Het veld: Het is 1926 en de filmindustrie bloeit. Als je aan de top staat, reis je met grote filmproducenten mee naar glinsterende bacchanalen in de Californische woestijn, onbevangen orgieën vol ducttape, drank, cocaïne en olifanten die zich door de mensenmassa schuifelen. Als je dat niet bent, sluip je toch rond en wacht je op je grote kans.
Op een van deze feesten ontmoeten we zes figuren die het einde van een tijdperk en het begin van een ander vertegenwoordigen: Jack Conrad (Brad Pitt), een stomme filmster wiens glans na decennia in het midden opraakt; Nellie LaRoy (Margot Robbie), een feestbeest uit Jersey dat wanhopig op de foto wil; en Manny Torres (Diego Calva), een assistent die belachelijk snel de trap op rent.
Er is ook Elinor St. John (Jean Smart), een roddeljournalist in de stijl van Hedda Hopper die sterren bouwt zo snel als ze ze kan afbreken; Sidney Palmer (Jovan Adepo), een jazztrompettist die op het punt staat beroemd te worden; en Lady Fay Zhu (Li Jun Li), een vreemde vrouw die worstelt om haar roem te behouden. En terwijl bewegende beelden van het tijdperk van de stilte naar het tijdperk van het geluid gaan, zullen al deze mensen manieren moeten vinden om zich aan te passen – of ze sterven.
Overdosis in de regen: van Damien Chazelle Babylon wil je overeind krijgen en je kwaad maken, vaak in hetzelfde kader. Aan de ene kant is het een onstuimige, onbezonnen, kluchtige karikatuur van het soort excessen dat Hollywood in de jaren twintig kende: de openingsact is een wervelende derwisj-kakofonie van chaos, de camera van Linus Sandgren draait maar door een landhuis. onzedelijke activiteit. Schaars geklede vrouwen (als ze al gekleed zijn) kronkelen rond mannen met hun verkreukelde smokings die naar beneden hangen; een naïeve jonge vrouw pist op een potige filmproducent; auto’s crashen en filmmakers gooien hun gezicht in stapels cocaïne die zo hoog zijn dat Scarface jaloers wordt.
Het zijn deze kluchtige scenario’s in lange vorm waar Babylon komt tot leven en melkt de geschiedenis van Hollywood voor al zijn gekke onzin. Hollywoodfeestjes veranderen in ratelslanggevechten, terwijl een laatste wanhopige poging om wat gokschulden af te betalen ons door een hellscape met meerdere niveaus voert, een voorbode van de extremen van de komende cinema. Een filmset die zweet en worstelt met de eisen van geluidscinema verandert in een ongelooflijke escalatie van komische spanning, grappiger dan de meeste studiokomedies die dit jaar zijn uitgebracht.
De wereld is een soort fantasieversie van het Hollywood van de jaren 1920, verhoogd en geschud terwijl Chazelle geniet van de ongegeneerde vulgariteit van het tijdperk met extreme vrolijkheid, met pis, stront en braaksel dat voor haar ogen uitvloeit. Het is alsof je naar een $ 100 miljoen kijkt Familieman aflevering, nagespeeld met de grootste bekende namen die we nog hebben. Alles aan de film komt overeen met deze schreeuwende, elektrische stemming: de halsbrekende montage van Tom Cross, het weelderige, onbeschaamde camerawerk van Sandgren, de verslavende jazzmuziek van Justin Hurwitz.
Babylon (grote afbeeldingen)