Mining Metal is een maandelijkse column van Langdon Hickman en Colin Dempsey, die bijdragen aan Heavy Consequence. De focus ligt op opmerkelijke nieuwe muziek die voortkomt uit de onconventionele metalscene, met aandacht voor releases van kleine en onafhankelijke labels – of zelfs releases van niet-ondertekende artiesten.
Laten we even de tijd nemen om het voor de hand liggende te vermelden: metaal is gezond in 2023. Het is ongetwijfeld in topconditie omdat het actief zijn verleden eert en moedig verder kijkt dan zijn parameters. Mainstream metal is misschien niet naar ieders smaak, omdat het de voorkeur geeft aan zuivere producties en vlakke soundscapes (hoewel sommige mensen dat leuk vinden), maar zelfs deze verdeling van smaken toont diversiteit in de scene die leidt tot een gezonder genre. Tegenwoordig is underground metal de thuisbasis van opwindende trends die jaren geleden op zichzelf staande gebeurtenissen waren. Gezamenlijke albums – zoals volledige LP’s waarbij beide bands samen opnemen in plaats van gesplitste tracklijsten – worden zo regelmatig uitgebracht dat je de tel kwijt zou kunnen raken van hoeveel Thou er gemaakt heeft; nu metal is terug op zo’n manier dat de gekste momenten in de geschiedenis niet het gevoel hebben dat ze in een dode taal zijn gesproken; en er zijn genoeg mensen die het verschil begrijpen tussen blackened thrash en blackened death dat je ze in één zin kunt vergelijken en contrasteren.
Dit alles wil zeggen dat zelfs ver van de mainstream-sekte van het genre die neigt naar alternatieve rock en djent (zelf een gek moment in de geschiedenis), metal fris blijft. Er circuleren deze maand tal van lijstjes voor het midden van het jaar en als we nadenken over 2023, hebben metalmuzikanten plezier. Niet alleen opnemen, maar toeren. Immolation is bezig aan zijn tweede tournee in minder dan een jaar en het zet de meeste death metal bands nog steeds te schande. Persoonlijk heb ik 200 Stabs Wounds drie keer gezien en slechts één keer was het opzettelijk. Dat is geen klacht, want het is onmogelijk om te veel steken te hebben; Ik word gewoon duizelig als ik per ongeluk een band zie die ik leuk vind.
Vooral juni was een geweldige maand voor metal met een aantal mijlpaalalbums, en het is de moeite waard om de schok te vermelden die het eerste album van Avenged Sevenfold in zeven jaar is. Als het een ander album in de backcatalogus van de band was, Het leven is maar een droom… zou geen wenkbrauwen fronsen. Het is echter een echt “what the f**k”-album, een verrassing die de tekst niet kan overbrengen zonder een strijdlustige stroom interpunctie. Het is in ieder geval de moeite van het luisteren waard, al was het maar om de stilistische zweepslag van een van de grootste acts van metal te ervaren, niet alleen risico’s nemen, maar zichzelf van een klif werpen met als enige veiligheid naamsbekendheid. Of het een goed album is, is minder belangrijk dan het vertrouwen waarmee Avenged Sevenfold opereert.
Als je echter geen uur wilt besteden aan het luisteren naar het nieuwste van M. Shadows en de Rowdy Boys, zijn hier acht albums uit de sterkste maand van underground metal dit jaar. Het is een gezonde dosis black metal, folk en een release die tot het einde van het jaar op ieders radar zou moeten blijven.
(We behandelen Godflesh hier gewoon niet omdat we liever minder bekende acts belichten. Dat gezegd hebbende, ga naar de nieuwe Godflesh luisteren.)
— Colin Dempsey
Klooster – Klooster
Het leven is een verwarrende grot, doorspekt met duisternis en verwarde lichtstralen, vreemde korstmossen en schimmelsporen die de lucht verstikken, en allemaal uitkijkend op de put die ons geweten onvermijdelijk het zwijgen oplegt en ons voor altijd begraaft. Ondanks deze wrede bedieningen is er echter altijd death metal. Claustrum innoveert niet: zij domineren. De ziekelijke vooruitstrevendheid van Morbid Angel, de kolkende klodder en het slijm van Incantation, riffs die hun maagkolkende lage grom overtreffen met helse post-Slayer harmonischen; dit zijn de tools die we al lang hebben ervaren, uitgevoerd met zelfvertrouwen. Ik heb vaak gezegd dat hoewel ik van veel muziek hou, death metal het hart, de sleutel, de aanwezigheid is. Claustrum, net als andere moderne Italiaanse grootheden, Bedsore, doet deze heilige zalen groot recht. Koop het op Bandcamp. – Langdon Hickman
Hoge priester – Aanroeping
Bronnen zouden kunnen zeggen dat dit stoner metal is. Ze hebben het mis. High Priest overspoelt hun geluid met allerlei meer opwindende sonische touchpoints, zoals Baroness’ southern/prog rock gespikkelde dual leads, het Thin Lizzy-achtige hard/heavy rock anthem en, eerlijk gezegd, enkele van de meest aanstekelijke en pakkende cleane vocalen die ik ooit heb gehoord. luister al een tijdje. Bekentenis: ik heb Cave In onlangs live gezien, wat ook zo was ongelooflijk, en dat wakkerde mijn verlangen naar hardrockplaten weer aan. Als je metalplaat me in gelijke mate doet denken aan Captain Beyond en de hoogtijdagen van Queens of the Stone Age, is dat heel, heel goed. Ik heb het een paar keer gehoord en ik verbaas me er nog steeds over hoeveel ik ervan hou; cynisme kan naar de hel gaan, we houden hier van een eerlijke en luchtige verrassing. Koop het op Bandcamp. – Langdon Hickman