te maken die de grenzen verlegt binnen de grenzen van het conservatieve studiosysteem, met Miles en hun bondgenoten. weigeren om mee te gaan met mensen die de leiding hebben over “canon” (dwz studio-execs) die gewoon willen recreëren wat in het verleden werkte en doodsbang zijn voor nieuwe ideeën. “Iedereen blijft me vertellen hoe mijn verhaal moet gaan”, zegt Miles tegen Miguel in hun grote confrontatie, voordat hij eraan toevoegt: “Nee. Ik zal mijn eigen ding doen.

Met andere woorden, het verhaal van Miles die worstelt om zijn eigen leven te leiden verschilt niet veel van het verhaal van Over spiderversein creatief team dat ernaar streeft om het verhaal van Miles op een unieke manier te vertellen. (De aanwezigheid van het controversiële werk van kunstenaar Jeff Koons in de proloog – samen met het argument van Spider-Gwen en Vulture over de vraag of de ballondieren van Koons echte kunst zijn – maakt deze lezing echt beter.)

Ik denk dat er enkele legitieme klachten zijn die u kunt indienen Door het Spider-Vers. Het is de helft van een verhaal van 130 minuten, en zo voelt het ook. Ik denk ook dat de subtekst over het beschermen van de erfenis van Spider-Man-verhalen nog moeilijker zou zijn als de man die de leiding had over Spider-Society een oudere versie van Peter Parker was in plaats van Miguel O’Hara.

Toch vind ik het best moeilijk om niet van een film te houden die er niet alleen zo fenomenaal uitziet als hij is. Door het Spider-Vers lijkt, maar hij is net zo voorzichtig met zijn eigen ontwerp als deze. Er is waarschijnlijk geen vervolg geweest dat zo geïnteresseerd is in (en zelfreferentieel betrokken is bij) het proces van zijn eigen creatie sinds 12 van de oceaan, nog een film over personages die de verwachtingen van hun publiek overtreffen terwijl ze door een uiterst bekwame tegenstander worden gedwongen om het succes van hun eerste film opnieuw te creëren en te overtreffen. (“We’re push it,” mompelt Danny Ocean van George Clooney tegen Rusty Ryan van Brad Pitty tijdens een van de 12 van de oceaanveel metatekstuele momenten van.)

niemand binnen Door het Spider-Vers het lijkt erop dat ze het forceren. Maar dat hij doet het lijkt erop dat de filmmakers het publiek openlijk aanmoedigen om na te denken over hoe dit komt Spider Man film is anders dan andere – en waarom sommige personages dat verschil zo gevaarlijk vinden.