Maar hoe zit het met Eduard? onder alle sturm en drang van de vele beproevingen van volwassenen kan de kleine Eddie soms verdwalen in de shuffle. Het is ook jammer; behalve dat het, zoals Beanie Feldstein zou zeggen, de titulaire rol, biedt O’Brien’s gewonde en teruggetrokken optreden de meest complete en veelzijdige reis van het bredere ensemble dat hem omringt. Zijn jeugd en onschuld verergeren de tragedie die hem overkwam, een weesjongen die in een gezinssituatie werd geplaatst die niet op hem was voorbereid, en een medialandschap dat hem tot de opslagplaats maakt van alles, van goedbedoelde liefde tot overdreven samenzweringen en doodsbedreigingen. . Het enige waar hij zich aan vast moet klampen is de herinnering aan zijn broer en het schuldgevoel dat hij weet dat een spelletje steen-papier-schaar over welke stoel ze hun respectieve lot zullen bezegelen.
Het is waar dat het allemaal met bewonderenswaardige gratie en vertrouwen is gedaan, dankzij een toegewijde cast die, in ieder geval, het ding op elk spannend moment gaande houdt. Naast O’Brien zijn andere uitblinkers Schilling, die Lacy doordrenkt met relatief fragiele neuroses, en Sam van Dario Ladani Sanchez, voor wie het verlies van een oude middelbare schoolvriend bij het ongeluk latente conflicten over zijn seksualiteit oproept – vooral gecompliceerd gezien het feit dat hij is getrouwd en heeft kinderen.
Maar het is Britton die de verder sombere cast het meeste leven geeft; Dee Dee’s overdreven brutaliteit en wispelturigheid bieden een welkome afwisseling van de pessimistische ergernissen om haar heen, of ze nu boos sympathiecupcakes eet of haar goedbedoelende yogaburen vertelt om “te pushen”. [their] komboecha op [their] ass”. Waar iedereen zich als een zombie voelt die door de ruïnes van hun verloederde leven kruipt, eist ze de life manager te zien, en het is heerlijk.
Maar wanneer de show afdwaalt van Dee Dee of Edward naar zijn opgeblazen tertiaire cast, wordt het moeilijk, zoals Lizzy McAlpine jammert door het grootste deel van het gitaarfolkthema van de show, om je aandacht vast te houden. Er zijn zoveel onderwerpen die gevolgd moeten worden, waarvan er verschillende vrijwel identiek terrein beslaan (getrouwde mannen die hun seksualiteit navigeren, slachtoffers die verliefd worden op de familieleden van andere slachtoffers), en het wordt allemaal gebukt onder dezelfde zware deken van betraande oprechtheid. Katims is ronduit agressief in de manier waarop hij het ene verdriet op het andere stapelt en zijn personages met weinig pauze in onontkoombare dilemma’s opsluit.