Carlo Ancelotti’s Real Madrid v Pep Guardiola’s Man City: twee geweldige coaches kunnen niet meer van elkaar verschillen

De comeback van Real Madrid tegen Manchester City in de halve finale van vorig seizoen verliep uiterst chaotisch. Sommigen speculeerden dat het de magie van het Santiago Bernabéu was. Hoe kun je anders uitleggen wat ze zojuist hebben gezien? Zeker, niemand dacht dat het de tactiek was.

In de laatste 90 minuten brak ster Karim Benzema door de rechterflank en vervolgens door de linkerflank en sprong wijd om de bal te centreren voor invaller Rodrygo om de eerste van de twee goals te scoren die Real Madrid nodig had om gelijk te maken. De rest was geschiedenis.

De marges waren ongelooflijk klein. Pep Guardiola klaagde over zijn ongeluk, verstoken van deze bekercompetitie die zijn genialiteit bleef verbijsteren – zoals al meer dan tien jaar het geval is. Carlo Ancelotti trok een wenkbrauw op. Hij zou degene zijn die danst op het veld in Parijs.

Het contrast tussen deze twee is onweerstaanbaar, maar laten we beginnen met de vergelijking. Beiden zijn voormalige middenvelders die deze trofee als speler wonnen. Beiden wonnen als coach, Guardiola tweemaal met Barcelona. Ancelotti twee keer met Milan en twee keer met Madrid.

Als City deze thuis- en uitwedstrijd wint, zal Guardiola Sir Alex Ferguson evenaren op 102 Champions League-overwinningen als manager. Er zou dan nog maar één man voor hem op de lijst staan. Die man is Ancelotti, dinsdag zijn evenknie in het Santiago Bernabéu.

Terwijl Guardiola’s rivaliteit met Jurgen Klopp een kenmerk is van de Premier League en zijn tijd in Spanje werd gevormd door zijn antagonisme met José Mourinho, zijn hij en Ancelotti de twee mannen die de meeste halve finales van de Champions League hebben gespeeld.

Er is ook een rivaliteit van ideeën, omdat ze twee heel verschillende manieren vertegenwoordigen om dit werk te doen. Het stilistische contrast is niet zo openlijk, maar het is misschien wel intrigerender omdat het verschil tussen hen meer is dan tactisch, het gaat om principes.

Guardiola’s positiespel inspireerde een generatie coaches. Hij is een ideologie. Het kan aangeleerd worden. Kan geknuffeld worden.

De regels van Ancelotti zijn minder gedefinieerd. Het was niet altijd zo. Als beginnende coach van Parma wees hij de kans om Roberto Baggio vast te leggen af ​​omdat hij te gehecht was aan het 4-4-2-idee van Arrigo Sacchi. Het was een les die zijn benadering van management veranderde.

De geschiedenis suggereert dat er hier geen goed of fout is.

De eerste halve finale tussen hen was in 2014 en resulteerde in een mooie overwinning voor Ancelotti’s Real Madrid. Guardiola stond erom bekend dat hij zich dagenlang zorgen maakte over zijn vorming bij Bayern München, twee keer van gedachten veranderde voordat hij een beslissing nam waar hij later spijt van zou krijgen en thuis met 4-0 verloor.

Ancelotti schuift typisch de verantwoordelijkheid door naar zijn spelers. Naar Cristiano Ronaldo. “Mijn enige wens is dat alle spelers de kans krijgen om met hem samen te werken”, zei Ronaldo ooit. Ancelotti heeft nooit problemen met hem gehad. “Eigenlijk loste het de problemen voor mij op.”

De Italiaan kreeg de overhand in die ontmoeting, maar wat er gebeurde toen hij Guardiola verving bij Bayern legde de tekortkomingen in zijn aanpak bloot. Aanvankelijk keken de spelers bijna duizelig. “Hij vertrouwt erop dat we onze eigen beslissingen nemen op het veld”, zei Manuel Neuer.

Maar het duurde niet lang of het begon te ontrafelen. De verschuiving was te seismisch om soepel te verlopen. Er kwamen verhalen naar voren van oudere spelers die intensieve trainingssessies organiseerden achter Ancelotti’s rug om, zo druk bezig dat ze de meest ontspannen houding ten opzichte van werk hadden.

“Pep Guardiola is gefocust op de details, met veel analyse”, zou Joshua Kimmich later uitleggen. “Hij is ook heel emotioneel en probeert vanaf de lijn te trainen. Toen had ik een coach in Carlo Ancelotti die heel kalm is en niet direct op de lijn verandert”.

Micromanagement is niet de manier van Ancelotti. “Carlo zegt met één blik al veel”, zei Fede Valverde. Deze minimalistische benadering wordt soms gewaardeerd, spelers groeien op met de verantwoordelijkheid. Soms willen ze wat meer informatie.

Beide manieren werken, maar ze werken op verschillende manieren. Het is misschien geen toeval dat Guardiola succesvoller is in het winnen van competities dan in Champions Leagues. Twee van de 13 pogingen zijn verrassend weinig gezien de genialiteit van zijn vleugelspelers. Hij heeft 10 landstitels gewonnen.

Ancelotti is het tegenovergestelde. Hij heeft als manager misschien vaker de Champions League gewonnen dan wie dan ook, maar vorig seizoen was de eerste keer dat hij de competitie won in hetzelfde seizoen. Hij won alle vijf de grote Europese competities, maar slechts één keer.

Men vermoedt dat het de waarheid impliceert. Guardiola speelt op zijn eigen manier de percentages. Gedurende een lang seizoen zullen uw normen, de metronomische bewegingen die in uw spelers zijn getraind, teams opleveren die vaker winnen dan andere.

Ancelotti kan die consistentie niet evenaren. Maar door te vertrouwen op talent, door spelers aan te moedigen om zelf na te denken, slechts af en toe, zijn hun teams in staat tot een soort spontaniteit die nauwelijks mogelijk is in een Guardiola-team dat getraind is om altijd de “juiste” beslissingen te nemen.

De twee linksbuiten in dit gelijkspel vatten het samen in microkosmos. Met algemene instemming kostte het Jack Grealish een volledig seizoen om zijn beste voetbal onder Guardiola te produceren. Maar dit voetbal ziet er een beetje anders uit dan toen ze Aston Villa er £100 miljoen voor betaalden.

Bij Guardiola zijn de regels strenger. Afgelopen zomer liet de speler, in een draai aan de gebruikelijke verhaallijn, zelfs doorschemeren dat hij zich meer kon uiten door in een Engeland-shirt te spelen voor Gareth Southgate. “Ik heb het gevoel dat ik hier met veel meer vrijheid speel”, zei hij.

“Dat is wat de manager me vraagt ​​te doen – ga door en wees mezelf en probeer te creëren.” Dit seizoen werd Grealish alom geprezen bij City. En toch creëert hij, vreemd genoeg, elke 90 minuten minder kansen dan vorig seizoen. Het is toegevoegd aan het systeem.

Vinicius Junior is geen radertje in de machine van Real Madrid. Volgens Ancelotti is hij de meest beslissende speler ter wereld. Dus de man wiens doelpunt vorig seizoen deze trofee won, opereert in vergelijkbare gebieden als Grealish, maar zonder dezelfde positionele beperkingen voor zijn spel.

Zijn bondscoach Tite vroeg Ancelotti zelfs om advies over wat hij kon doen om het beste uit zichzelf naar Brazilië te halen. “We spraken over aanstootgevende situaties die je creatieve vrijheid zouden geven, één op één.” Vinicius zegt dat Ancelotti hem vertrouwen geeft.

Daar zijn tactieken voor, natuurlijk zijn die er. Maar ze laten zich leiden door de behoeften van het individu. In de Champions League-finale koos Ancelotti voor een scheve formatie die Valverde vroeg om op rechts te verdedigen op een manier die Vinicius op links niet hoefde te doen.

“Als je me vraagt ​​hoe we de finale in Parijs speelden, 4-3-3 of 4-4-2, zou ik zeggen dat ik het niet weet”, zei Ancelotti. Praten over spelen met het stereotype. Maar het helpt nog steeds om te onthullen waarom zijn Real Madrid-team Guardiola’s kryptoniet zou kunnen zijn.

Superman wint natuurlijk meestal. City is niet voor niets favoriet bij bookmakers. Ze zullen drie uur lang hun patronen weven en met Erling Haaland vooraan hopen ze klinisch genoeg te zijn om voldoende kansen te creëren en om te zetten om uit het zicht te blijven.

Maar als die kansen niet worden benut. Als Thibaut Courtois geïnspireerd is. Als dit gelijkspel de eindstreep haalt, is er een moment van magie nodig om dat te beslissen. Wees niet verbaasd als het een probleemoplosser van wereldklasse is die zich bevoegd voelt om die beslissing te nemen.

Het is de schoonheid van deze contrasterende rijtuigen.