Hallo allemaal, welkom bij Wrong Every Time. Vandaag ben ik verheugd aan te kondigen dat we een van de meest essentiële anime-series bekijken die ik ooit heb gezien, Osamu Dezaki’s bewerking van Riyoko Ikeda’s Dear Brother. Beide namen zijn op zichzelf al legendes en er kan met recht worden gezegd dat ze de loop van hun relatieve mediums hebben bepaald. Ikeda was een van de belangrijkste mangaka’s van wat met terugwerkende kracht de Groep van het Jaar 24 werd genoemd, een verzameling vrouwelijke mangaka’s die de ambities van shojo-manga naar een hoger niveau tillen en nieuwe ingewikkelde verhalen en scherpe thema’s over seksualiteit, politiek en meer introduceren. Naast Dear Brother schreef Ikeda ook het veelgeprezen The Rose of Versailles, een verhaal dat zich afspeelt naast de Franse Revolutie dat tot de grote werken in de shojo-geschiedenis behoort, en leverde hem zelfs een Legioen van Eer op van de Franse regering.
En dan is er natuurlijk Osamu Dezaki. Een van de grootste en meest iconische regisseurs in de anime-geschiedenis, een man die een pionier was in het visuele vocabulaire van melodrama. Dezaki’s invloed op anime gaat veel verder dan individuele technieken, zoals zijn ‘postkaartgeheugen’-freeze frames. Zijn visuele dramafilosofie, zijn behendige inzet van abstractie en zijn manipulatie van het frame door middel van gesplitste schermen, Nederlandse hoeken en schaduwen zouden talloze toekomstige kunstenaars beïnvloeden, van Tomino tot Ikuhara tot Shinbo. Elke anime-opleiding is niet compleet zonder een gezonde dosis Dezaki, dus ik kijk ernaar uit om in dit geliefde werk te duiken.
Wat Dear Brother zelf betreft, is mijn begrip van het verhaal ‘elite internaat melodrama’, en ik ben tevreden om de show zelf die indruk te laten uitwerken. Kom op!
Aflevering 1
We springen meteen door naar de OP, die via deze keurig geklede maar sombere jonge vrouw meteen een soort intentieverklaring afgeeft.
Zulke gedetailleerde en gearceerde tekeningen! Ik ben enorm gaan waarderen hoe vaak oudere anime prioriteit geeft aan mooie, unieke frames boven gestroomlijnde ontwerpen die het gemakkelijk maken om te bewegen.
Enkele sleutelbeelden herhaald in deze OP: de pop of jonge vrouw in een rode jurk met groene ogen en de jonge vrouw in een groene jurk, naast deze bollen die lijken te wijzen naar parels of tranen. Het “zilver en goud” dat in dit OP-nummer wordt genoemd, wordt ook weerspiegeld in een zilveren koets en een gouden muziekdoos, waardoor ik denk dat het aanbod van de zanger om “mijn verleden te laten zien” ook relevant zal zijn voor het verhaal.
We openen met een jeugdherinnering van een meisje dat een oudere jongen ontmoette. We zien Dezaki’s manipulatie van frameneutraliteit al in dienst van het opwekken van een specifiek emotioneel effect: in dit geval is de manier waarop de scène vervaagt tot onduidelijke kleurvlekken aan de randen een fantastische manier om dit weer te geven als een geliefde maar verre herinnering. , waar je alleen de belangrijkste details kunt onthouden. Kunstontwerp als evocatie van het perspectief van het personage in de scène, en ook gewoon een opvallend visueel effect, waardoor het lijkt alsof de regen in deze scène letterlijk de verf wegspoelt.
De scène wordt enige tijd later vanuit het perspectief van de jongen teruggeroepen, terwijl hij zich afvraagt of het meisje zich deze ontmoeting ook zou herinneren.
Sierlijke snit die op natuurlijke wijze het verstrijken van de tijd weergeeft wanneer de ronddraaiende jonge vrouw wordt vervangen door haar ronddraaiende tienertegenhanger
De animatie is hier vrij vloeiend en de uitdrukkingen van de personages zijn verschillend.
Man, het effect dat ze gebruiken om zonlicht over te brengen dat op dit huis valt, is echt verbazingwekkend. Ik neem aan dat dit lichtstralen zijn die op een afzonderlijke laag cellen zijn geschilderd, maar de manier waarop ze gloeien en hun prisma-achtige kleurovergangen doet me denken dat ze in dit beeld echt een zon schenen.
“Wie ter wereld zou gewone kleding dragen tijdens de oriëntatie op de middelbare school?” We lijken de oorspronkelijke saaie en praktische persoonlijkheid van onze heldin te creëren, vermoedelijk om haar uiteindelijke omhelzing van glamour en intriges op een privéschool te contrasteren.
De naam van onze heldin is Nanako
De buitenwereld wordt gepresenteerd als een verblindende lichtzuil als Nanako de deur opent en onze eerste rijkelijk geschilderde ansichtkaartherinneringen inluidt. Dezaki-producties zijn zo genereus
Ik hou van het contrast van stilte en snelle beweging terwijl Nanako naar school gaat, overgebracht door de afwisseling tussen gehaaste treinsneden en nog steeds over Nanako heen pannen terwijl hij tussen de kersenbloesems loopt. Nogmaals, de duizelingwekkende emoties van dit moment worden zowel visueel als tijdelijk overgebracht, door middel van ritme en visuele juxtapositie.
“De prachtige”
Nanako komt een schijnbare middelbare schoolvriend, Tomoko, tegen als ze in de volgende trein stappen.
De twee denken na over hoe hun moeders van hen eisten dat ze uniformen droegen ter oriëntatie, ondanks het feit dat ze een school hadden gekozen die normale kleding toestond. Een potentiële draad van traditie versus zelfexpressie daar
We leren dat Nanako’s vader eigenlijk haar stiefvader is, en haar moeder hertrouwde toen ze vijf was. Op typische Dezakiaanse wijze wordt deze eerste ontmoeting overgebracht als een magische ontmoeting op een eenzame weg, met bloemen die wuiven in de wind.
Nog een heerlijke ansichtkaartherinnering als de wuivende bus Nanako in de armen stuurt van een imposante vreemdeling met golvend blond haar. Het is al duidelijk om te zien op wat voor soort situaties deze foto’s zijn toegepast en hoe ze de verhoogde emoties en rustige ademhaling van ons perspectiefkarakter op deze momenten benadrukken.
De vreemdeling draagt een mooie gouden armband
Nanako wordt letterlijk weggevaagd als de bus stopt, waardoor deze vreemdeling haar fysiek de wereld van de school in kan trekken. De achtergrond wordt helemaal wit terwijl de twee ronddraaien als dansers, schijnbaar de overgang benadrukkend tussen Nanako’s alledaagse realiteit en de verheven realiteit van deze school.
“Toen ze sprak, was haar stem helder als een klok, maar ook diep en zacht, als een zacht briesje dat door mijn ziel waait.” VerdorieNanako
Nanako en Tomoko zijn geschokt als ze zien dat niemand anders een uniform draagt.
Een meisje met levendig donker haar identificeert Nanako onmiddellijk als een vreemde.
“Je bent schattig en vriendelijk! Laten we vrienden worden!” Ik vertrouw dit meisje voor geen meter. Krijg hier sterke Nanami-vibes
Haar naam is Shinobu Mariko
De studenten worden verrast door de verschijning van een ander meisje in een androgyn trainingspak, dat ze “Kaoru no Kimi” of “Prince Kaoru” noemen, geïnspireerd door een personage uit Genji Monogatari. De foto’s presenteren haar als een letterlijk baken van licht, witte ranken die uit haar komen terwijl de andere studenten om haar heen verdringen.
Shinobu laat ons weten dat ze wegens ziekte afwezig is. De andere meisjes vragen ademloos of ze haar ‘clubactiviteiten’ wil voortzetten, wat hier een leuk vleugje mysterie biedt.
Nanako blijft haar overpeinzingen omlijsten alsof ze tegen haar broer zijn gericht, maar ik neem aan dat de ‘broer’ waarnaar ze verwijst, die man uit de eerste herinnering is, wie hij ook mag zijn.
“Je lippen zijn vochtig en glanzend als bessen!” Nanako, houd je alsjeblieft in
De klassenvertegenwoordiger is een klassieke schoonheid, met lang blond haar dat in ingewikkelde krullen is vastgebonden. Shinobu stelt haar voor als Ichinomiya Fukiko, of “Miya-sama”, en zegt dat “zij onze koningin is!” Ondanks de relatief moderne setting van dit verhaal zijn er veel verwijzingen naar het koningschap en de adellijke samenleving. Ik ben benieuwd of dit contrast thematisch belangrijk is of dat dit slechts een van Ikeda’s favoriete dramatische modi is.
Miya-sama wordt geflankeerd door haar vooraanstaande “Sorority” -leden
Vermaakt door deze adembenemende uitleg van de overlevering van Amerikaanse broederschap. Waarschijnlijk niet zo glamoureus als deze meisjes denken
Deelnemen aan hun dispuut “is een ticket naar een geweldig leven op deze school”
Die majestueuze figuur in de bus speelt piano met een roos tussen zijn tanden. Een andere beroemdheid van de school, blijkbaar: Hana no Saint-Juste, genoemd naar de beroemde Jacobijnse en Franse revolutionair die zou helpen toezicht te houden op het schrikbewind. Zeer gelijknamig!
Het is een verleidelijke middelbare schoolfantasie die ze presenteren, deze mythische plek met zijn geheime ordes en grote senioren.
Naast Miya en Kaoru is Saint-Juste blijkbaar de derde en laatste geliefde figuur van de school.
Enkele heerlijk hectische animaties terwijl we Kaoru bekijken, die momenteel het basketbalveld aan het verscheuren is. Dus ik neem aan dat de basketbalscene van Revolutionary Girl Utena een directe verwijzing is naar deze, die veel van hetzelfde werk doet bij het tot stand brengen van Kaoru’s relatie met de school.
“Het regent altijd op belangrijke dagen voor mij.” Regen is gewoon een inherente dramatische vermenigvuldiger, Nanako. Je krijgt er waarschijnlijk veel mee te maken.
Een zelfverzekerde lach van ojou stelt ons voor aan Misaki, de dochter van een beroemde advocaat.
Saint-Juste passeert nors in de regen, net als jij
Blijkbaar is de echte naam van Saint-Juste Asaka Rei. Nanako’s geest bloeit al met fantasieën over hen die weer een noodlottige ontmoeting delen.
Een ongemakkelijke uitwisseling tussen Miya-sama en Saint-Juste – Miya’s chauffeur stopt even naast Saint-Juste en Miya gooit een paraplu op de natte weg voordat ze wegrijdt. Hierop reageert Saint-Juste door een handvol pillen te kauwen. Dus een soort tragische geschiedenis tussen hen, samen met een mogelijke opioïdenverslaving
We ontmoeten eindelijk onze dierbare broer, wiens huidige werk aan een proefschrift hem markeert als een laatstejaarsstudent.
“Kleine wereld, hè? Nu zij naar Seiran gaat…’ Dus hij heeft zijn eigen geschiedenis met de school
Het is gemaakt
Damn, wat een verrijkende eerste aflevering! Ikeda is duidelijk een meester in intriges, aangezien ik me al volkomen gedwongen voel door de mysteries die deze school omringen en de vreemde iconen in het centrum. Ondanks de real-world setting van dit verhaal, voelt Seiran als een mythisch koninklijk hof, waar grote edelen botsen en trillingen veroorzaken in de gelederen van hun aanhangers. En Dezaki is de perfecte regisseur om Ikeda’s verhaal in animatie om te zetten, dit grootse drama te omhullen met alle visuele versieringen die het verdient, en zo Nanako’s ervaring van dit verhaal tot leven te brengen. Gewoon een wirwar van rijkdom overal, en met zoveel hooks dat ik al ongeduldig ben voor de volgende aflevering. We hebben een fantastische reis voor de boeg!
Dit artikel was te geken mogelijk gemaakt door lezersondersteuning. Bedankt allemaal voor alles wat je doet.