Het veld: Een van de belangrijkste gebeurtenissen van de 20e eeuw – misschien wel een van de belangrijkste gebeurtenissen in de geschiedenis van de mensheid – was dat Amerika twee atoombommen liet vallen op twee steden in Japan, waarmee een beslissend einde kwam aan de Tweede Wereldoorlog. Hoewel veel mannen en vrouwen hielpen bij het maken van genoemde bommen, was het Robert Oppenheimer (Cillian Murphy) die door de geschiedenis is uitgeroepen tot “de vader van de atoombom”. En dat geldt ook voor zijn verhaal dat schrijver/regisseur Christopher Nolan koos om te vertellen, ondersteund door een budget van $100 miljoen en wat lijkt alsof elke blanke mannelijke acteur vandaag werkt.
Niet echt een biopic: Als kijkervaring Oppenheimer het is veel film, het leven van één man die de epische behandeling krijgt – omdat hij echt epische dingen heeft gedaan, dingen die zijn levensverhaal boven de beperkingen van het genre verheffen. En dus blijkt de film uitzonderlijk te zijn in het betrekken van het publiek bij de ervaring, wanneer hij de kracht van zijn beelden laat spreken. De beste momenten vallen op als enkele van de meest originele en emotionele films van het jaar, hoogtepunten die veel doen om sequels te compenseren die zich verdiepen in bureaucratie en relatief onbeduidende rivaliteit.
Hoewel de naam van de hoofdrolspeler ook de titel van de film is, en de man in kwestie een echt persoon is, Oppenheimer werkt hard om te ontsnappen aan de valkuilen van biografisch drama, met groot succes. De openingsminuten bevatten een punt dat het beste kan worden omschreven als “J. Robert Oppenheimer moet zijn hele leven overdenken voordat hij kan getuigen.” Wanneer de film echter ingaat op de details van het maken van niet alleen de atoombom, maar de hele infrastructuur die nodig is om het te maken, zit het vol spannende details.
En wanneer het aftellen begint naar de echte explosie die we op het scherm zien, is het simpelweg een meesterlijk stukje beeldmateriaal, dat het publiek real-time laat beseffen wat het precies betekende voor die mannen en vrouwen om getuige te zijn van dit niveau van geschiedenis. Dankzij cameraman Hoyte van Hoytema is het alsof je naar de geboorte van een zon op planeet Aarde kijkt, een ontzagwekkend gezicht, en zodra het lijkt alsof het voorbij is, wordt het gevolgd door wat klinkt als het gebrul van de schepping, het begin van het universum – behalve natuurlijk dat het het tegenovergestelde is van creatie.
Honderden filmmakers hebben al eerder explosies in beeld gebracht. Verdorie, voordat films er zelfs maar achter kwamen hoe geluid werkte, bliezen mensen dingen op voor de camera. Wat Nolan hier bereikt, is van een heel ander niveau, technische genialiteit in het moment, maar des te krachtiger omdat de opbouw naar dat punt zo opzettelijk is, het momentum opbouwt en bouwt met een tempo dat ontmoedigend wordt… lengte moet zo lang duren, zodat de beloning veel zoeter is.
En dan is het tijd voor nog een uurtje vergaderzalen!
Openheimer (Universeel)