Terwijl ze over de rode loper slenterde tijdens haar première in Cannes op maandag, maakte Kaurismäki, in plaats van de processie als een formele gelegenheid te behandelen, grapjes met fotografen en bespotte ze zelfs de hoofdprogrammeur van het festival, Thierry FrmAhx, bovenaan de trap. . Dit is een filmmaker die geniet van het leven.
“Club nul” geregisseerd door Jessica Hausner (“Little Joe”), het begint met een waarschuwing dat de weergave van eetstoornissen het voor sommige kijkers verontrustend kan maken. In de eerste scène vraagt Miss Novak (Mia Wasikowska), een nieuwe lerares op een chique privéschool, aan haar leerlingen waarom ze een cursus “mindful eten” willen volgen. (Google suggereert dat dit een echt concept is, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat de film bekeerlingen zal maken.) Zoals Miss Novak leerde, is bewust eten een kruising tussen een rage dieet en meditatie. Het komt erop neer dat als je diep ademhaalt en heel, heel goed nadenkt over wat je gaat eten, en je eten in kleine stukjes snijdt en erover nadenkt in plaats van ze in je mond te stoppen, je uiteindelijk zult eten. minder.
Studenten willen om vele redenen deelnemen: persoonlijk, ecologisch, academisch. Maar mevrouw. Novak houdt niet van halve maatregelen. Ze benadert een student om hem te vertellen dat een stuk eten te groot is. Al snel instrueert ze hen om een ”plantaardig monodieet” te eten – slechts één soort voedsel tegelijk, bij voorkeur een groente. Wanneer de studenten Ms. Novak, ze beschuldigt ze er zachtjes van dat ze niet op de juiste manier denken. Zijn methodes zijn gevaarlijk voor studenten met diabetes of (al) boulimie. En hoe weinig mevr. Denkt Novak dat zijn klas kan wegkomen met eten? Er staat een nummer in de titel van de film.
Daarom volgt “Club Zero” Ms. Novak terwijl ze er steeds groteresk naar streven om te verhongeren. Er zit een element van grofheid in de film, vooral in een scène waarin een meisje erop staat haar eigen braaksel op te eten. Maar ‘Club Zero’ is niet echt een voedingssatire, deels omdat het nauwelijks als satire kan worden aangemerkt. (Zeer weinig trucs hier zien eruit alsof ze helemaal verzonnen zijn voor de film. Probeer deze alsjeblieft niet thuis.)
Al sinds “Lourdes” uit 2009 is Hausner geïnteresseerd in religie als onderwerp, en “Club Zero” wordt steeds explicieter over het feit dat het een studie is van sektevorming en hoe Ms. Novak weet sceptici op zijn standpunt te krijgen. (Als iemand vraagt of het echt mogelijk is om zonder voedsel te leven, antwoordt mevrouw Novak: “De vraag is: waarom zoeken we naar wetenschappelijk bewijs voor iets dat duidelijk werkt?” Dat soort pareren lijkt te werken.) Zelfs het belangrijkste. (Sidse Babett Knudsen) geeft haar het voordeel van de twijfel.