De schrijver/regisseur van de film is Ari Aster, die altijd een grappige kerel is geweest. Zijn uitstekende, met trauma’s gevulde drama’s als “Hereditary” en “Midsommar” mogen dan de gruwel van relaties bevatten, maar het is de onderliggende wrede grap die de drijvende kracht vormt – het zijn pikzwarte komedies over de universele angst om de vrije wil te verliezen. , om vanaf het begin te worden genaaid. “Beau Is Afraid”, een aangrijpende fantasie vermengd met moederkwesties, gaat over gedoemd zijn vanaf de geboorte. Het is de grappigste film van Aster tot nu toe.
Beau is een typische Aster-hoofdrolspeler, die amper rondkomt in een hels landschap dat nauwgezet is uitgewerkt door Aster en productieontwerper Fiona Crombie. De wijk in de binnenstad waar Beau woont, wordt gekenmerkt door geweld en waanzin: mensen vechten midden op straat, dreigen van gebouwen af te springen en lijken liggen verspreid. Het is een musical van Busby Berkeley, met dood en verderf als choreografie. In samenwerking met Pawel Pogorzelski, die al lang samenwerkt, onderzoekt Aster deze weelderige chaos zoals Peter Greenaway deed aan lange eettafels in “The Cook, The Thief, His Wife and Her Lover.” Hier leggen deze trackingshots op wonderbaarlijke wijze een trieste, zieke wereld vast die zichzelf levend opeet op klaarlichte dag.
Deze wereldopbouw voor Beau is als een woedende opening van de enorme angsten die we later in de tegenwoordige tijd en in flashback zullen zien: het gebrek aan persoonlijke ruimte, de dreiging anderen niet te plezieren en de onmogelijkheid van ongebreidelde pech. . Aster omarmt zijn meedogenloze gevoel voor humor en betrekt je bij elke absurde en claustrofobische ontwikkeling, zoals wanneer een boze buurman zijn noten blijft schuiven om het volume lager te zetten, ook al zit hij in stilte. Het is een energieke eerste act en leuk op een lach-niet-schreeuw-manier, en het zet een vreselijk tempo neer dat de film kostbaar is om vast te houden. Niets zal vanaf nu zo soepel gaan; inconsistentie kan misleidend zijn.
De engste momenten in Beau’s leven zijn telefoontjes van zijn moeder, Mona Wassermann, met haar initialen in een fraai logo dat op bijna elk item in zijn gammele appartement te zien is. De megahit Mona, gespeeld over de telefoon met voortreffelijk venijn door Patti LuPone, creëert een enorme, verontrustende spanning door Beau nog kleiner te laten voelen. De snijdende dialoog van Aster schittert (“Ik geloof dat je het juiste zult doen”, zegt de moeder). De schuld, schaamte en vernedering komen allemaal samen in één telefoontje nadat hij per ongeluk zijn vlucht mist om haar te zien (het is een lang verhaal). Hij heeft geen vrije wil, maar een aangeboren behoefte om zijn moeder niet in de steek te laten. De beste momenten van Phoenix in deze film zijn zijn lange close-ups wanneer hij aan de telefoon is en worstelt om alles onder controle te houden, vooral wanneer hij later vreselijk nieuws over zijn moeder hoort.