“Mijn stijl is niet om een vaste stijl te hebben. Andere mensen zouden me er echter van beschuldigen een stijl te hebben. Misschien begrijp ik mezelf minder.” – Shingo Natsume
Ik geef toe, ik ben op het verkeerde been gestapt met Shingo Natsume. Mijn formele kennismaking met uw werk was Eén klap man, een show die me opviel als een belichaming van anime’s groeiende gebrek aan kunstenaarschap en verhalende ambitie, de groeiende kloof tussen geanimeerde esthetische vorm en zinvolle verhalende, emotionele of thematische inhoud. Het was simpelweg “de man slaat hard” geanimeerd op de mooist mogelijke manier, en “de man slaat hard” is een verhaal dat anime ontelbare keren heeft verteld, een verhaal dat misschien alleen werd overtroffen in zijn evocaties van “Ik ben geil”. En in de loop der jaren lijkt het erop dat deze scheiding tussen vorm en inhoud alleen maar groter is geworden, met moderne animatieschatten zoals Jobless Reincarnation die niets wezenlijks bieden, terwijl sequels en niet te onderscheiden lichte romanaanpassingen het bredere landschap domineren.
En toch, ook al lijkt het medium als geheel meer geïsoleerd te zijn geraakt en minder geïnteresseerd in nieuwe uitdrukkingsvormen of betekenisvolle menselijke verhalen, toch heeft Natsume keer op keer bewezen een voorvechter van deze deugden te zijn. Eerlijk gezegd was het mijn fout om aan hem te twijfelen, gezien de zijne echt Zijn regiedebuut was Space Dandy, dat vanaf de grond af was ontworpen als een speeltuin en showcase voor de meest ambitieuze en creatieve regisseurs en animators in de branche. Hoewel de naam Shinichiro Watanabe ongetwijfeld de groenste was voor dit onwaarschijnlijke project (“Ik maak een nieuwe Cowboy Bebop! Alleen is het geen Cowboy Bebop en ik maak het ook niet”), was het Natsume die optrad als deelnemer aan de projecteren. directeur, waarmee hij zijn talent en, nog belangrijker, zijn niet aflatende ambitie aantoont.
Sindsdien heeft Natsume zichzelf bewezen als een van de meest creatieve, ambitieuze en volwassen regisseurs die in animatie werken. Elk jaar van anime-productie zal waarschijnlijk tussen de twee en vijf werken oogsten die ik zou aanbevelen aan algemene kunstliefhebbers, d.w.z. mensen die niet betrokken zijn bij het standaardgenre van medium werk of gevaccineerd zijn tegen de otaku-aflaten. En net als Watanabe of Naoko Yamada, als Natsume dat jaar een productie leidde, zal jouw werk er vrijwel zeker tussen staan. Hij gaat verder dan de commerciële ouroboros van toenemende toegeeflijkheid waarvoor artistieke betekenis wordt betaald, en creëert werken die op hun best uitdagen en uitbreiden, maar die op zijn minst exclusief in vorm en inhoud, en die hun publiek respecteren of zelfs uitdagen in plaats van hun bestaande voorkeuren te vleien. Natsume regisseert alsof hij verwacht dat het publiek mee zal volgen, waarmee hij zijn vertrouwen in anime en het potentieel van het publiek toont.
Natsume is bij uitstek geschikt om als drager van deze fakkel te dienen en de ambities van het medium naar een nieuw tijdperk te brengen. Hij bevindt zich op een bijzonder toevallig kruispunt van invloeden, met sterke persoonlijke banden met zowel de filmgeoriënteerde oudere meesters van het medium (Watanabe, Masaaki Yuasa) als de jonge en steeds mondialer wordende webgeneratie. Van de solide basis die werd geboden door regisseurs als Watanabe en Yuasa, erfde Natsume een begrip van de wereldwijde filmvorm, evenals een interesse in het uitdrukken van verhalen en animatiestijlen die nog volledig moeten worden verkend. Tegelijkertijd zorgt zijn samenwerking met zoveel opkomende animators ervoor dat zijn werk nooit nostalgisch aanvoelt en in plaats daarvan de voorhoede van digitale animatie en post-processing-integratie belichaamt.
Ook, en misschien wel het belangrijkste voor mij, heeft hij de neiging om de voorkeur te geven aan het creëren van verhalen waar volwassenen ook van kunnen genieten. Anime in het algemeen wordt geconsumeerd door een kortzichtige tienerwaas, waarbij het overgrote deel van de output voornamelijk of uitsluitend gericht is op de zorgen van kinderen en tieners. Dit is niet verrassend; anime-publiek is overwegend jong, en de aanpassingspijplijn stimuleert verder een focus op leeftijdsspecifieke media die een beroep doen op de gevoeligheden van tieners. Zelfs wanneer shows zich richten op volwassen personages, neigt hun auteursperspectief vaak naar het jeugdige en bombastische, en biedt het weinig dat de volwassen ervaring eerlijk lijkt te weerspiegelen. Voor Natsume is het tegenovergestelde waar; zelfs in een show als Sonny Boy, die eigenlijk gericht is op tieners, is het perspectief losgekoppeld van blinde tieners, misschien te veel (hoewel Sonny Boy een jonge cast speelt, praten ze nog steeds als oude zielen).
In een medium waar zelfs grote meesterwerken grotendeels in beslag worden genomen door de gevaren van de adolescentie, durft Natsume zich voor te stellen dat anime een robuuste weg voor volwassenen zou kunnen bieden waar afgemeten karakterdrama’s, thrillers of werken van esthetische experimenten kunnen gedijen. We weten allemaal hoe krachtig animatie kan zijn als voertuig voor menselijk drama – waarom zou dat drama beperkt moeten blijven tot de enge grenzen van de kindertijd? Elk van zijn werken voelt als een nieuw antwoord op wat anime is het zou kunnen regelmatig voorzien: sfeervolle politieke thrillers zoals ACCA, Lain’s erfgenamen en Texhnolyze’s psychologische gothic zoals Boogiepop, of echt gerealiseerde verhaalaanpassingen perfect aangepast aan animatie zoals Tatami Time Machine Blues. Elk nieuw werk van Natsume is een venster op wat het medium zou kunnen zijn, als het niet zo verkalkt was in zijn bestaande vorm.
Naast zijn diversiteit aan genres en perspectieven, laten de werken van Natsume consequent zien hoe hij een schepper is die Ik heb iets te zeggen, die veel nieuwe gedachten heeft over animatie en de algemene wereld waarin we leven. In een zee van producties die in de eerste plaats zijn ontworpen om te valideren en te troosten, is Natsume nooit bang om vragen te stellen of uit te dagen, en zo iets te creëren dat zowel eerlijk is in zijn perspectief als echt nieuw. Voortbouwend op de helderste punten in de anime-geschiedenis en door samen te werken met nieuwe animators over de hele wereld, biedt hun werk reden om te hopen dat wereldwijde coproducties meer kunnen bieden dan een andere levendige artistieke traditie gewijd aan Star Wars en Batman. Het jaagt dezelfde droom na die Ghibli en Gainax ooit achtervolgden, de hopeloze hoop dat anime echt voor iedereen kan zijn.
Omdat het waar is dat niets anders zo is als animatie en niets anders eruit ziet anime in het bijzonder met zijn bijbehorende geschiedenissen en vreemde eigenaardigheden van commerciële omstandigheden. Door de hele anime-geschiedenis naar shows en films te kijken, heb ik geleerd dat de ontwikkeling van het medium geen rechte lijn is, maar een dwalend doolhof, met lichtpuntjes zoals het World Masterpiece Theatre of de filmografie van Satoshi Kon die af en toe oprijzen uit een zee van normaal huurwerk. Geen enkel commercieel instinct vereiste dat Tomino zoveel van zichzelf investeerde in zijn uitgestrekte space-opera’s, of dat Ikuhara en Enokido zo diep in hun identiteit met het revolutionaire meisje Utena doken. Ondanks zijn commerciële beperkingen is anime altijd geweldig geweest, omdat de grootste makers gewoon vastbesloten zijn om betekenisvolle kunst te maken.
Shingo Natsume volgt rechtstreeks de lijn van deze onafhankelijke makers, waarbij hij constant de grenzen van anime verlegt en daarbij de werken creëert die hij, ik en (als ik durf te hopen) miljoenen andere aspirant-animatieliefhebbers graag zouden zien. Of hij nu samenwerkt met levende legendes en mede-fakkeldragers, of alleen gaat en iets maakt dat zo ontroerend en persoonlijk is als Sonny Boy, Natsume is altijd rusteloos, altijd ambitieus, altijd niet bereid zich te settelen. Het is niet gehecht aan welk genre of ontwerpgevoeligheid dan ook, het is alomvattend in zijn aanpak en omarmt veranderende tools en esthetiek bij het nastreven van aanhoudend nieuwe kunstwerken.
Als zodanig heeft hij, zelfs op zijn relatief jonge leeftijd, een verzameling producties verzameld waar elke regisseur jaloers op zou moeten zijn. Terwijl andere regisseurs die te ambitieus zijn voor de huidige commerciële trend van dit medium het hebben opgegeven (Rie Matsumoto, Sayo Yamamoto, Kenji Nakamura) of zich hebben gedegradeerd tot franchisewerk, is Natsume tegen de stroom in blijven zwemmen, waardoor regisseurs zoals hij en Naoko Yamada niet minder. dan hoop voor de artistieke toekomst van anime. De beste anime is altijd gemaakt door gekken die verder gaan dan wat het nu is en grootsheid toveren in een grotendeels vijandig commercieel klimaat. Natsume is een van de beste van onze huidige gekken, en ik hoop dat hij me de komende decennia blijft verbazen.
Dit artikel was te geken mogelijk gemaakt door lezersondersteuning. Bedankt allemaal voor alles wat je doet.