Onder franchises is “Citadel” onmiskenbaar post-Bond, te beginnen met de twee hoofdrolspelers, gespeeld door Priyanka Chopra Jonas en Richard Madden. Beiden zijn sluw en verhelderend in een openingsscène die zich acht jaar geleden afspeelt in een snel rijdende Italiaanse trein. Je Citadel-spionagepersonages, respectievelijk Nadia Sinh en Mason Kane, staan klaar om enkele niet-lachende boeven te dwarsbomen (waarvan we vernemen dat ze werken voor Citadels nieuwe rivaliserende spionagegroep, Manticore). Maar Nadia en Mason werden verwacht, en de misdadigers die ze neerschieten en bevechten tijdens een onstabiele bewerking, doden hen bijna door de trein op te blazen en in een meer beneden te gooien. Nadia en Mason overleven, maar verliezen daarbij hun herinneringen, inclusief hun hete en zware band die jaren heeft geduurd om te maken.
Mason Kane herstelde zich goed: hij leidde een rustig Amerikaans huiselijk leven (echo’s van wat de Russo’s met Hawkeye deden) met een vrouw, Abby (Ashleigh Cummings) en dochter Hendrix (Caoillin Springall). Maar die rust wordt op de proef gesteld wanneer hij wordt ontvoerd door zijn voormalige computergenie en baas Bernard (Stanley Tucci), die vervolgens onthult hoe de kwaadaardige Manticore sinds de treinexplosie op Citadel-agenten jaagt. Nu heeft hij de hulp van Mason nodig om Manticore te dwarsbomen en Citadel te redden, en zo zijn gezin te redden. Om dit te doen, moet Mason Nadia opsporen tot in Spanje en haar weer aan het werk krijgen.
“Citadel” heeft slechts een paar interessante ideeën om mee te spelen, zoals hoe de herinneringen van de agenten werden opgeslagen in kleine injecteerbare flesjes, wat ook een koffer met hen tot een hot commodity maakt (en de katalysator voor een anticlimax herstelscène). Maar wat het belangrijkste is om te weten over het niet zo subtiele spionagespel van deze serie van makers Josh Appelbaum, Bryan Oh en David Weil, is dat Citadel = goeden, Manticore = slechteriken. We leren over deze dynamiek in een van de vele gekke, onthullende scènes waarin de arme Stanley Tucci een hoop exposities moet dumpen, zijn eentonige voordracht een gecodeerde boodschap van hoe verveeld hij is. Aan het einde van aflevering één vertelt Bernard Mason (en ons) het geheim: Citadel is een groep spionnen zonder nationale loyaliteit die ten goede werken (het woord “GOOD” flitst over het scherm) en de wereld hebben gered . van mogelijke crises (de kop “Y2K AVERTED” wordt dan met een strak gezicht gebruikt). Bernard stuurt Mason vervolgens naar een andere computer, misschien anderhalve meter verderop, om nog een diavoorstelling te vertellen, dit keer over hoe slecht Manticore is. Crashende aandelenmarkten, oliecrises, netstoringen, het is zo enorm snode dat het een cameo van GI Joe nodig heeft om ons gerust te stellen dat deze show echt weet wat het doet. (Geen geluk.) Aangezien Mason en Nadia aan zijn toorn zijn ontsnapt, is het nu aan hen beiden om te voorkomen dat Manticore alle nucleaire codes van de wereld bemachtigt voordat ze de wereldheerschappij bereiken of de andere slechte daden van de kerstman.