Dit is het uitgangspunt van de nieuwste film van Ted Geoghegan. “Brooklyn 45” speelt zich volledig af op één set, de voorkamer van de brownstone, en ontvouwt zich in realtime als een toneelstuk. Gefactureerd als een bovennatuurlijke horrorfilm, is “Brooklyn 45”, dat Geoghegan ook schreef, meer dan een strikt genrelabel zou suggereren. Geesten en geesten verschijnen, en er worden inderdaad vreemde dingen opgeroepen, maar “Brooklyn 45” is echt een meditatie over de pijn en onafgemaakte zaken van oorlog zoals ervaren door een groep die worstelt om zich aan te passen aan vredestijd. Hoe moeten ze, nadat ze de verschrikkingen van het door de nazi’s bezette Europa onder ogen hebben gezien, terugkeren naar het normale leven? Na vier jaar alle Duitsers als nazi’s te hebben gezien, is het moeilijk om dat zomaar uit te schakelen.
Marla (Anne Ramsay), gewond bij een bomexplosie, was een van de meest gevreesde en gerespecteerde nazi-ondervragers van het leger. Ze is net getrouwd met Bob (Ron E. Rains), een zachtmoedige en lieve man die door de rest van de mannen wordt veracht vanwege zijn gebrek aan gevechtservaring. Archie (Jeremy Holm) is een intimiderende boomstronk, een oorlogsheld wiens reputatie wordt aangetast door beschuldigingen van een verschrikkelijke en onvergeeflijke oorlogsmisdaad. Er komt een oordeel. Het doel heiligt immers niet de middelen. Archie is openlijk homo en tolereert de kritiek die hij krijgt van zijn vriend Paul (Ezra Buzzington), een eerlijke militaire commandant, nog steeds in uniform en nog steeds achterdochtig tegenover alle “krauts”. Nazi’s loeren om elke hoek en Paul wantrouwt de Duits-Amerikaanse vrouw die verderop in de straat een kruidenierswinkel runt (Kristina Klebe). Blijkbaar deelde de overleden vrouw van Clive de paranoia van Paul en bracht ze haar laatste dagen door met geobsedeerd te zijn door nazi-spionnen die op de loer lagen in Amerika, zich verstoppend in haar blok.
Geoghegan en zijn cast onderzoeken al deze netelige complexiteit in plaats van ervoor weg te rennen of er een zwart-wit binair getal van te maken. Elk personage wordt tot op zekere hoogte vernietigd door morele dubbelzinnigheid en ethische compromissen. Marla is nu een gelukkige echtgenote, maar de geest van haar ondervragende zelf – ze heeft vrijelijk martelingen gebruikt – zweeft om haar heen. Archie behoudt zijn heldenpersoonlijkheid, maar zijn reputatie heeft een deuk opgelopen. Hij schaamt zich voor zichzelf en kan het niet toegeven. Tijdens de oorlog kreeg Pauls voortdurende woede een sociaal aanvaardbare ruimte om zich te uiten. Nu, zonder vijand, is hij verloren. En Clive is een wrak. Larry Fessenden doet al jaren uitstekend, genuanceerd werk (ik hield van hem in de recente “Jakob’s Wife”), en zijn kwelling in “Brooklyn 45” is bijna moeilijk te zien. Verdronken in alcohol, geteisterd door verdriet, is hij het centrum waar de rest ronddraait van zorgen, irritatie en angst voor wat zijn sessie heeft losgelaten.