ComingSoon-hoofdredacteur Tyler Treese sprak mijn dier regisseur Jacqueline Castel en ster Bobbi Salvör Menuez bij de première en opnames van het queer bovennatuurlijke romantiekdrama op Sundance in Timmins, Canada. mijn dier gaat deze zondag in première op het Sundance Film Festival met een vertoning om middernacht.
“Heather, een verstoten tiener, droomt ervan om in het hockeyteam van haar kleine noordelijke stadje te spelen. Ze ontmoet en wordt verliefd op nieuwkomer Jonny, een verleidelijke maar onrustige kunstschaatser. “De relatie tussen de meisjes bloeit ondanks Heather’s worsteling met haar alcoholische moeder, haar verborgen seksuele geaardheid en een familievloek die haar bij volle maan verandert in een woeste wolf. Heather en Jonny’s geheime ontmoeting botst al snel met de conformiteit van hun kleine gemeenschap, brengt gevaarlijke waarheden aan het licht en begint een hartstochtelijke, gewelddadige nacht van persoonlijke transformatie.”
Met Sundance om de hoek, wat is je opwindingsniveau voor de première? Het moet spannend zijn om deel uit te maken van zo’n fantastisch festival.
Jacqueline Castelo: Ja, ik bedoel, ik weet niet of het me allemaal al is doorgedrongen, want ik was de film aan het afmaken tot afgelopen woensdag, dus het is alsof we onze DCT hebben en de [quality control] afgelopen woensdag gedaan en toen meteen vanuit Toronto naar huis gevlogen naar NYC. Dus ik dacht: maak me klaar om te vertrekken. Ik denk het niet, ik weet niet of het me volledig zal raken totdat ik er ben dat het gebeurt. Het voelt nu allemaal heel surrealistisch omdat alles zo snel gaat. Dus ja, ik ben echt heel erg opgewonden. Maar ik denk niet dat het me echt raakt wat er aan de hand is totdat ik bij de première ben en ik denk: “Oh, hier ben ik. Het is echt gebeurd. Het is niet zoals een droom.”
Bobbi Salvor Menuez: Het is echt goed om hier te zijn. Ik ben wel vaker op dit festival geweest, maar nog nooit als projectleider. Ik denk ook dat dit het eerste jaar is dat het sinds 2020 volledig persoonlijk is, er gaat gewoon echte energie rond in Main Street en zo. Er is zo’n energie en er zijn zoveel films die ik heel graag wil zien en ik voel me heel opgewonden om onze film naast de deur te hebben. En ja, ik heb erg veel zin in de première op zondag. Ik heb eigenlijk besloten om te wachten met het bekijken van de film tot de première, dus het wordt waarschijnlijk een emotionele achtbaan op zondag om middernacht. Het enige nadeel is dat we Amandla hier niet hebben, maar we voelen je hier in gedachten.
Jacqueline, ik hou van de sfeer van een kleine stad. Kun je vertellen waarom je die kant op bent gegaan? Ik denk dat het de film een heel apart gevoel geeft.
kasteel: Ik denk dat dat inherent was aan het script zelf. Maar ik ben ook op veel vreemde plekken opgegroeid. Ik ben Amerikaan, ik ben ook Canadees, ik ben ook Frans, ik had een gezin dat… we zijn zowat overal naartoe verhuisd. Ik ben opgegroeid in kleine steden als Topeka, Kansas en Reno, Nevada. Er is iets dat ik echt weet over dat soort stad en hoe het is om in zo’n stad opgegroeid te zijn en hoe moeilijk het kan zijn als je het gevoel hebt dat je niet in die wereld past. Dus hoe definieert dat jou als individu en hoe vormt dat jou.
Dus ik zie de locatie zelf als een personage en ik was heel specifiek in mijn locatiescouts om een wereld te vinden die echt aanvoelde met wat ik probeerde vast te leggen in dit soort verloren in de tijd locatie. Ik weet het niet, ik denk dat het een heel interessante plek is om te beginnen met het vormgeven van de wereld waarin je personage leeft.
Bobbi, hoe was het om te filmen in Timmins, Ontario?
menuez: Je hoefde niet te doen alsof “dit is een kleine wereld en er is geen ontsnapping mogelijk”. Zoals het was, was het echt voelbaar, en de intensiteit van de winter. Het was een van de koudste winters sinds decennia. Ik vond het ook bijzonder omdat het een stad was waar niet echt gefilmd werd. Het is dus heel anders dan werken aan een batch of zoiets. Het hielp echt om dingen echt te maken, wat altijd een plezier is voor een artiest om de locaties zo geladen te hebben en contact te maken met de mensen van de stad of de lokale bevolking van de crew. Het draagt gewoon bij aan de realiteit van de ervaring, wat altijd een zegen is voor optredens, denk ik.
