Hoewel “Killers of the Flower Moon” waarschijnlijk een van de meest spraakmakende films van de regisseur is, is het ook een van zijn puurste schoonheid, met twee prachtige shots van DiCaprio en ramen in het bijzonder – een met vlammen, een andere met hem terugkijkend bij Molly. door onvolmaakt transparant glas – het was adembenemend. Er is een scène waarin Ernest een paar gerichte vragen beantwoordt, en DiCaprio die kronkelt onder de hete lichten van Rodrigo Prieto is misschien wel zijn beste personagewerk, meestal duister en leuk sinds de Qualuudes-aflevering in ‘The Wolf of Wall Street’.
Maar het hart van de film, tien keer zoveel, is Gladstone, die zoveel gratie en sereniteit brengt aan Mollie, die bij elke regellezing door een emotioneel mijnenveld moet navigeren. Mollie herkent Ernest’s eigen wolvenkarakter onmiddellijk (ze noemt hem “coyote”) en trouwt toch met hem, waarbij ze bij hem blijft door een vorm van geloof die hij nooit verdient, maar die ook niet puur naïef is.
Hoewel oliegeld de Osages rijker heeft gemaakt dan de lokale blanken, heeft het hen niet meer macht gegeven: Mollie leeft in een wereld die wordt gecontroleerd door blanke mannen, niet alleen Ernest, maar ook de doktoren die voor haar diabetes zorgen, een voogd die je controleert geld en de politie die niet onderzoekt wanneer stamleden worden vermoord. Scorsese heeft de film doordrenkt met Osage-tradities – hij zit vol met rituelen – maar er is een gevoel, vooral tegen het einde, dat Mollie, typisch voor Scorsese, Ernest’s biechtvader in katholieke zin is.
“Killers of the Flower Moon” is niet in competitie, maar als dat zo was, is het moeilijk in te zien hoe een andere film het zou hebben geëvenaard in rijkdom of meesterschap.