Hoewel Dhr. Het is totaal onverklaarbaar dat Hori Saori en de beheerders ontmoet. Kore-eda gaat terug in de tijd om de gebeurtenissen vanuit zijn standpunt te laten zien, wat enige twijfel doet rijzen over wie de agressor is. De directeur laat vervolgens zien wat Minato heeft gezien en concentreert zich op Minato’s relatie met een klasgenoot (Hinata Hiiragi) die, zoals uit de voorgaande onderwerpen blijkt, zijn goede vriend of zijn slachtoffer van pesten zou kunnen zijn.
Dit soort chronologische en door elkaar halen van standpunten is ongebruikelijk voor Kore-eda, en het is interessant om te zien hoe hij het benadert. Hij speelt geen scènes opnieuw af, maar hij stopt meestal voordat we bij een evenement komen dat we eerder hebben gezien. Waar “Monster” eindigt, is niet precies onthullend, maar het heeft een mooie, etherische pianoscore van Ryuichi Sakamoto, die in maart stierf. De film is aan hem opgedragen.
Nog een perspectiefbuiger, maar bijna volledig in een rechtszaal, “De Goldman-affaire” opende dit jaar de Directors’ Fortnight. Het onderwerp is een beroemde Franse zaak in hoger beroep uit het midden van de jaren zeventig, toen Pierre Goldman, een radicaal linksist geboren uit Poolse joden in Frankrijk in 1944, probeerde te bewijzen dat hij onschuldig was aan de moord op twee apothekers. Hij gaf andere misdaden toe, maar niet die.
Goldman, gespeeld door Arieh Worthalter, die in de gevangenis een boek schreef over zijn zaak en een zaak werd voor Frans links, is een fascinerend strijdlustige beklaagde die zich verzet tegen wat hij ziet als de pracht en praal van rechtszaalprocedures. Wat heeft het voor zin om karaktergetuigen te hebben, vraagt hij, als hij duidelijk een berucht personage is? Dat maakt hem nog geen moordenaar. Hij wil zijn zaak alleen op feiten baseren. Zijn onschuld, zegt hij, is “ontologisch”. En terwijl fans van rechtszaalthrillers al hun favoriete items krijgen – getuigen die worden beschuldigd, gepassioneerde eindverklaringen van beide advocaten – is het de toewijding aan koude precisie die ‘The Goldman Case’ tot een superieur voorbeeld van het genre maakt.
“The Goldman Case” draait gedeeltelijk om de erfenis van de Holocaust in Frankrijk; er is gesuggereerd dat antisemitisme een rol speelde in de oorspronkelijke veroordeling van Goldman. Regisseur Steve McQueen heeft dit jaar in de officiële selectie een non-fictiefilm van ruim vier uur, “Bezette stad”, die een uitputtend verslag geeft van Amsterdam tijdens de Holocaust. Er wordt geadverteerd dat het “geïnformeerd” is door het boek “Atlas of an Occupied City (Amsterdam 1940-1945)”, geschreven door McQueens vrouw, Bianca Stitger, die ook filmmaker is (“Three Minutes: A Stretch”).