Thu. Mar 28th, 2024


23 november 2022
🇧🇷

0 reacties

Door Jeannette Ng.

Masakazu Ishiguro hemelse illusie is een uitgestrekte sage over de stedelijke landen van post-apocalyptisch Japan, terwijl we een tienermeisje genaamd Maru volgen op zoek naar “de hemel”, samen met een meisje dat haar gezicht deelt. Kiruko gaat met hem mee als een ingehuurde lijfwacht, aangezien hun band al snel dieper en ingewikkelder wordt dan dat.

Deze zoektocht naar “de hemel” is bochtig. Voordat ze daarheen gaan, moeten ze eerst de vraag beantwoorden: wat is de hemel? Dit genereert een reeks vage, zelfs filosofische discussies terwijl buitenstaanders moeite hebben om aan dergelijk geluk te denken in een vaak hopeloze wereld. Sommige aanwijzingen leiden hen simpelweg naar een boerengemeenschap met een overschot aan voedsel, andere leiden hen naar een groep idealisten die de wereld willen herbouwen die eens was. De nutteloosheid van hun zoektocht is iets waar ze zich allebei heel goed van bewust zijn, maar Maru heeft gewoon niets meer te doen na de dood van haar mentor en reizen met Maru geeft Kiruko’s eigen zoektocht naar een verloren geliefde een broodnodige structuur.

De tegenslagen van Kiruko en Maru worden afgewisseld met die van een groep kinderen die in een afgelegen gebouw met uitgestrekte binnentuinen wonen. Het is een tomaat van een wijnstok plukken en die delen met een ziek kind dat de manga opent – een onvermijdelijke Edense evocatie. Een onbetrouwbare vraag tijdens een elektronische test leidt ertoe dat Tokio ongemakkelijke vragen stelt over deze ogenschijnlijk idyllische omgeving. Als Tokio eindelijk aan de directeur van het kinderdagverblijf vraagt ​​wat er is uit wathet is uit, het enige antwoord dat we krijgen is dat het gewoon “hel” is.

En “hel” is zeker een goede beschrijving van het rotte karkas van de oude wereld, geteisterd door gemuteerde wangedrochten die gewoonlijk menseneters worden genoemd. Kiruko en Maru blijken beter toegerust dan de meesten als het gaat om het afweren van deze mystieke gruwelen, maar weinig overwinningen komen zonder kosten.

Qatar, vechten tegen mutanten en een zoektocht om een ​​geïdealiseerde plek te bereiken, is nu een hoofdbestanddeel van het post-apocalyptische genre – de Vallen en woestenij games komen voor de geest, net als elk zombieverhaal waarin de hoofdrolspelers die mythische gemeenschap van immuunoverlevenden proberen te vinden. Maar deze specifieke combinatie deed me het sterkst denken aan de recente webcomic kipo, aangepast door Netflix voor animatie Kipo en het tijdperk van wonderbeesten. Er is ook iets Het Beloofde Nooitgedachtland ook hier, met de bijbelse toespelingen en bijzondere kinderen, hoewel dit natuurlijk zegt dat “er iets mis is in dit spookachtige weeshuis” en “reis door een vijandige wereld van monsters” de een na de ander plannen, en niet tegelijkertijd.

Ishiguro’s karakterontwerpen hebben een kinderachtigheid – een redundantie – die zijn duistere thema’s en uitvoerig geplotte plotwendingen verloochent. Het is niet dat ze er bijzonder schattig of zelfs maar uitzien moHet is, zoveel als iets in mij hoopt dat deze personages bewonen – een eenvoudiger, of op zijn minst vriendelijker verhaal. Deze ontkoppeling werkt in het voordeel van het materiaal en de horror die daaruit voortvloeit, voelt daardoor steeds donkerder aan.

Niet dat hemelse illusie het mist een deel van de heldhaftige heldhaftigheid met stalen ogen, maar er is nog steeds een kinderachtigheid in deze personages op hun speelse momenten. De terugkerende grap over het onvermogen van Kiruko en Maru om “coole” namen te bedenken voor hun verschillende vaardigheden en gadgets, motiveert hen. Dit zijn geen kleine volwassenen die klaar zijn om de hemel te trotseren en alle hellen het hoofd te bieden; het zijn eigenlijk nog steeds kinderen.

Er is een duidelijke kloof tussen volwassenen en kinderen, niet alleen in de manier waarop ze in de kunst worden gerealiseerd, maar ook in het verhaal – het is vijftien jaar geleden sinds de onbekende gebeurtenis die de menselijke beschaving vernietigde. Er is een diepgewortelde generatiekloof tussen degenen die zich de oude wereld herinneren en degenen die dat niet doen. Ondanks al hun kinderlijke cynisme lijken de jongeren in staat tot een hoop die de ouderen niet kunnen bevatten met hun uit de apocalyps geboren nihilisme.

Elke nieuwe nederzetting die Kiruko en Maru tegenkomen, stelt hen voor meer bedrog en illusies. Weinigen zijn volledig zuiver in hun intenties, en zelfs een gekochte kaart kan hen gemakkelijk op een dwaalspoor brengen. Maar te midden van vele impasses, confrontaties en verraad is er een thema dat verband houdt met identiteit en het lichaam. Er is een moeder die fel een monster beschermt waarvan ze denkt dat het op de een of andere manier haar kind is. De lichamen van de kinderen in de faciliteit zijn sterk en bovennatuurlijk capabel, maar rotten tegelijkertijd van binnenuit door een onbekende ziekte. De zwakte en vergankelijkheid van het vlees blijkt een diepe put van horror te zijn, vooral wanneer we in het tweede deel in Kiruko’s verleden duiken en ontdekken waarom er een litteken is dat helemaal over Kiruko’s schedel loopt. Is het een continuïteit van vlees die ons maakt tot wie we zijn, of is het de illusie van gedachten en herinneringen? Is het onze geest die ertoe doet of is het het vlees dat ons beweegt? Is het vrouwelijke duo waar Maru naar op zoek is gewoon een tweeling of is er iets diepers en vreemders aan de hand?

Er zijn weinig concrete antwoorden, zelfs als de onthullingen en wendingen zich opstapelen. Er is veel te verontrusten over de kinderdagverblijfkant van het verhaal, van de vreemde monsters die door Kona zijn getekend tot het verontrustende uiterlijk van de baby’s die de kinderen stiekem gaan bezoeken. Terugkerende symbolen en namen suggereren verdere verbanden, die allemaal leiden tot intrigerende theorieën, en als lezer heb je ook toegang tot meer informatie dan de personages. Het is gemakkelijk te denken dat mijn eigen ogen de enige zijn die niet worden belemmerd door het delirium en dat alleen ik, met de alwetendheid die mij door de vertelling wordt verleend, kan begrijpen wat er werkelijk gebeurt. Maar zelfs dat voelt soms prettig onbetrouwbaar.

Jeannette Ng is de auteur van Onder de slingerzon🇧🇷 hemelse illusie wordt uitgegeven door Denpa en is verkrijgbaar via Anime Limited.

By Orville Anderson

Professional Writer | Published Author | Wordsmith | Lover of Literature | Crafting stories that captivate and inspire | Seeking to connect with fellow wordsmiths and literary enthusiasts | Let's embark on a journey through the power of words | #Writer #Author #LiteratureLover