Voordat hij “X” filmde, had Goth al samen met West het script geschreven voor een mogelijke prequel die zich 61 jaar vóór de gebeurtenissen van “X” afspeelt, op dezelfde Nieuw-Zeelandse locaties. ‘Pearl’, uitgebracht in september en gefilmd tijdens de COVID-19-pandemie in de voorgaande lente, is het beeld dat de status van Goth als een van de beste talenten van zijn generatie bevestigt. De mate waarin Goth de situatie van haar personage als verzorger in quarantaine herkenbaar maakt, maakt haar acties des te verontrustender.
Pearl’s brandende spijt en besef van de demonen die ze probeert te maskeren komen naar voren in een buitengewone climax-monoloog die ze houdt aan haar afwezige echtgenoot, Howard, in aanwezigheid van haar verbijsterde schoonzus Mitsy. Hun kijk op het leven als ‘hard, donker en uitputtend’ werd gevormd doordat de een strikt in dienst van de ander leefde, terwijl hun repressieve opvoeding verrassend veel lijkt op die van Maxine, wiens evangelistenvader tekeer gaat op tv-schermen in ‘X’. Het leidt allemaal tot een onvergetelijk laatste shot van Pearl, haar gezicht van dichtbij gezien terwijl ze haar man verwelkomt die terugkomt uit de oorlog, in de hoop dat hij de lijken in de eetkamer niet erg zal vinden. Pearl’s grotesk gespannen glimlach zou tijdens de aftiteling alleen in een stilstaand beeld te zien zijn, maar West en Goth besloten spontaan op de dag van de opname om Pearl die pose zo lang mogelijk vast te laten houden. Op dit moment kanaliseert ze de persoonlijke hel die elke vrouw heeft doorstaan toen ze gedwongen werd een blij gezicht op te zetten. 🇧🇷Matt Fagerholm🇧🇷
Austin Butler als Elvis Presley in “Elvis”
Wat zo vreemd is aan Austin Butler als Elvis in Baz Luhrmann’s “Elvis” is dat hij helemaal niet op Elvis lijkt. Luhrmanns cast van Butler bracht veel onvermijdelijke gesprekken teweeg. Butler’s lichaamstype, zijn botstructuur – het was niet meteen duidelijk wat Luhrmann in hem zou hebben gezien. Maar Luhrmann was iets anders van plan dan je standaard “en toen gebeurde het” biopic. Er is enig gebruik van protheses in latere sequenties wanneer Elvis ouder en meer gebeiteld is, maar over het algemeen is het aan Butler stel voor Elvis – niet zozeer hoe hij eruit zag, maar wat hij als entertainer op tafel bracht. En wat hij in 1954 op tafel bracht, was raar en raar: roze pakken, oogmake-up, geverfd haar, rockend lichaam en de oerverbinding die hij meteen had met zijn publiek. Dit soort dingen wordt als vanzelfsprekend beschouwd, niet alleen bij Elvis, maar ook bij andere grote figuren uit het verleden, en dat zou ook niet zo moeten zijn. Luhrmann was geïnteresseerd in de grotere context, hoe anders Elvis was dan de grote sterren om hem heen en hoe hij de wereld om hem heen opblies.
Butler zei dat toen hij begon met het proces om Elvis te ‘worden’, het in eerste instantie voelde alsof hij een kind was en het pak van zijn vader paste. Het pak was te groot, hij moest werken om het te vullen. De persona wordt zo nagebootst, de postume roem zo bizar en losgekoppeld van de realiteit… het was Butler’s taak om het op de een of andere manier met beide benen op de grond te zetten, ons emotioneel verbonden te houden en toch die glinsterende witte jumpsuits te kunnen vullen. Je probeert te bewegen als Elvis in een jumpsuit in de vorm van een Arthur-kasteel. Geef aan hoe stom je je voelt om dit te doen. Maar op Butler zag het er niet gek uit.