Acht jaar zijn verstreken sinds de laatste speelfilm van regisseur Michel Gondry van “Eternal Sunshine of the Spotless Mind”. Zijn nieuwe dramatische komedie, op zijn minst semi-autobiografisch “Het boek met oplossingen” (ook in de sectie Director’s Fortnight) biedt een enigszins alarmerende maar innemende pseudo-verklaring waarom het zo lang duurde om weer een film te maken.
Gecentreerd rond een filmmaker die veel op Gondry lijkt, genaamd Marc (Pierre Niney), die worstelt om de postproductie van ‘Anyone, Everyone’ af te ronden, een project waarvan hij gelooft dat het zijn meesterwerk zou kunnen zijn. De film begint met een ontmoeting met Marc’s geldschieters die naar het zuiden gaan. . . Hij is nog steeds obsessief bezig met het aanpassen van het vijfde bedrijf van de film, en ze zijn niet onder de indruk van de beelden die hij tot nu toe heeft gemaakt. Marc wil zijn nederlaag niet toegeven en vlucht met de harde schijven naar een dorp in de Cevennen, waar zijn tante Denise (de legendarische Françoise Lebrun, buitengewoon warm en wijs) een thuis heeft.
Daar gelooft Marc dat hij zijn creatieve genie kan herontdekken en de film tot in de perfectie kan hermonteren, in samenwerking met zijn lankmoedige redacteur Charlotte (Blanche Gardin), assistent Sylvia (Frankie Wallach), videospecialist Gabrielle (Camille Rutherford). . en steeds meer uitgeputte filmploeg. In de weg staat natuurlijk Marc zelf. Bang om naar de beelden te kijken, blijkt de regisseur een meester in uitstelgedrag te zijn, waarbij hij de ene tijdrovende taak na de andere op zich neemt en ervoor zorgt dat zijn medewerkers veel van zijn zelf toegebrachte hoofdpijn delen. Ondanks al zijn manisch-depressieve fantasieën is Marc niet zo praktisch van geest, op een gegeven moment zei hij tegen Charlotte dat ze de beelden in omgekeerde volgorde moest samenstellen, op een ander moment eiste hij dat Sting zou bijdragen aan de soundtrack van de film.
Door de hele film heen verwijst de vrolijk excentrieke toon naar een methode ergens in Marcs waanzin; het is vernoemd naar een idiote zelfhulpgids die hij abrupt overschakelde op schrijven, met gemeenplaatsen als ‘leren door te doen’ en ‘niet naar anderen luisteren’. Gondry’s moeizame postproductieproces van “Mood Indigo”, een vreemd surrealistische roman uit 2013 die gelijkenissen vertoont met Marc’s toekomstige meesterwerk, voelt als een directe inspiratie, en daarom treffen scènes waarin de hectische en beledigende behandeling van Marc aan zijn collega-filmmakers een koortsachtig register, zoals de film als geheel, zowel komisch over-the-top als verleidelijk zelfreflecterend.