The Flash komt deze week in de bioscoop, wat betekent dat we nog een dosis Batman van Michael Keaton krijgen. Na bijna 35 jaar keert Keaton terug om de beroemde cape en kap aan te trekken om de boosdoeners van Gotham te bestrijden en debatten op gang te brengen over de beste live-action Batman-acteurs.
Met name sinds Keaton voor het eerst de puntige oren aantrok, zijn we getuige geweest van niet minder dan vijf acteurs die de rol op het grote scherm in live action op zich nemen. Ter vergelijking: we hadden maar twee nieuwe Supermans – de talloze tv-interpretaties niet meegerekend.
Maar welke Batman deed het beter? Ik ben blij dat je het vraagt, want ik heb een interessante lijst voor je samengesteld om door te nemen en te bespreken. Bekijk het (gerangschikt van slechtste naar beste) en laat ons je lijst weten! Omhoog, omhoog en weg – of zoiets.
7) George Clooney – Batman en Robin (1997)
Clooney liet zijn veelbelovende filmcarrière bijna ontsporen toen hij in 1997 speelde in de kalkoen Batman & Robin van Joel Schumacher. Hoewel zijn vertolking van Bruce Wayne erg goed werkt, besteedt deze specifieke Bats te veel tijd aan het babbelen van oneliners en te weinig tijd aan piekeren of schoppen. Om eerlijk te zijn, kozen WB en Schumacher voor iets meer in de Adam West-stijl na de schokkende reactie op Batman Returns en verdubbelden ze de neonverlichte waanzin die het publiek leek te genieten in Batman Forever met rampzalige resultaten. Nee, echt, tegen de tijd dat Bats zijn eigen aangepaste creditcard produceert, heeft deze idiote speelgoedreclame van twee uur de spreekwoordelijke haai letterlijk in iets gesprongen dat op junk-art lijkt.
Gelukkig doet Clooney mee aan de grap, waarbij hij vaak grapjes maakt over zijn afbeelding als de Caped Crusader in verschillende talkshows. Hij verschijnt ook aan het einde van The Flash in een leuke cameo die mijn publiek in shock bracht. Eerlijk gezegd zou ik het niet erg vinden om hem in toekomstige Flash-films een oudere, grijze Bruce Wayne te zien spelen, maar ik betwijfel of iemand Clooney de cape en kap weer wil zien aantrekken.
6) Adam West – Batman: De film (1966)
Voordat Tim Burton langskwam en het personage uit de vergetelheid redde, was dit de enige live-action interpretatie van Batman die we hadden. Natuurlijk hebben de gekke shenanigans die worden tentoongesteld een zekere charme. Alle betrokkenen hebben het duidelijk naar hun zin, inclusief de grote Cesar Romero en West’s trouwe sidekick Burt Ward. Ik kan Batman: The Movie waarderen vanwege zijn oprechte charme, maar het geeft nog steeds een verkeerd beeld van het personage, hoe cool je Batmobile ook is.
5) Val Kilmer – Batman voor altijd (1995)
In een alternatieve realiteit ging Val Kilmer over op een serieuzere interpretatie van de Caped Crusader en werd hij de grootste Batman van allemaal. Helaas gaat, net als Clooney, zijn solide optreden in Schumachers ambitieuze maar ongelijke Batman Forever verloren onder een hoop overdreven blunders. Het begint in de openingsscène, waar we zien dat Batman, verlicht in donkere schaduwen niet ver verwijderd van Burtons stijl en toon, het frame binnenkomt en zijn eerste regel aflevert: “Ik krijg een drive-thru.” Hoi. Hoe kun je een held serieus nemen die maar door blijft dwalen als “Daarom werkt Superman alleen”? Antwoord: dat kan niet. Kilmer is duidelijk wild en ziet er geweldig uit in kostuum, maar de productie (en de manische uitvoering van Jim Carrey) stelt hem helaas teleur. Zelfs piek Nicole Kidman kon niet voorkomen dat dit opgeblazen product ontspoorde.
4) Robert Pattinson – De Batman (2022)
De jury is nog steeds niet uit over de vertolking van het personage door Robert Pattinson. Hoewel The Batman van Matt Reeves onmiskenbaar geweldig is, een spectaculair stuk beeldmateriaal dat ondanks zijn lange speelduur en trage tempo tot de beste stripboekaanpassingen behoort, heeft de Batman/Bruce Wayne-reis nog een lange weg te gaan voordat we volledig kunnen evalueren. Pattinsons portret. Zoals het is, komt deze versie van Batman broeierig over en doet het enigszins denken aan een knorrige tiener, wat het moeilijk maakt om het volledig te waarderen.
Bovendien mist zijn Bruce Wayne charisma en is hij vreemd genoeg minder aantrekkelijk dan zijn alter ego van een superheld. Ik waardeer de verschijning van Batman in deze film en blijf nieuwsgierig naar de toekomstige richting die Pattinson met het personage zal inslaan. Voor nu biedt het een solide, zo niet uitstekende weergave van het geliefde stripboekpictogram, waardoor er voldoende ruimte is voor groei en ontwikkeling.
3) Michael Keaton – Batman (1989) en Batman keert terug (1992)
Kijk, ik ben opgegroeid met Batman van Michael Keaton. De man is een legende en ik zal elke dag vechten voor de originele blockbuster van Tim Burton. Na al die jaren is het nog steeds een spannende en stijlvolle film, met degelijke productiewaarden en een handvol legendarische optredens van Keaton en Jack Nicholson. Evenzo levert Batman Returns morbide entertainment en werkt het als een bizarre Burton-komedie, geholpen door een ongelooflijk productieontwerp (beter geschikt voor een andere film) en de magnetische score van Danny Elfman.
Toch zou het moeilijk zijn om Keaton de beste vleermuizen te noemen, want hij is nauwelijks een personage. Zijn hele Batman-boog draait om wraak en hij neemt bijna plaats op de achterbank van Danny DeVito’s Penguin en Michelle Pfeiffer’s Catwoman in Batman Returns. Simpel gezegd, er is niet veel aan Keaton’s Batman / Bruce Wayne. Hij is meer een James Bond dan een slimme ninja en vertrouwt meer op gadgets dan op hersens om de klus te klaren. Keaton was een tijdje de enige Batman totdat Christopher Nolan langskwam en ons de held gaf die we verdienden.
Na The Flash te hebben gezien, is mijn mening over Keaton niet veranderd. Zijn Batman heeft zeker meer te doen in zijn derde optreden op het grote scherm en heeft een aantal geweldige vechtsequenties, maar zijn rol dient het verhaal niet veel en functioneert meestal als lege fanservice. Eerlijk gezegd zou ik willen dat ze de lange eerste act van The Flash met ongeveer 30 minuten hadden ingekort en meer schermtijd hadden besteed aan het personage van Keaton. Zelfs op 71-jarige leeftijd ziet hij er nog steeds prachtig uit in een pak!
2) Ben Affleck – Batman v Superman: Dawn of Justice (2016) en Zack Snyder’s Justice League (2021)
Afgezien van de catastrofe die de Justice League van 2017 was, is Ben Afflecks kijk op de Dark Knight het spul van stripboekdromen. Zeer ontworpen in de stijl van Frank Miller – lees: donker, broeierig en gewelddadig – Afflecks Batman markeert de eerste keer dat we een superkrachtige weergave van het personage op het grote scherm hebben gezien. Deze man verslaat de slechteriken, komt oog in oog te staan met de Man of Steel en knippert niet met zijn ogen wanneer hij wordt geconfronteerd met letterlijke goden uit andere dimensies.
Eerlijk gezegd is het enige dat Affleck tegenhoudt van de eerste plaats het ontbreken van een solofilm. Terwijl hij geniet van een bevredigende karakterboog door BvS en ZSJL, waarbij hij verandert van een boze, wraakzuchtige man in een hoopvolle, geestige held, voelt zijn Batman nog steeds frustrerend onvolledig. Oh, de avonturen die we hadden kunnen beleven met de grote man. Helaas zullen we altijd de beroemde magazijnscène hebben – misschien wel de beste Batman-reeks die ooit op het scherm verscheen.
Op een negatieve noot laat haar cameo op The Flash veel te wensen over. Ik verdiepte me in zijn motorachtervolging en de verschillende gadgets en constructies die hij gebruikt om een vrachtwagen vol slechteriken tegen te houden. Maar verdorie, zijn kostuum is waardeloos! Vooral op klaarlichte dag. Om het nog erger te maken, neemt regisseur Andy Muschietti aanwijzingen uit de Justice League uit 2017 en maakt van Afflecks Batman een wandelende grap. De lasso van de waarheid is moeilijk te zien. Ik begrijp de wens van WB om de stemming te verlichten na ontevredenheid van het publiek over de Snyderverse, maar (meestal) overcorrigeert de studio, wat resulteert in een teleurstellende uitzending voor Batfleck.
1) Christian Bale – Batman begint (2005), The Dark Knight (2008), The Dark Knight Rises (2012)
Was er ooit enige twijfel? Van begin tot eind is Christian Bale’s kijk op de Caped Crusader perfect. Ja, zelfs met zijn hese stem. Van iedereen op deze lijst is jouw Batman/Bruce Wayne de enige die geniet van een volledige boog, zijn innerlijke demonen overwint om een beetje geluk te vinden in de conclusie van The Dark Knight Rises. Het helpt om te schitteren in de beste Batman- (en stripboek) film ooit gemaakt, het briljante The Dark Knight uit 2008, waar hij plichtsgetrouw een crimineel over het hoofd gezien optreden inlevert en zijn mannetje staat tegen de fantastische Joker van Heath Ledger. Ook een pluim voor Christopher Nolan omdat hij Batman eindelijk zijn verdomde hoofd heeft laten draaien.
De Dark Knight-serie is speciaal, jongens – een meesterlijke trilogie die de oorsprong van het stripboek overstijgt en het soort filmische magie levert dat slechts af en toe voorkomt, en Bale’s Batman is de lijm die alles bij elkaar houdt. Als zodanig neemt hij de taart en zal hij onze grootste Dark Knight blijven totdat iemand hem van zijn stok slaat.