Het lijkt uniek passend voor Chainsaw Man dat Denji drie delen erin kon opzoeken en “Kill Denji” kon zien als de titel van het mangavolume dat letterlijk over hem gaat. Het kind kan gewoon geen pauze nemen – niet van zijn vijanden, niet van zijn bondgenoten, maar die titel is het waard. Aki behandelt hem met niets dan minachting, zijn andere collega’s bekijken hem met een mengeling van angst en haat, en de vrouw op wie hij denkt dat hij verliefd is, exploiteert gewoon zijn voor de hand liggende en gemakkelijk te manipuleren verlangens. Vrijwel de enige persoon die hem niet haat of hem niet wil manipuleren is Power, wat onmiskenbaar een trieste plek is om te zijn.
Gezien hoe al zijn relaties in deze serie zijn verlopen, is het geen verrassing dat zijn reactie op Aki die een steek voor hem waagde, “bemoei je met je eigen zaken, assface. Ik ben het beu om mensen schulden te moeten betalen.” Gevangen in een wereld waar alle relaties transactief zijn en al het geluk hoge kosten met zich meebrengt, wil Denji door niemand geholpen worden, omdat ‘geholpen’ worden gewoon een andere manier is om de winst van een nieuwe af te betalen schuld te beschrijven. Elke keer dat iemand zijn hand uitstak om te helpen, hield de andere hand steevast de rekening vast.
Denji’s dilemma is niet ongewoon; het is inderdaad een van de fundamentele en opzettelijke ironieën van de moderne samenleving. Aangezien onze relaties met kapitaal gaan over het uitbuiten van anderen of uitgebuit worden, gaan we inzien alle van onze relaties als inherent transactioneel, gebaseerd op schulden en ontvangsten. Als gevolg hiervan worden we uiteindelijk verraden door onze eigen aangeleerde instincten en zijn we niet in staat om het soort liefdadigheidssteun of solidariteit te omarmen dat echt kan leiden tot terug gaan tegen onze opzichters, waardoor we ervoor zorgen dat we in onze ketenen blijven. In een wereld die wordt gedomineerd door deze systemen, hebben we het vermogen verloren om op een andere manier met elkaar om te gaan.
Gezien dit transactionele begrip van menselijke relaties, is het geen verrassing dat Denji intimiteit en seksuele relaties op dezelfde manier bekijkt. Helaas voor Denji heeft Fujimoto weinig sympathie voor zijn fantasieën. Volgens zijn eerste aanraking van een borst, gaat Denji’s eerste kus gepaard met ontzettend veel braken, zijn eerste keer dat hij een bed deelt met een vreemd en verward meisje. Willekeurige seks hebben met een collega op een moment dat geen van jullie beiden bedenkt hoe ongemakkelijk het je latere werkinteracties zal maken – dit is precies het soort verwarde en nadrukkelijk onromantische realiteit die de meeste manga negeren, maar waar Fujimoto in werkelijkheid van geniet. is het menselijker en oprecht intiemer – de fantasie van perfecte romantiek of de realiteit van twee onhandige mensen die een moment van plezier en gezelschap proberen te bemachtigen?
Het is dit contrast tussen de openlijke wreedheid van de wereld en de vreemde momenten van intimiteit die het ministerie van Veiligheid erin aantreft dat het derde deel van Chainsaw Man definieert. Bekijk het moment na Denji’s langverwachte eerste kus, waar hij aan de zijkant van het toilet zit terwijl Arai over zijn rug wrijft. Na alweer een teleurstellende persoonlijke transactie, hebben we dit onverwachte moment van oprechte intimiteit, met een personage dat in het laatste hoofdstuk bereid was Denji te vermoorden om te overleven. Het ministerie van Openbare Veiligheid en de samenleving in het algemeen proberen ons vermogen om verbindingen en solidariteit te vinden uit te schakelen, maar mensen zullen zichzelf altijd herkennen in de beproevingen van anderen, zoals Arai die door Denji’s zwakke maag aan zijn moeder wordt herinnerd. Het zijn vaak onze zwakheden die ons verenigen, waardoor we elkaar als metgezellen en vrienden zien.
Zelfs Himeno’s komische ontmanteling van Denji’s vooroordelen komt van een eerlijke en kwetsbare plek. Himeno was dat niet proberen alles verpesten; ze is gewoon eenzaam, geil en dronken, boos dat Aki te geobsedeerd is door Makima om haar te zien, en blij om als vergelding iets te stelen dat Makima bezit. Er zijn geen duisterdere motieven achter Himeno’s acties – ze is verward en onzeker en bij uitstek menselijk, net als de rest. Ze is een beetje ouder en meer ervaren dan Denji, en laat zich graag voor de gek houden om simpele en banale redenen als “Ik wil mijn eerste kus hebben”. Het is leuk om gezocht te worden, en Himeno besteedde veel tijd aan de wetenschap dat ze niet gewenst was door de persoon om wie ze het meest geeft.
In dit boek worden we er keer op keer aan herinnerd dat ambtenaren van het Veiligheidsbureau geen helden zijn, maar gewoon mensen die willen leven en geluk willen vinden. Hun overleving van het hotelfiasco versterkt of stimuleert Kobeni en Arai niet; dit beangstigt hen en zet hen ertoe aan onmiddellijk ontslag te nemen bij het Bureau. En in Himeno’s korte maar levendige gesprekken met Aki zien we een vrouw die wanhopig op zoek is naar de man van wie ze houdt, en uit alle macht onderhandelt tegen de waanzin die hem drijft.
In het contrast van zijn wake bij het graf tegen de drukte van zijn cafégesprek met Aki, zien we de totale vergetelheid die demonenjagers te wachten staat en de hitte van het burgerlijke bestaan rechtstreeks contrasteren. En omdat dit Texas Chainsaw Man is, waar geweld echt verschrikkelijk is en oprecht mededogen vluchtig, zijn we op dit punt volledig in overeenstemming met Himeno in haar verlangen om Aki te redden en een alledaags, mogelijk zelfs gelukkig burgerleven met hem te delen. Het is het feilloze perspectief van Fujimoto, zijn focus op verlies en pijn boven macht en glorie, die het onmogelijk maakt om in te stemmen met Aki’s traditionele heroïsche perspectief. Hij is een kind dat op zoek is naar vergetelheid, en zowel Himeno als Fujimoto weten dit, maar beiden zijn niet bij machte om hem tegen te houden.
Fujimoto eert de verlangens van deze personages door zijn consequent angstaanjagende en op consequenties gerichte benadering van het uitbeelden van geweld. Voor veel actiemanga’s is het mogelijk om ‘actie’ te zien als een activiteit die niet noodzakelijkerwijs ‘geweld’ inhoudt – hoewel de aanvallen die we zien visueel verrassend kunnen zijn, weten we dat de regels van het vertellen van genreverhalen vaak betekenen dat de genoemde personages zal gewoon gewond raken door dramatische consequente verhalende wendingen, bijna “tussenfilmpje”, alsof de actiescènes zelf niet meer dreiging van echte gevolgen inhielden dan het besturen van een RPG-partij in de strijd. Er is hier daarentegen geen afstand tussen actie als spel en actie als vernietiging; geweld is ooit destructief en brengt altijd een aanzienlijk risico met zich mee om iemand om wie je echt geeft schade toe te brengen of te vernietigen, ongeacht hoe “dramatisch significant” die dood is.
Dus wanneer geweld uiteindelijk het ministerie van Veiligheid treft, is het opdringerig, zinloos en overweldigend. Het soort massale karakterdood dat de laatste akte van dit deel aangeeft, zou ondenkbaar zijn in een gemiddelde actie-manga, die zoveel potentiële dramatische paden en theoretische karakterreizen afsnijdt. Maar zo werkt het. Geweld dient inderdaad zelden als het hoogtepunt van iemands reis, maar eerder als het voortijdige einde ervan, de verkorting van iets dat meer tijd op deze aarde verdiende. Zulke doelen nastreven is waanzin, en zoals Himeno’s superieur zegt, moet je een beetje gek zijn om een superieure Demon Hunter te zijn. Of het nu de dreiging van demonen is of de motoren van onderdrukking die onze eigen wereld besturen, het bestrijden van dergelijke systemen is zelfmoord; we hebben misschien zulke gekke dromers nodig om zulke tirannen te verslaan, maar de meeste mensen willen gewoon een dak boven hun hoofd en een beetje geluk in hun dagelijks leven.
Dat is alles wat Himeno ooit wilde, maar het kwaad van deze wereld is zelden zo vergevingsgezind. In een reeks die voor de meeste manga een “grote laatste strijd” zou zijn, is Himeno’s laatste offer niet glorieus en heroïsch, het is gewoon tragisch. Geweld gebruiken we als we alle andere alternatieven hebben uitgeput, een proces waarbij we delen van onszelf opofferen, of we nu winnen of verliezen. Door Himeno’s monoloog verzekert ze ons dat we dit niet zullen zien als een enorme viering van haar opmerkelijke krachten – het is een viering van Aki’s goedheid en de offers die Himeno bereid is te brengen om ervoor te zorgen dat goedheid blijft bestaan. Het is geen overwinning waar ze naar op zoek is, maar een voortzetting van die oprechte, onvoorwaardelijke connecties belichaamd in Aki’s verdriet om haar verloren kameraden. In een wereld die wordt geregeerd door rigide hiërarchieën en nulsomtransacties, is het enige geschenk dat vrijelijk wordt gegeven misschien tranen op een stuk steen.
Dit artikel was te geken mogelijk gemaakt door lezersondersteuning. Bedankt allemaal voor alles wat je doet.