Bologne’s talent en charisma hielpen hem op te klimmen tot de hoogste echelons van het koninklijk hof. Maar door zijn achtergrond als zoon van een boer en een slaaf kon hij er nooit echt bij horen. In de afgelopen 200 jaar is Bologna’s levensverhaal en indrukwekkende oeuvre begraven en verloren gegaan in de tijd; “Chevalier” verhelpt dit.
Harrison is consequent aangrijpend aanwezig als de verwaande maar tegenstrijdige centrale figuur van de film, en de productiewaarden zijn uitbundig meeslepend. Maar de film over deze inspirerende persoon bereikt niet het toppunt van durf of innovatie. Regisseur Stephen Williams, een oude televisieveteraan, en scenarist Stefani Robinson (‘Atlanta’, ‘What We Do in the Shadows’) maken een solide, mooie vertolking die ook frustrerend conventioneel is qua structuur en toon.
“Je moet uitstekend zijn”, informeert de vader van Joseph (Jim High) hem voordat hij hem als kind zonder pardon afzet bij een chique Franse school vanuit zijn huis in de Caribische kolonie Guadeloupe. In samenwerking met cameraman Jess Hall hint Williams naar de eenzaamheid en isolatie die Joseph tijdens zijn leven zal ervaren door lege gangen gevuld met meedogenloos licht.
Het feit dat hij knap, charmant en een geweldig muzikaal wonderkind is, maakt hem uiteindelijk geliefd bij de rijken en machtigen, inclusief zijn beste vriendin, Marie Antoinette (een slimme, speelse Lucy Boynton), die hem de titel toekent. Deze kenmerken trekken ook de aandacht van de extreem getrouwde – en extreem blanke – operazangeres Marie-Josephine. Samara Weaving geeft een boeiend optreden als een gevatte bijdehand die voor zichzelf durft te denken – maar alleen voor zo lang. Ze wordt nog steeds gedwongen ondergeschikt te zijn aan haar oudere, humorloze echtgenoot (Marton Csokas), een generaal die geen zin ziet in artistieke bezigheden.
Maar net als de ridder streeft naar het meest prestigieuze optreden van Frankrijk – dirigent van de Opera van Parijs – arriveert zijn pas vrijgelaten moeder om hem eraan te herinneren waar hij vandaan komt en wie hij werkelijk is. Ronke Adekoluejo brengt een noodzakelijke basis voor deze schuimige procedures, evenals wijsheid en warmte. Wanneer Joseph zijn gepoederde pruik opzij legt en zijn moeder toestaat zijn haar te vlechten, wordt duidelijk dat hij het culturele erfgoed zal terugvorderen dat hij lang heeft geprobeerd te onderdrukken om geaccepteerd te worden. Maar we moeten hem die transformatie zien ondergaan, en Harrison zorgt bij elke stap voor authenticiteit. En hoewel Harrison en Weaving een briljante chemie met elkaar hebben, die Williams soms uitbeeldt door zwijmelende, vloeiende montages, weten we dat deze romance deze tijden niet kan weerstaan.