De Godzilla-films begonnen ook met woede en vuur. Ze eindigden bij Godzilla als een bondgenoot van de Japanners en vochten naast hen tegen allerlei buitenlandse indringers in de zaak van nationale eenheid. Godzilla werd een bron van nationalistische trots voor Japan, een symbool van doorzettingsvermogen en rebellie, een vlag om te volgen en een bondgenoot geboren uit de dingen die het Japanse volk werden aangedaan. Ik ben door hem gefascineerd op dezelfde manier als ik gestoord ben door de Amerikaanse superheld: ja, ze redden ons van slechteriken die steden vernietigen, maar ze vernietigen steden in het proces. Het kijken naar Godzilla-films voor een Amerikaan zal altijd gekleurd zijn door de wetenschap dat ze gaan over het trauma dat we het Japanse volk hebben toegebracht onder auspiciën van een draconische leider die zijn volk voorbereidt op misselijkmakende vergelding. Ze zien als een Chinees-Amerikaan wordt des te verontrustender door de kennis van wat het Japanse leger ons onder hun leiding heeft aangedaan.
Geen enkele Godzilla-film uit het Showa-tijdperk kristalliseert alle verschillende complexiteiten van die films, evenals “Destroy All Monsters.” Zelfs de verschroeide aarde van zijn titel belooft een laatste afrekening, een collectieve exorcisme van deze wezens van de id.
Een uitgebreide openingsvertelling plaatst “Destroy All Monsters” in “1999” (het einde van het millennium is een traditionele mijlpaal voor periodes van grote overgang), waarin de door Japan geleide Verenigde Naties raketkolonies op de maan en op aarde hebben gesticht. Ze losten het kaiju-probleem op door ze in quarantaine te plaatsen op een eiland genaamd “Monsterland”, ze daar te scheiden met gasbarrières ontworpen (met feromonen?) Deze emblemen van het naoorlogse Japanse nationalisme – vergelijkbaar met onze lijst van post-9/11 superhelden – eindelijk weer onder de controle, al is het maar tijdelijk, van een verenigende collectieve identiteit. Het lijkt een metafoor voor overlevenden van trauma’s die leren hun monsterlijke triggers in hokjes te plaatsen en zo hun buitenmaatse agressieve reacties te beheersen.
Vrede is van korte duur. De monsters ontsnappen uit hun opsluiting en vernietigen de grootste steden ter wereld. Rodan vernietigt Moskou, Baragon vernietigt de triomfboog (en heel Parijs), Mothra neemt Beijing in, Manda vernietigt Londen en Godzilla is verheugd Manhattan in te nemen. Is “Destroy All Monsters” nu een verhaal over de Japanners die de controle verliezen over hun nauwelijks onderdrukte grieven tot ongenoegen van de hele wereld? Het blijkt een andere fantasie van slachtofferschap en empowerment te zijn. De monsters zijn vrijgelaten en staan nu onder controle van een in zilver geklede buitenaardse Kilaak-race die in het geheim een operatiebasis in Tokio heeft gevestigd. De ongewenste buitenaardse bewoners van het Japanse eiland gebruiken kaiju als hefboom om zichzelf aan de macht te houden, waardoor deze manifestaties van de onderhuidse vernedering van Japan tegen zichzelf worden gekeerd. Verraders van de menselijke zaak werden uiteindelijk door hun geest beheerst met kleine zilveren kralen achter hun oren ingebed – misschien een oproep aan Robert Heinlein. De Marionettenmeesters (1951), dat net als “Destroy All Monsters” ook kan worden gelezen als een paranoïde thriller over de verraderlijke invasie van communistische “slaapcellen” die samenzweren om de naties van de wereld van binnenuit neer te halen. Het is aan een kleine groep Japanse vrijheidsstrijders om de controle over de Japanse massavernietigingswapens – de monsters – terug te krijgen. Zijn successen leiden tot een laatste gevecht tussen de menagerie van kampioenen van de aarde, de driekoppige Ghidorah King van de alien en een UFO gehuld in roze vuur.