De ‘A’ in de familie zetten – rezal404

De familie Fajardo (van links naar rechts): Ellen, Ava andi en Allan. Ella is al in New Jersey na het beëindigen van haar periode in het damesteam van Gilas Pilipinas. —FRANCIS TJ OCHOA

Stel je een gezin voor met ouders die zichzelf omschrijven als “klein formaat” en die drie kinderen hebben, allemaal meisjes.

“Als je naar ons kijkt,” zei de moeder, wijzend naar haar en haar man, “kunnen we onmogelijk echt lange kinderen krijgen.”

Dus hoe dat gezin twee relatief ‘jonge’ kinderen voortbracht die een belangrijke rol zouden gaan spelen in het Filippijnse basketbal, is iets dat zelfs Ellen Fajardo niet kan doorgronden.

“Ik weet het niet”, zei ze lachend tijdens het diner met de Inquirer op de Sha Tin Courtyard, waar werd geproost op het succes van het Gilas Pilipinas-jeugdteam, dat onlangs in Jordanië het FIBA ​​​​(International Basketball Federation) U-16 Women’s Division B-kampioenschap won. “Wanneer [eldest daughter] Ella ging door de rekruteringsfase van de universiteit, het was erg moeilijk omdat ze vanwege haar grootte meer moest doen dan de anderen.

Ellen en Allan Fajardo zijn de ouders van Ella en Ava, de laatste een supergetalenteerde Gilas-point guard die quarterback was van een team dat de oppositie in Amman verpletterde en een statistisch gezien zeldzame run produceerde die de aandacht trok van de internationale basketbalfederatie.

De titel promoveerde het jeugdteam naar Divisie A, waar de stoere jongeren nu met de grote meiden aan FIBA’s elitetafel zitten. De 15-jarige Ava toonde een benijdenswaardige kennis van de rechtbank die de vaardigheden ontketende van een van de beste jeugdteams die het land ooit heeft voortgebracht.

stimulerende omgeving

Ongeveer twee weken daarvoor leidde de 20-jarige Ella, nu een Divisie I-uitblinker voor Fairleigh Dickinson in de Amerikaanse NCAA, het seniorenteam van de Filipijnen naar een schitterende run in de FIBA ​​​​Women’s Asia Cup in Australië, die voor het eerst het land verbonden hield in Divisie A zonder een win-of-degradatiewedstrijd te hoeven spelen om degradatie te voorkomen.

Allan en Ellen voedden hun kinderen op in een verzorgende omgeving, waardoor ze de ruimte kregen om te groeien en welke atletische keuzes ze ook maakten. Aanvankelijk begon Ella bijvoorbeeld met karate, klom op tot zwarte band voordat ze zich op basketbal concentreerde.

Maar wat Fajardos uniek maakt, is dat ze hun best doen om tijd vrij te maken voor alle toernooien van hun kinderen, zelfs als ze daarvoor tijdzones moeten doorkruisen.

“We moeten eerlijk zijn tegenover kinderen”, zei Allan. “Als we naar het toernooi van Ella gaan, willen we er ook voor Ava zijn.”

Dit jaar betekende dat dat ze vanuit hun huis in New Jersey naar de Filippijnen reisden om met hun twee dochters in hun respectieve aparte trainingskampen te zijn, naar Cambodja vlogen om Ella te vergezellen op de Zuidoost-Aziatische Spelen, weer bij Ella in Australië, en dan op een vliegtuig naar Jordanië voor Ava’s onder-16 stint.

“Kortom, vanwege basketbal reizen we de wereld rond vanwege de kinderen”, zegt Allan, 47.

“We maken er een prioriteit van. Ook al weten we dat het veel is, we proberen het te laten werken”, voegt Ellen eraan toe.

Ze doen dit allemaal op eigen kosten – de Fajardo’s zijn op hun hoede voor creditcardrekeningen die, vanwege het overlijden van hun dochters, kosten met zich meebrengen die Ellen, een 47-jarige accountant, omschreef als “eenmalig, groots”.

Maar het gezin rekent de kosten anders af.

‘Basketbal cadeau’

“Het is de gave van basketbal”, zei Ellen. “Het geschenk van basketbal aan onze familie is dat we door middel van basketbal herinneringen voor onze familie kunnen creëren.”

En hun familie was ook een geschenk voor het Filippijnse basketbal.

Ella en Ava maakten integraal deel uit van twee teams die nu tot het A-niveau van Azië behoren, een prestatie die maar weinig zusteratleten kunnen evenaren. Afgezien van hun leeftijd, zou je de zussen, beide vermeld op 5ft-5, bijna in elk team kunnen ruilen vanwege hun vergelijkbare spel – dapper, wilskrachtig en slim.

En hoewel Ella vier jaar ouder is, hoefde ze op het gebied van basketbalkennis weinig met Ava te delen.

“Ze weet dat ik echt weet wat ik moet doen om te krijgen [things] klaar,’ zei Ava. “Dus alles wat ze doet, is me aanmoedigen om mijn best te doen, mijn spel te spelen, agressief te blijven.”

Voor de twee zussen komt motivatie gemakkelijk.

“Het is een doel om het land te vertegenwoordigen”, zei Ellen, eraan toevoegend dat ze hopen dat een derde Fajardo-zus, de 11-jarige Andi, in de voetsporen van haar oudere zussen zal treden.

“Toen Ella die kans kreeg [to play for the national team]we dromen van onze andere kinderen, zelfs Andi, die misschien ooit de Filippijnen zullen vertegenwoordigen.

lees verder

Mis het laatste nieuws en informatie niet.