“Blindspotting” seizoen twee zet zijn winning streak voort door ongegeneerd sociaal commentaar te geven door middel van scherpe humor en surrealistische verbeeldingskracht. Het behoudt de briljante mix van expressionisme en absurde humor van het bronmateriaal, die je ziel kan schudden met welverdiende koude rillingen of gelach. De opname van meerdere uitvoerende kunstvormen voor elke aflevering voelt zelden muf of gimmickachtig aan. De meeste sequenties die de golf van emoties beschrijven die de personages ervaren of die ingaan op een centraal sociaal onderwerp dat ze moedig aanpakken, zijn huiveringwekkend. De schrijvers en regisseurs van de afleveringen, met name Rafael Casal en Jessica Wu Calder, vinden nieuwe manieren om elk gesproken woord, interpretatieve dans en bewegingsoptreden zowel symbolisch als betoverend te maken. De hoeveelheid moeite die aan de danschoreografie van elke reeks wordt toegevoegd, is geweldig gedaan, waardoor Starz’ andere op dans gerichte serie, “Step Up High Water”, een run voor zijn geld krijgt.
Er wordt een laag frisheid toegevoegd door Seans perspectief op Miles afwezigheid in de mix te verweven in fantasierijke sequenties en afleveringen. Het wordt minder gebruikt als een plotapparaat, maar als een visionair hulpmiddel om de fantasierijke identiteit van de show te bevorderen. Ze houden rekening met zijn kinderlijke onschuld en richten zich op hoe hij de situaties om hem heen waarneemt. In de openingsaflevering krijgt Sean een opgezette leeuw als verjaardagscadeau van Miles, als vorm van bescherming. Wanneer de lens op Sean is gericht, komt die leeuw tot leven op een manier zoals Spike Jonze’s “Where the Wild Things Are.” Een opvallende aflevering in de tweede helft van het seizoen, “The Good, The Bad, And the Thizzly”, duikt in Sean’s verbeelding en gaat volledig in spaghettiwesternstijl om te laten zien hoe deze jongen de opsluiting van zijn vader en het rechtssysteem ziet.
Tegen de achtergrond van de poëtische visuele motieven van de show behoudt de serie zijn humanistische trekjes, waarbij de complexiteit van de cast wordt verkend zonder de rijke personages uit het oog te verliezen die deze hypersurrealistische weergave van de Bay Area tot leven brengen. Jasmine Cephas Jones draagt de serie moeiteloos met haar ongebreidelde kracht en toont overal felle energie en empathie.
Waarschijnlijk vanwege het lagere aantal afleveringen, offert het seizoen de aanwezigheid op van ondersteunende personages zoals Rainey, Janelle en Trish, die minder te doen hebben. Vooral Trish is een intimiderende diva power burst die nu beperkt is tot een langdradige verpletterende subplot. Aan de positieve kant speelt Miles van Rafael Casal een grotere rol in een groot deel van de afleveringen terwijl de wateren van zijn en Ashley’s dynamiek op de proef worden gesteld. Als de focus op hen ligt, deelt de serie dezelfde sfeer als het eerste seizoen, waardoor de dimensie van de nieuwe personages die proberen hun leven op Calvary weer op te bouwen, wordt uitgebreid.