Deze manier om verontrustende beelden samen te brengen om kritisch onderzoek uit te lokken, is ook het onderwerp van Wim Wenders’ opmerkelijke nieuwe documentaire “Anselmo,” die onmiddellijk na de film van McQueen werd vertoond. Deze nieuwste film, een soort zusterfilm van de gevierde ‘Pina’ uit 2011, biedt een fascinerende en soms adembenemende kijk op de Duitse kunstenaar Anselm Kiefer.
Mijn kennis van kunst is jammerlijk nalatig, en ik geef toe dat ik totaal onwetend ben als het gaat om deze iconoclastische schilder, beeldhouwer, houthakker en bookmaker. Vanaf de openingsscènes worden we getrakteerd op surrealistische kostuumbeelden, zoals witte trouwjurkachtige jurken die verspreid liggen in een zonovergoten bos, elk met verschillende vormen van angst. Er is prikkeldraad en gras, grote metalen hoepels die het als een robothoofd bekronen, en grote glasscherven die op visceraal indrukwekkende manieren door het materiaal snijden. We zien Kiefer op zijn fiets in een hangerachtig atelier, levensgrote vliegtuigonderdelen, de samenstellende delen van verschillende van zijn installaties. De schermen zelf zijn adembenemende zaken met meerdere verdiepingen waarvoor schaarliften nodig zijn om te navigeren. Het is absoluut waanzinnig om te zien hoe deze schilderijen en sculpturen samenkomen, en we krijgen niet alleen een idee van de immense schaal, maar ook van de complexiteit en textuur van deze monumentale werken.
Terwijl de film zich ontvouwt, krijgen we verschillende momenten in Kiefers leven te zien, de jongste gespeeld door de zoon van Wenders, de versie van middelbare leeftijd gespeeld door Kiefers eigen nageslacht. Het moet allemaal een beetje banaal aanvoelen, maar op de een of andere manier weerspiegelt de mix van tonen perfect de mixed media van Kiefers eigen werk. Wenders slaagt erin om “Pina” te overtreffen met deze nog opmerkelijkere weergave van een kunstenaar als een jonge, middelbare leeftijd en oudere man, waarbij hij Kiefers eigen kunstgereedschap gebruikt om ons begrip van hoe ze zijn gemaakt te verbreden en om ons in staat te stellen, die nooit Ik had niet het voorrecht om het kunstateliercomplex te ervaren dat op lonende filmische manieren is samengesteld.
En tot slot, een andere onbeschaamd lange film, vooral in kinderlijke zin, was de nieuw gecreëerde “Ultimate Cut” van “Caligula”. De originele release uit 1979 was legendarisch, en de titelkaart herinnert aan opmerkingen als “morele holocaust” die ertegen werden geheven, en waar schrijver, regisseur en zelfs componist aanklaagden om hun naam uit de release te laten verwijderen. Thomas Negovan ging terug naar de originele camera-negatieven en slaagde erin om een versie te creëren die dichter bij het originele script van Gore Vidal zou liggen, terwijl hij de extra hardcore pornografie vermeed die de filmproducent Bob Guccione, hij tijdschrift Penthouse roem, destijds toegevoegd om te proberen wat inkomsten uit de ramp te genereren.